Lieve mensen,

Gisteren was het dan zover en werd het vonnis uitgesproken in mijn zaak.

Ik ging er met een positief gevoel, maar ook gezond realisme in. Het komt er op neer dat de rechters helaas onvoldoende konden bewijzen dat de strafbare feiten gepleegd zijn door mijn vader.

Weliswaar zijn er veel steunverklaringen geweest, maar daarvan ben ik wel de bron. Er was ook niemand bij die het signaleerde/ zag, dus de verklaringen zijn o.b.v. mijn ervaringen. Oftewel, je hebt dan dus geen poot om op te staan en dan is er slechts één bewijs.

Het voelt nu heel onrechtmatig en moedeloos. Ik ben zo boos over dat iemand die een kind (zijn eigen zoon) dit aan doet en glashard ontkent, er zo mee weg mag komen. Het zal de rechtspraak zijn, maar het doet wel veel pijn en verdriet.

Gelukkig wel de erkenning gehad van het Schadefonds en de rechters zeiden letterlijk: "Het wil niet zeggen dat je hebt gelogen of dat de rechtbank je niet gelooft, maar het bewijs ontbreekt."

Dat, tezamen met het uitoefenen van het spreekrecht tegen mijn vader en hoe we het hebben aangepakt, zal er uiteindelijk voor gaan zorgen dat ik dit af kan sluiten en kan accepteren dat het zo is.

Voor vragen/ervaringen tijdens dit proces mag je mij altijd een PB sturen ;)

Groeten,

Sjaak