Twijfel therapie

Ik herken zo goed wat je schrijft. Ook de weerstand die je voelt bij het eventueel aangaan van een therapie. Ik herinner me nog dat ik in 1983 als 17 jarige in het ziekenhuis opgenomen werd op de intensive care met een ernstige astma aanval. Daar hadden ze het vermoeden dat het iets psychisch zou kunnen zijn omdat ze niet direct een lichamelijk oorzaak konden vinden. Ik kreeg een aantal gesprekken met een psychiater. In die tijd was ik totaal niet toe aan praten. Ik was er vervolgens trots op dat ik het na zes gesprekken voor elkaar had gekregen dat de psychiater terugkoppelde naar de longarts dat er psychisch met mij niets aan de hand was. Later in mijn leven heb ik vaak gedacht 'had ik toen maar gepraat'. Want ik had niet de psycholoog, maar eigenlijk mezelf voor de gek gehouden.
Ik vind het geruststellend om te lezen dat je mensen in je leven hebt de je in vertrouwen kunt nemen. Dan sta je er niet helemaal alleen in. Ik heb dat ook altijd gehad, maar hoe fijn het ook was, het heeft me niet geholpen te herstellen van mijn opgelopen trauma's. Dat is logisch, want om patronen te zien en te kunnen doorbreken moet iemand weten hoe het werkt. Het is niet voor niets dat een opleiding voor een psychiater of psychotherapeut jaren duurt. En dat naarmate zij meer ervaring in bepaalde richtingen opdoen, zij ook betere therapeuten worden. Mensen die van jou houden zijn er om je te steunen, maar zij kunnen nooit de rol van een therapeut overnemen. Daarvoor staan zij te dicht bij je.

Ik heb in verschillende fases in mijn leven therapie gehad omdat mezelf overeind houden gewoon niet meer lukte. Een voorbeeld hiervan was toen mijn dochtertje de leeftijd kreeg (5 jaar) waarop het misbruik bij mij begon. Opeens realiseerde ik mij hoe jong ik was geweest. Dat was zo confronterend dat het verleden mij in alle hevigheid overviel, dat viel samen met mijn scheiding. In therapie gaan is niet makkelijk, het haalt bepaalde gevoelens, angsten en spanningen naar boven. Maar juist dat aangaan heeft voor mij gemaakt dat de sluimerende spanningen verdwenen. Je leert processen, ingesleten patronen en angsten die zijn ontstaan door trauma beter te begrijpen. Ik heb meer inzicht in mezelf gekregen. Dat wil niet zeggen dat ik ze helemaal niet meer voelt, maar omdat ik ze herken kan ik er beter op anticiperen. Ik leerde dat ik die gevoelens wel had, maar dat ik ze niet ben. Klinkt misschien een beetje warrig, maar ik weet niet zo goed hoe ik het beter kan omschrijven. Ik had aan één therapie in mijn leven niet voldoende. Soms ging het jaren en jaren goed, maar dan gebeurde er toch weer iets waardoor ik uit balans raakte. In 2002 heb ik therapie gehad aan het eind en tijdens de scheiding van mijn toenmalige relatie. In dat huwelijk zat er van alles niet goed. Mijn dochtertje had op dat moment de leeftijd die ik had toen het misbruik begon. In mijn huwelijk liep er veel mis, mede omdat ik nooit had geleerd mijn grenzen aan te geven. De therapie was gestart als relatietherapie, maar tijdens die therapie werd ik zo sterk dat ik opeens zag dat ik helemaal niet verder wilde in zo'n soort relatie (drankgebruik, verbaal en fysiek geweld). Ik wilde niet dat mijn kinderen met dat als voorbeeld van een relatie op zouden groeien. Tijdens mijn scheiding ben ik gesprekken blijven volgen en dat hield mij bij de les om mijn scheiding door te zetten, op eigen benen te staan, en een nieuwe leven op te bouwen samen met mijn kinderen. Die therapie heeft er ook voor gezorgd dat ik niet weer voor een 'verkeerde' partner koos. Een jaar later leerde ik mijn huidige partner kennen waarmee ik inmiddels ruim 20 jaar een liefdevolle, gelijkwaardige en veilige relatie heb. Zonder de therapie uit die tijd daarvoor had ik waarschijnlijk weer gekozen voor datgene dat mij vertrouwd was een dominante, manipulatieve partner. Van 2002 tot 2013 ging alles prima. Toen gebeurde er kort na elkaar twee ingrijpende dingen. Ik verloor een hele goede vriend door een ongeluk, en nog geen jaar later kregen we brand in ons bedrijf. Ik raakte in een depressie en had het gevoel alle grip op mijn leven kwijt te zijn. Ook alle triggers uit mijn verleden speelde weer op. Ik ben direct naar mijn huisarts gegaan en hij heeft er voor gezorgd dat ik de week erop al mijn eerste gesprek kon hebben. In die therapie van 16 sessies heb ik o.a. geleerd om de hang naar controle wat meer los te laten. Ook heb ik in die tijd meer durven kijken naar wat het misbruik van toen voor een invloed had op mijn huidige leven en mijn rol als moeder. Ik kwam er sterker en beter uit en het leven lachte me weer toe. Zelfs toe mijn moeder in 2020 overleed had ik geen terugval. Na het overlijden van mijn moeder kwam de relatie met mijn stiefvader onder druk te staan (het hele verhaal is op mijn profiel te lezen). Dat escaleerde anderhalf jaar geleden. Voor het eerst ben ik openlijk gaan praten over mijn geheim en heb ik het ook mijn jongste zus en broer en mijn kinderen verteld. Dat zorgde ervoor dat de familie uit elkaar viel en er heel veel op mij afkwam. Deze keer ben ik niet voor een therapeut naar de huisarts gegaan, omdat ik niet op een wachtlijst wilde komen. Dat vind ik wel zorgwekkend vandaag de dag, dan niet iedereen, zoals ik dat altijd wel heb gehad, snel de juiste zorg krijgt. Omdat ik het nu financieel kan dragen heb ik zonder verwijzing zelf een therapeute gezocht en gevonden. Iemand die ook ervaring heeft met trauma verwerking, seksueel misbruik, en waar ik ook per direct terecht kon. Deze keer kwam ik in een hele nieuwe en voor mij compleet onbekende situatie qua verwerking. Leren leven zonder geheim in plaats van mét. Ik heb het enorm getroffen met deze therapeute .Zij heeft mij zoveel inzichten gegeven dat ik kan zeggen dat dit voor mij levens veranderend is. Dat te mogen ervaren op je 57ste is heel bijzonder. Ik dacht dat ik al een heel eind was, maar met waar ik nu sta weet ik dat dit net zo was. Hoe ik me nu voel zou ik iedereen die te maken heeft gehad met seksueel misbruik gunnen. Inmiddels gaat het heel goed met mij en zou ik zonder therapie prima verder kunnen, maar inmiddels ben ik zover dat ik mijzelf elke maand een gesprek met mijn therapeute 'gun'. Zoals een ander maandelijks naar de schoonheidsspecialiste gaat, zo gun ik mezelf maandelijks een therapiesessie. Soms hebben we een gesprek en sparren we meer over dingen dan dat we heel erg de diepte in gaan. Maar soms is er toch weer iets gebeurd in die maand wat bij mij iets heeft getriggerd, en dan pellen we weer een laagje af. Dat roept altijd weer spanning op, maar inmiddels weet ik uit ervaring dat die spanning ook weer verdwijnt en dat er juist meer ruimte en balans voor terugkomt. Ik zou ook tegen anderen willen zeggen, zie een therapie niet als een noodzakelijk kwaad, maar meer als iets dat je jezelf mag gunnen.

Bedankt voor je lieve reactie. Voor mij is het heel fijn om die terugkoppeling van jou te krijgen. Het is voor mij nog nieuw en onwennig om openlijk over mijn verleden te praten, maar het gaat steeds beter. Ik ben 57 en sta op dit moment stabiel in het leven. Als ik met het delen van mijn ervaringen maar een kleine fractie verschil kan maken voor een ander dan vind ik dat al heel waardevol. Blijf hier vooral delen wat je bezighoudt. Lieve groet, Linda

Oké dat is fijn om te praten maar praat je dan ook echt over de gevoelens wat je echt voelt. Van uit mijn eigen ervaring praat ik wel oppervlakkig als ik überhaupt al praat met iemand maar me echte gevoelens weet ik alleen goed te uiten door te schrijven. Wat ik zelf ook vind kwa praten met mensen is dat wanneer iemand niet het zelfde heeft door gemaakt als jou dat ze wel kunnen reageren als of ze het begrijpen maar echt begrijpen dat doen ze niet. Ze weten niet de juiste woorden te vertellen of verwoorden. Hier op dit forum merk ik dat ik me eigen veel beter begrepen voelt. Het hoeven geen grote zinnen te zijn maar een paar woorden en je weer precies wat de ander bedoelt of voelt. Ik vind het fijn om ook hier mee te praten want je krijgt erkenning en herkenning en dat is voor mijn persoonlijk heel belangrijk om te groeien en andere na dingen te kijken.

hi: ik had therapie van mijn 19e tot ik denk mijn 39e : in verschillende stadia . Het fijne is dat je degene niet dagelijks tegenkomt bijv. Dat je de tijd hebt om te verwerken na een th. sessie. Op mijn 57 deed ik nog een keer mee aan emdr . Merkwaardig geneg werd het gebeurde als een verhaaltje waar je naar keek en niet jou was overkomen. Je keek er als het ware naar en het was niet jij. Beter kan ik het niet omschrijven eigenlijk. Je vertelt echter wel je ervaring , maar je gaat dan erna met je ogen mee in een beweging met een vinger van links naar rechts die je wordt uitgelegd. Vlg mij kan het nooit negatief uitpakken omdat je na de sessie je voelt alsof je een opdrachtje hebt vervuld. Er worden geen oordelen gegeven . Succes en als je het gaat doen , laat het dan hier horen? vr rgr TJBE