Hallo Noor, Van mij even een korte reactie over de woorden die je een negatief gevoel geven. Dat herken ik ook. Ik ben andere woorden gaan bedenken die voor mij wél de lading dekken. Bv. ‘Accepteren wat er is gebeurd’ kan ik niet, want accepteren impliceert voor mij dat het ‘oke’ is of ik het hem zelfs vergeef. Ik heb ervan gemaakt: een plek kunnen geven voor mijzelf. Bv. Ik heb hem een andere naam gegeven. Ik krijg paniek als ik zijn naam hoor, ik heb hem een (denigrerende) naam gegeven en dat helpt. Nu heb ik de macht. Bv. Verwoorden van een van de dingen die hij mij heeft aangedaan, zoals het woord ‘verkrachting’ (zelfs nu ik het typ begin ik weer te huilen) maken het zo echt, zo zwaar. Wat natuurlijk zo is, maar ik kan dat niet altijd aan. Als ik erover praat zeg ik bijv. “wat hij heeft gedaan” of als ik naar een specifiek voorval refereer, gebruik ik de datum. Op die manier kan ik erover praten zonder dat ik dus die buikpijn, paniek en misselijkheid ervaar. Het woord ‘slachtoffer’ (wat wel zo is, want HIJ IS FOUT EN NIET JIJ, en HIJ HEEFT JOU IETS AAN GEDAAN), geeft mij ook het gevoel dat ik nu zwak ben ofzo. En dat terwijl ik keihard knok om niet te verdrinken. Ik maak er dan bv. van dat ik het heb overleefd, dat ik mezelf weer terug ga vinden/mezelf opbouw en sterker zal worden. Hopelijk heb je hier iets aan. Ik zou het iig wel bespreekbaar maken met je therapeut wat die woorden met je doen. Sterkte lieve Noor

Hey Noor, Nog even in reactie op je leeftijd, dan vindt ik het des te stoerder waar je mee bezig bent! Ik ben van mijn kleuter- tot pubertijd misbruikt en ben het daarna 15jaar uit de weg gegaan voor ik het aan kon kijken, in die jaren heeft het evengoed een grote rol gespeeld en dat is verdrietig maar oké. Heel knap dat je het nu aangaat, mag je echt trots op zijn. Het vraagt zo ontzettend veel om zoiets te verwerken, maar het gaat je ook heel veel opleveren! Over een specialistisch traject nog het volgende, ik heb veel filmpjes gekeken van therapeute Iva Bicanic. Ik vind dat zij heel fijn benoemd hoe het kan zijn en welke gevolgen het heeft zoiets mee te maken, zij geeft ‘ons’ een stem. Ik heb veel centra bekeken voor ik naar Traumacentrum Nederland verwezen werd, degene waar zij hoofd van is sprak mij ook zeer aan. Maar.. ik ben te oud ;) want daar werken ze juist met kinderen en jongvolwassenen tot 25. Dit is de website, misschien fijn om eens op rond te neuzen: https://www.hetwkz.nl/nl/centrum/psychotraumacentrum

Hai Noor, Fijn om te lezen dat de reacties van de andere jou goed doen. :) Misschien dacht je eerst dat je verhaal 'dumpen' in deze groep toch geen verschil zou maken..hihi? Dat is wat wanhoop soms met ons mensen doet, maar ook dat is menselijk he, wanhopig zijn, het niet meer kunnen.. Van daaruit hulp zoeken is een hele mooie stap, super dapper ook! Mijn ervaring was dat ik de nodige hulp toch echt wel kreeg toen ik me open en kwetsbaar open ging stellen aan de andere (vriend, vriendin, soms werkgever, huisarts, psycholoog, leraar). Je vroeg me of ik meer weet over de keelblokkade. Nou ja, ik weet vanuit eigen ervaring en de verhalen en ervaringen van andere vrouwen lotgenoten, dat keel een belangrijke plek is in je lijf die de waarheid kan communiceren. Als daar emotionele blokkade zit, dan is het goed om daar aandacht aan te besteden. Sommige mensen hebben het nodig om eerst begrepen te worden in de weerstand en in 'het niet kunnen' , voor dat ze weer verder in staat zijn om te helen. Er zijn diverse manieren om je eigen herstel aan te gaan. Deze gaat in mijn ervaring ook samen met persoonlijke groei. Goed dat je je leeftijd benoemd en belangrijk om niet van jezelf te veel te verwachten en te kunnen. Een vraag die in mij opkwam was: krijg jij behandeling voor eetstoornis? Ik denk dat het belangrijk is om te zorgen dat dat de nodige aandacht krijgt. Om te voorkomen dat de therapie bij jou met een kraan open dweilen effect krijgt. Je noemt het in jouw bericht 'mijn eetstoornis'. Goed om heel eerlijk hierover te zijn naar jezelf. Heb jij je eetstoornis nodig om krachtig te zijn? Je hoeft natuurlijk niet deze vragen te beantwoorden. Ze zijn bedoelt voor jou als een reflectie vragen. Omdat ik zelf een eetstoornis heb gehad weet ik dat het hardnekkige iets is wat onderliggende probleem (zelf-afwijzing) in stand houdt. Je hebt zo mooi beschreven wat jij echt graag zou willen. Dat iemand naast je komt zitten en jou de ruimte geeft om te zijn zoals je bent in het moment.. Dat is ook heling, lieve groet, Vilija

Met wat Steven reageert, over een intensief 2-weeks traject heb ik zelf (nog) geen ervaring. Ik heb binnenkort mijn intake bij Traumacentrum Nederland voor precies zo’n behandel traject. Dus misschien inderdaad ook een idee voor jou om dat eens te bespreken met je therapeut. Mijn therapeut en ik hebben daar toe besloten precies in het (in mijn eerdere reactie omschreven) moment dat het voor mij teveel werd. In het centrum hoop ik in de “kern” van de emotie over het misbruik te (durven) komen, want dat lukt me nog moeilijk (door dissociatie). Ik vond het eerst een eng idee om naar zo’n instelling te gaan, werd er zelfs een beetje bang van. Maar zij hebben mij telefonisch gerust gesteld, hele lieve mensen die weten waar hun patiënten mee te maken hebben. Dus heb er nu rust in daarheen te gaan. Er bestaat zoveel passende hulp en begeleiding Noor, die een veilige omgeving bieden, we hoeven het gelukkig niet alleen te doen allemaal.

Hey Noor, wat heb jij een kracht zeg! Je verhaal grijpt me aan, helaas herkenbaar. Ik had ook een tijd 2x emdr per week, dat ging goed tot het niet ging, het werd het me ineens teveel. Het slokte me echt helemaal op, had het idee dat ik erin verdween en alle controle verloor. Zo hoort dat volgens mij niet, emdr is juist therapie waarin jíj de controle hebt! Ik kreeg van een psychiater het advies de intensiteit (2x per week) fors terug te draaien. Dat heb ik gedaan. Ik heb wekelijks therapie sessies, soms emdr als dat goed voelt voor mij en anders praten we alleen over wat er naar boven komt. Doe nu denk ik ongeveer eens per 3 weken emdr en dat werkt heel fijn zo. Misschien is dat voor jou, zeker met wat je over je stoornis en het verlies van controle omschrijft, ook een idee? Gewoon even een pauze om te herstellen en iets van balans terug laten komen, daarna nieuw ritme vinden. Jij bepaalt. Ik kan ook moeilijk erover praten tijdens de emdr, krijg het fysiek mijn keel niet uit. Vaak lukt het me inmiddels wel om te bedenken dat het me nu, tijdens emdr, niet lukt omdat ik “er” (het misbruik als kind) te diep inzit. Als ik aan het eind van de sessie nog even nabespreek met mijn therapeut, kan ik het vaak (met moeite, maar toch) wel uiten. Misschien kun je dat eens proberen. Het meest grijpt me je taalgebruik aan, want zo dacht ik een halfjaar geleden ook over mijzelf en de situatie. Op een “slechte dag” soms nog steeds. Maar op andere dagen niet! Ben ik weliswaar verdrietig, maar ook trots. Dat ik het heb overleefd, dat ik mensen om mij heen kan liefhebben, dat hij me in al die jaren toch niet kapot heeft kunnen maken. Dan schaam ik me niet en heb ik geen schuldgevoel (wat een bevrijding). Dan heb ik rust en maak ik mezelf dus ook niet kapot. Dat gun ik je ook! Want je ben niet sneu, je bent ontzettend dapper. Het vergt extreme moed om dit aan te gaan, wees elke dag trots dat je het doet. Trauma is niet negatief, het is neutraal. Het is gewoon een woord. En aan jou wat je ermee doet. Heb zelf ook een hekel aan “beter worden”. Want ik heb gedaan wat ik kon mijn hele leven - Ik ben niet slecht, ik deed het ook niet slecht, dus ik hoef niets te verbeteren maar ik zou het nu graag wel anders willen doen. Niet meer altijd overleven, niet meer altijd bang. Afschuwelijk dat je meester je dit heeft aangedaan, dat had hij nooit, echt nooit mogen doen. Jij kon er niks aan doen, hij moet zich schamen en niet jij. Hou vol! Want dat schuldgevoel zal je kwijtraken, en terecht, want het is nooit jouw schuld geweest. Ik slaap ook slecht, klote nachtmerries en daarna lig ik wakker. Wat mij wel helpt is MetaRelax (magnesium supplement wat je spieren meer ontspanning/herstel geeft, slaap er dieper van). Valdispert (kruiden, om ontspannen in te slapen) en fantasy boeken als ik toch al wakker ben. Voor mij is het dan beter te ontspannen en te verdwijnen in een leuk boek dan te liggen malen. En hoop dat je lieve familie en vrienden hebt. Therapie moet je helaas alleen doen, maar daar buiten af en toe iets delen verlicht ook de last voor mij. Liefs!

Dag lieve Noor, Wat verdrietig om te lezen dat je zo veel last hebt van therapie die bedoeld is om jou te helpen. Ik heb echt met je te doen en voel ik zorgen in me op komen als ik lees dat jouw eetstoornis patroon in deze tijd erger wordt. Heel fijn dat je dit bespreekbaar maakt en het allemaal opschrijft hoe het voor jouw voelt. Je hebt ook fysieke ervaringen beschreven en dat voelt voor mij als een heftige reactie van jouw lichaam en geest op de intense therapie. Wat in mij opkomt als ik jouw verhaal lees is dat je naast intense trauma behandeling ook een fijne zachte begripvolle persoonlijke contact zou kunnen gebruiken. Dat lijkt mij belangrijk om alle drastische ervaringen te kunnen opvangen. Dat je de woorden niet uit je keel krijgt hoef je niet jezelf kwalijk voor te nemen. Het is niet echt behulpzaam om dat te forceren. Het kan averechts werken en jouw zelfdestructieve gedrag (eetstoornis) verergeren. Keel blokkade bij de seksueel misbruik is een bekende iets. En soms is er een andere aanpak nodig dan praten erover. Als jij op een lieve manier aan jezelf en jouw lichaam vraagt - wat heb je nu nodig lieve Noor? Komt er dan een antwoord in jou? Een lieve virtuele knuffel voor jou en ik hoop dat je het verder bespreekbaar maakt wat voor jou zo zwaar is. Geef het niet op meis! Je bent het waard om de hulp te krijgen die JOU het beste past. lieve groetjes Vilija

Super knap dat je deze struggle hier deelt. Je moet ergens beginnen toch ?? het alleen al uitspreken wat dit allemaal met je doet is heel wat! Echt! Je doet het super, ook al voelt dat nu misschien nog niet zo voor je.. Liefs, K

Hoi Noor, wat heftig om te lezen en wat naar voor je zeg!! Knap dat je toch de therapie aangaat en het wel probeert. Ik herken dingen die je schrijft. Ik ben ook begonnen met trauma therapie en het is heftiger dan ik dacht betreft de gevolgen daarvan….ik eet ook slecht omdat ik erg misselijk ben door spanning en alles wat omhoog komt qua herinneringen, ik heb veel lichamelijke klachten en ook bij mij doet alles er aan denken. Ik kan geen dag zonder er niet aan te denken maar hoe lekker zou dat zijn. Probeer jezelf goed in de gaten te houden want weer volledig ‘doordraaien’ in je eetstoornis is ook niet de bedoeling. Heb je al geprobeerd om dingen van je af te schrijven of heb je iets anders hoe je je spanning/emoties kunt uiten? Je kunt het!! Je bent sterker dan je denkt!