Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Mijn verhaal

21 mei 2024 249 Weergaven Openbaar

Kim2001

Hoi allemaal,

Wat vreselijk om iedereen z’n verhalen te lezen en te realiseren wat iedereen heeft meegemaakt, maar ik voel ook veel herkenning en kracht. Wat knap dat iedereen zo open is!

Ik wil eigenlijk nu ook wel mijn verhaal delen in de hoop dat dit wat opluchting kan geven. Ik heb altijd als kind een sterke band gehad met mijn vader, terwijl mijn zus juist meer naar mijn moeder optrok. Mijn ouders hadden allebei ook problemen met alcohol en daarbij was mijn vader vooral wat ‘losser’ en maakte hij veel seksueel getinte opmerkingen en raakte hij veel mijn billen aan, ook wanneer ik aangaf dit niet te willen. In de nuchtere setting gebeurde dit ook wel, maar was de toon ervan in ieder geval wat minder angstig. Daarnaast bracht mijn vader mij toen ik nog erg jong was (ik schat tot ongeveer 8/9 jaar) ook wel eens naar bed, en kwam toen bij mij in bed liggen. Ik herinner nog goed hoe ongemakkelijk dit voelde, hij opmerkingen maakte dat ik het niet met mama mocht bespreken en ik hoor hem kreunen. Ook voel ik hem nog naar mijn billen grijpen. Ook herinner ik mij wat vager dat hij mij heeft aangerand maar ik twijfel heel erg aan mezelf, is dit wel echt gebeurd? Als dit zo zou zijn, dan zou ik dit toch wel beter herinneren? En daarnaast, zou mijn vader die juist regelmatig zei dat hij niet kon voorstellen ooit seksueel tegenover zijn dochters te zijn dan dit juist doen? Ik heb daar moeite mee maar tegelijk wil ik antwoorden. Daarnaast herinner ik mij nachtmerries naar dat hij mij verkracht heeft, maar dit kan ik mij al helemaal niet verder herinneren maar ik heb hier als kind regelmatig over gedroomd. Ik denk dat het vooral de ‘wat als’ situatie geweest is, maar toch voel ik mij enorm schuldig dat ik hierover nachtmerries heb en heb gehad. Ook voel ik mij heel naar over het feit dat hij binnen kwam lopen terwijl ik ging omkleden of douchen en wanneer ik zei dat ik dat niet wilde, werd ik uitgelachen omdat ik te preuts zou zijn.

Inmiddels zijn we vele jaren verder, woon ik op mezelf en ondanks hij tot recent nog steeds mijn billen aanraakt, heb ik nu mijn grenzen heel duidelijk uitgesproken en lijkt hij het wat te begrijpen. Ik heb pas vorig jaar echt daadwerkelijk gerealiseerd dat vaders niet het recht hebben om je aan te raken, iets wat ik altijd gedacht had omdat ik niet beter wist. Deze realisatie geeft ergens wel verklaringen voor hoe ik mij voel met name dat ik mij toch enorm schaam erover en dat ik nooit relaties aan heb durven gaan, maar heeft wel gezorgd juist voor schuldgevoelens dat ik dit nu bijvoorbeeld deel of dat ik zo over mijn vader denk en ik herbelevingen heb. Ondanks dat ik nu bijna geen contact met mijn ouders heb, is dat voor nu de goede situatie. Mijn vader gaf wel aan nooit iets seksueels gedaan te hebben, maar toch voelt het voor mij heel lastig en dubbel.

Is dit allemaal wel echt gebeurd? Was het wel zo erg? Heb ik het niet zelf bedacht? Overdrijf ik dit niet? Is dit seksueel overschrijdend gedrag? Of misschien zelfs seksueel misbruik? Ik ben er nog behoorlijk van in de war omdat dit zo ‘normaal’ gevoeld heeft voor zo’n lange tijd.

En hoe ga je om met dat enorm vieze gevoel dat na al die jaren nog steeds aanwezig is, de enorme schaamte, angst voor mannen en het schuldgevoel zowel naar mezelf als naar hem?

Veel liefs!

Bezig met laden...

3 Reacties

anoniem

28 mei 2024 (bewerkt)

Lieve Kim, overal lees ik terug over het gevoel dat je vies bent erdoor geworden en schaamte , schuld gevoel. Dat vies gevoel komt volgens mij doordat "de man in kwestie"vieze dingen doet.. hij is vies.. doet ook heel vies tov van een kind dat zich niet kan verplaatsen. sexualiteit tussen volwassenen is mooi en volwassenen doen het uit respect en liefde. Persoonlijk heb ik daarom ook erg veel moeitemet al die tv programma s en wijs ik porno en dat soort af.Dat is vies. Ook vies is als mensen willen kijken naar hoe en wat de ander doet . Intimiteit is iets tussen twee volwassen mensen. en alleen van die twee mensen . Kinderen begrijpen daar niets van en hoeft ook niet. Ze mogen kind zijn. Ik heb vaak gezien dat volwassenen tegenover hun kinderen niet een goede houding weten. ( ik heb zelf geen kinderen) Er is weinig voorlichting voor vaders en moeders hoe hun kinderen sexueel op te voeden. Waar liggen grenzen. Op welk niveua zit je kind etc etc Sexualiteit is daarbij ook nog eens een beladen onderwerp. Je vader dronk teveel en kende zijn grenzen dan duidelijk niet meer. Het feit dat hij bij jou kwam slapen en zich bevredigde en mam er niets over mocht vertellen is echt FOUT! Ik vind dit echt oprecht verdrietig voor je. dat je dat hebt moeten meemaken. Als dan een vader bij die dochter aan de billetjes komt is FOUT. Zonder dat voorgaande kan ik er niet veel over oordelen. Ik heb geen kinderen en heb vaders zoveel gezien die hun kinderen over hun bibs aaiden. Kind vond het geen probleem. dAn is het vlg mij geen probleem. je grenzen NU aangeven is prima. Zo van PAP, dit is niet fijn en wat je vroeger deed was OOk niet fijn! Hij moet zich schamen! Maar om dat te zeggen vraagt wel moed. En ik weet niet of ik dat zelf voor elkaar zou kunnen krijgen. Schuldgevoel moet die vader hebben. Niet jij!! Hij heeft je verkeerd opgevoed. Wellicht werd hij zelf ook verkeerd opgevoed. Gelukkig wordt het verschil in opvoeding tussen wat goed en niet goed is steeds duidelijker doordat Wij slachtoffers erover durven te praten. Dat heeft al heel wat teweeg gebracht door alle openbaarheid. Op scholen worden kinderen geleerd om grenzen aan te geven . Worden er programma s aangeboden over : weerbaar maken van kinderen en jong volwassenen". Dat vind ik een mooie ontwikkeling. Neemt niet weg dat jij je voelt zoals je je voelt. En als je de moed hebt : zeg dat tegen je vader. Of :denkbeeldig. Vertel hem dat denkbeeldig of schrijf het op en laat het hem lezen op een moment dat het uitkomt. Of niet. Maar geef jezelf niet de schuld en laat vies zijn bij wie vies heeft gedaan en wie vies doen. En ook Lotgenoten contact is zo helend . liefs van een 74 jarige ;-)

Koosje

22 mei 2024

Hoi Kim2001, Wat dapper dat je dit hier met ons deelt. Dat moet niet makkelijk zijn geweest, zeker vanwege de schuldgevoelens die je beschrijft. Ik ben zelf door mijn eerste vriend seksueel misbruikt - dat durf ik inmiddels te zeggen. Dat is een proces geweest van ruim 3,5 jaar, voor ik het die naam durfde te geven. Ik herken de twijfel die je beschrijft. Heb ik het niet verzonnen? Is dit niet overdreven? Voor mij heeft het daarin enorm geholpen om het boek ‘Verlamd van Angst’ van Agnes van Minnen te lezen. Ze legt daarin heel duidelijk uit waarom je dit soort dingen niet kunt verzinnen. Dan voelt het anders. Dan voel je je niet zo schuldig en vies en al die andere nare dingen. Ik wil trouwens ook nog zeggen dat ik het echt ongelofelijk knap van je vind dat je je grenzen aan hem hebt aangegeven! Recent en ook al vroeger - dat je zei dat je het niet fijn vond als hij er bij was als je douchte bijvoorbeeld. Daar spreekt voor mijn gevoel kracht uit. Wat naar al die schuldgevoelens die je beschrijft. En ook dat herken ik. Maar al te goed. Schuldgevoelens vind ik denk nog wel het aller lastigste. Ik ben inmiddels zelf ruim een jaar in therapie en het gaat stukken beter. Ik heb veel minder herbelevingen, ben minder bang en kan m’n grenzen steeds beter aangeven. Maar schuldgevoelens die steken elke keer weer de kop op. Het lijkt als een magische draak met duizend koppen, elke keer als ik er een afhak, groeit er een bij. Behalve soms! Soms is het ineens helder: dit was níet mijn schuld! Het gebeurde omdat hij het wilde. Asshole. En die momenten zijn er steeds vaker. Dankzij therapie, zelf heel hard werken en fijne mensen om me heen om me op te vangen als het het hardst nodig is. Ik wens je heel veel succes en dat er voor jou ook momenten gaan komen waarin je kan voelen dat het niet jouw schuld was. Liefs, Koosje

Marie Curieus

22 mei 2024

Lieve Kim, Dank je voor je aangrijpende verhaal. Ik voel met je mee. Wat me het meest raakt, is te lezen dat het gedrag van je vader je in verwarring heeft gebracht. En dat herken ik. Wat voor mij heel belangrijk is geweest, is het inzicht dat de handelingen in eerste instantie voor mij niet een seksuele lading hadden. Datzelfde argument gebruikte mijn vader ook toen ik hem erop aansprak. Maar van wie is dat verhaal geloofwaardiger, van een kind of van een volwassen man? Iemand moet dit toch gewild hebben? En wiens taak is het überhaupt om grenzen in contact te bewaken? Dat kan je van een kind toch niet verwachten? Ook ik heb mijzelf lang afgevraagd of het wel echt gebeurd was. Het heeft me jaren gekost om met overtuiging te kunnen zeggen: 'Ik ben misbruikt'. Maar de opmerking: 'Ik ben slecht en vies', daar heb ik nooit veel moeite mee gehad. Het was, en als ik eerlijk ben is het dat nog steeds, een proces om te komen van 'Ik ben vies en slecht' naar 'Ik ben misbruikt'. Maar dat is in mijn ogen wel een waardevolle weg om te gaan. Want iemand die is misbruikt, kan getroost en liefdevol verzorgd worden. Iemand die slecht en vies is, moet eerst zijn leven beteren voordat hij die zorg, troost en liefde verdient. En ik heb dat laatste lang geloofd. Ik heb nog steeds moeite om boos op mijn vader te worden. Terwijl hij dat, en dat meen ik oprecht, wel verdient. Maar het lukt me gewoon niet. Wel merk ik dat ik, stukje bij beetje, het mijzelf minder kwalijk neem. En dat is wel vooruitgang, vind ik. Ik heb nog steeds moeite met relaties met mannen. Ik ben nu vijftig jaar oud, en heb nog nooit een partnerrelatie gehad. Daar hoop.ik wel nog ooit te komen. Het is voor mij nu 7 jaar geleden dat ik mijn herstelproces begon. En het is een slingerweg, maar langzaam maar zeker vind ik wel vaste grond onder mijn voeten. Niet meer op de manier dat ik eigenlijk het leven niet verdien, en dat ik alles op alles moet zetten om het anderen naar de zin te maken, maar op de manier dat ik ook mag leven voor mijzelf. Het spijt mij dat je hebt moeten meemaken wat je hebt meegemaakt. Je hebt dit niet verdiend. Het is een bittere pil om met je ouders te breken, dat is een stap die ik ook heb moeten nemen. Ik hoop en wens je toe dat er veel lieve mensen voor in de plaats komen. Dat verdien je. Ik wens je veel liefs toe. Marie