Hallo!

Ik ben Laura en ik ben nieuw in deze community. Hieronder mijn verhaal.

Van mijn 4de tot mijn 12de ben ik seksueel misbruikt door een familielid. Daar werd niet over gesproken en ik was er tot een paar jaar geleden van overtuigd dat niemand ervan wist. 

Mijn reactie op de drukke en onvoorspelbare situatie in mijn gezin, was dat ik heel stil werd en, als oudste kind, veel voor mijn broertjes en zusjes ging zorgen om mijn ouders te ontlasten. Zo voelde ik me nuttig. Doordat ik op school in het begin niet praatte, werd ik vaak gepest door klasgenootjes. Voor mij voelde het nergens veilig. 

Als puber kon ik ook moeilijk aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten. Ik voelde een zware verantwoordelijkheid voor mijn gezin en ik was erg eenzaam en neerslachtig. 

Ook toen ik op mijn 18de verkracht werd, zwanger raakte en het kindje verloor, kon ik daarmee bij niemand terecht. Voor mij was het gewoon om alleen en in stilte met dit soort dingen om te gaan, niemand tot last te zijn. 

Pas toen ik uit huis ging toen ik 21 was, leerde ik vriendschappen te sluiten. Mensen vertrouwden mij makkelijk dingen toe, maar ik was nog steeds niet open over mijn eigen verleden. Ik was vaak bang en eenzaam en ik deed mezelf pijn als die gevoelens te heftig werden. Ik weet hoe het is om delen van mezelf te verstoppen, plekken en mensen te vermijden, hard te werken om niet te hoeven voelen. Gevangen, alleen.

Op mijn 26e was er voor mij een keerpunt in mijn leven. Ik kon niet meer. Er waren verschillende dingen gebeurd (ernstige ziekte van een zus, heftige depressie van mijn moeder, een studie die niet lekker liep en die ik maar niet afkreeg). Opeens voelde ik alle boosheid, verwarring, eenzaamheid en verdriet die ik tot dat moment zo goed had verstopt en het overweldigde me.

Ik ben toen in therapie gegaan. Ik moest leren dat ik mocht bestaan, simpelweg omdat ik geboren ben. En dat het niet ok is voor een ander om over mijn grenzen heen te gaan. (Ik ben nog steeds aan het leren op dat gebied.) Vechtsport heeft me daarin onder andere erg geholpen. Sindsdien heb ik verschillende therapieën gehad en veel zelfonderzoek gedaan. Mijn leven is rijker geworden nu ook de minder fijne gevoelens mogen bestaan, ook al is dat soms retespannend. 

Het is soms nog steeds lastig om de realiteit onder ogen te zien van wat er met mij gebeurd is, maar het is ook bevrijdend. Ik vind het vooral lastig om open te zijn met mijn familie over het seksueel misbruik. Het besef dat er mensen waren die ervan wisten, deed me pijn, omdat de vraag: 'Waarom beschermde je me niet?’ meteen omhoog kwam bij mij. En tegelijkertijd is het ook een bevestiging. Het is echt gebeurd. 

Toen ik meer ging vertellen over mijn eigen verhaal hoorde ik ook veel verhalen van anderen, uit de familie, maar vooral daarbuiten. Bizar wat er allemaal achter gesloten deuren en in het geheim gebeurt en verborgen wordt gehouden.

Ik weet nu dat ik geen ‘aansteller’ ben als ik schrik van iets dat me aan mijn verleden doet denken, als ik een man moeilijk vertrouw, als ik even bevries en geen woorden heb.

Het verschil is dat ik nu kan checken: Is dit een gevoel van vroeger? Is het nu gevaarlijk? Wat heb ik nu nodig? En welke keuze wil ik nu maken? 

Soms heb ik even troost nodig, of dat ik even de veiligheid opzoek die het kind van vroeger nodig had en soms doe ik dingen die ik voorheen niet durfde ondanks de angst. Dat ik dat nu kan is vrijheid. (Soms vergeet ik nog wel dat ik dat kan…)

Toen ik vorig jaar een blessure kreeg en moest revalideren van een operatie, kwamen opnieuw de gevoelens van machteloosheid van vroeger terug. Ik werd verkracht, vernederd en geslagen, maar ik kon altijd weer opstaan. Als ik iets voor een ander kon doen (zoals vroeger voor mijn broers en zussen) dan voelde ik me weer ok. Door de blessure was ik een poosje afhankelijk van de zorg van anderen, wat vond ik dat heftig... 

Ik heb veel geluk dat ik fijne mensen om me heen heb. Ondanks alles dat er gebeurd is en nog speelt, heb ik altijd een soort optimisme gehad: Er komt steeds weer iets op mijn pad dat ik interessant vind. 

Een relatie, kinderen, dat lukt me nu niet vanwege mijn trauma, en daar ben ik soms erg verdrietig om.  Maar daarnaast komt ook snel weer de gedachte: Wat wil ik dan in de wereld zetten? De mogelijkheden openen zich weer. 

Op dit moment ben ik aan het onderzoeken hoe ik mijn eigen ervaringen in kan zetten om ook anderen te kunnen helpen.