Herinneringen...

Hallo Stephie,
Voor mij had ik het gevoel dat ik het niet was die dit was overkomen. Ik stond op de automatische piloot. Maar zat vol adrealine. Het is bij jou niet lang geleden maar je bent zo flink. Maar probeer het alsjeblieft niet te verdringen. Ik heb een fijne psychologe gehad. Voor mij erg moeilijk om alles te vertellen wat er was gebeurd. Maar tegen iemand die je niet kent gaat het beter. Ik weet niet of je openstaat voor EMDR maar het heeft mij zo geholpen. Na elke behandeling gaan de scherpe kanten er vanaf. De triggers worden minder. Ook kan je een dagboekje bijhouden. Heb ik een tijd gedaan. Maar probeer je er niet van af te sluiten. Het komt onherroepelijk terug. Ik vind je heel dapper hoe je er mee omgaat en wens je heel veel sterkte voor in de toekomst. Doe wat je goed lijkt en zoek hulp en een luisterend oor bij mensen die het menen.
Veel liefs.

Hoi Stephie,
Ik snap je helemaal. 9 jaar geleden ben ik ook in z'n situatie terecht gekomen.
Jaren lang heb ik het gevoel, de herinneringen en mijn emoties weggestopt. Natuurlijk wist ik wel wat er gebeurd was en dat dit geen prettige gedachten waren. Na een aantal jaar dacht ik zelfs dat ik het zelf allemaal opgelost had en er niks bij voelde. Wat gebeurd was, was gebeurd en nu weer door met het leven.
Ieder mens is anders en iedereen verwerkt op zijn eigen manier. Ik wil je er echter wel voor behoeden dat wat je hebt meegemaakt niet niks is. Ik heb vorig jaar (8 jaar naar alles wat er gebeurd was) ineens een flinke klap aan emoties en herinneringen gekregen die ik dacht allang achter me gelaten te hebben. Ik wilde het ook zelf aanpakken, maar besefte afgelopen april dat dit voor mij niet ging werken. Het ging steeds slechter met mij en ook in mijn huidige relatie omdat ik mij niet kon openstellen. Wat ik hiermee zeggen wil, is dat je misschien zelf graag wilt dat je het zelf kunt oplossen en snel achter je kunt laten, maar probeer vooral altijd naar je gevoel te luisteren en jezelf de tijd te geven om het te verwerken en hier als het echt nodig is toch hulp bij te halen.
Mijn man waar ik nu inmiddels 6,5 jaar mee samen ben heeft mij die tijd en ruimte gegeven en is altijd heel geduldig geweest, waarvoor ik hem enorm dankbaar ben. Als jouw vriend ook zo is, dan is het geen probleem dat je soms even tijd voor jezelf nodig hebt en wil hij ook alleen maar dat jij je uiteindelijk prettiger voelt.

Mocht je het toch zelf willen proberen te verwerken, dan raad ik je aan om je verhaal op te schrijven. Momenteel ben ik namelijk zelf ook bezig om hier een boek over te schrijven en ik merk dat het mij naast de hulp die ik heb heel erg helpt om alles op een rijtje te krijgen. Soms is het heftig om de herinneringen, omgeving en je oude emoties op te roepen, maar het zorgt bij jezelf meer voor begrip en zet de verwerking in gang.

Bedankt voor het delen van je verhaal. Heel veel sterkte gewenst in jouw eigen verwerkingsproces!

Precies! De keuze is aan ons. Ik heb er jaren lang geen last van en opeens kwam het terug. Ik had het niet verwerkt maar weg gestopt.

Nu ik andere mensen er over heb horen praten die ook zoiets hebben meegemaakt, of ik lees verhalen hier. Besef ik mij ook dat ik niet alleen ben. Ik durfde toen hulp te vragen en sinds dien gaat het echt beter!

Een goede vriendin van mij heeft ooit emdr therapie gehad. 2 behandelingen later was ze al weer helemaal oké. Het verschilt echt per persoon.

Ik vind het sowieso al heel stoer dat je je verhaal hier deelt! Dankjewel daarvoor

Ja: hoe ga je door? Met die vraag heb ik zo lang geworsteld. Ik wilde het liefst vermijden en gewoon doorgaan met leven. Maar tegelijk was het leven dat ik had verwoest en wist ik amper hoe ik de stukken weer bij elkaar moest rapen om door te kunnen. Ik wilde dat iemand me er naar vroeg, maar als ze er dan echt naar vroegen, voelde ik me rot en wist niet wat te zeggen. Zo heb ik 20 jaar de ellende weggestopt. Dat kan, maar het is een eenzame weg. En het kwam terug. Heel hard. Had ik maar iets meer mensen durven zeggen dat het helemaal niet 'goed' gaat. Had ik maar durven vertellen over de duizenden nachtmerries en angsten en herbelevingen. Het was een tijd zonder CSG, zonder slachtoffercommunities en zonder gedegen kennis over herstel na seksueel geweld. Misschien moet de tijd rijp zijn voor dat mogelijk is. Gun het de tijd die het nodig heeft. Maar ik wens je een minder eenzame weg dan velen van 'ons' hebben moeten doormaken.

@Stephie ik kan me ook voorstellen dat je niet in iets wilt blijven hangen door zaken te blijven herhalen. Je de energie van het trauma of gebeurtenis/gebeurtenissen bewust of onbewust vasthoud. Dus ook wel knap als je dat snel kan loslaten en verder kan met je leven. Ook wel mooi dat je het voor jezelf alleen wilt delen met speciale mensen voor jou. Denk als je ook veel gaat focussen op positieve ervaringen met goede mensen je trauma's en de nare ervaringen naar de achtergrond gaan, dat gevoel van die slechte gebeurtenis meer naar de achtergrond raakt en de positieve ervaringen meer de overhand krijgen in een leven.

Hoi Stephie,

Wat je schrijft is voor mii best herkenbaar ik was ook altijd zo iemand die het allemaal maar alleen wilde doen en geen hulp wilde, tot het moment dat het helemaal mis liep en ik brak. Te lang te sterk geweest. Toen leerde ik dat je niet alles alleen kan doen en hoe moeilijk het ook is het soma toch het beste is om hulp te vragen. Natuurlijk snap ik dat je het niet met iedereen wil delen en dat hoeft zeker ook niet.
Maar ik denk zeker als je het snelst erover heen wil komen je toch iets van hulp zou moeten zoeken al probeer je het een keer. Praten is ook een manier namelijk om het te verwerken hoe meer je erover praat hoe minder het wordt en het meer naar de achtergrond schuift. Maar goed dat zijn mijn ervaringen dan.

En anders wat zou kunnen helpen is de gebeurtenissen op schrijven als verhaal vorm, brief vorm, desnoods verbrand je het daarna, gooi je het weg of wat dan ook. Ik weet echter niet of dit voor lange termijn gaat helpen..

In iedergeval veel sterkte en kracht gewenst.