Geen intimiteit meer
Hallo,
Ik vraag mij af of mensen mijn verhaal herkennen en misschien tips hebben om hier mee om te gaan.
Ik ben opgegroeid met een vader die alcoholist was en een moeder die dit dagelijks onder het tapijt veegde.
Hierdoor vanaf mijn 16 tot 27 in een relatie met intiem terreur gezeten inclusief dagelijks seksueel misbruik.
Iedere keer stuit ik daarna in relaties op hetzelfde punt. In het begin gaat de sex nog wel, ik weet tenslotte wat er van mij verwacht wordt. Maar na een jaar begint mijn lichaam tegen te sputteren. Ik wordt ziek, krijg infecties, blaas, vaginaal etc. Dit duurt ongeveer een jaar en daarna is alle zin weg en kan ik het gewoon echt niet meer opbrengen. Dan ben ik gewoon op en op slot. Ik verdraag gewoon geen intimiteit meer, geen knuffel, geen aanraking en raak al in paniek bij het idee dat ik sex moet hebben.
Ik heb nu een lieve vriend en gun hem hierin zoveel meer dan niks. Ik heb alleen geen idee hoe ik dit aan moet pakken want voor mij hoeft het gewoon echt niet meer. Heb 3 jaar traumatherapie gehad maar op dit punt weet niemand eigenlijk hoe ze mij kunnen helpen. Hoe moet je zin krijgen in iets wat nog nooit fijn geweest is?
13 Reacties
Ik herken je verhaal, ik ben er zeker nog niet maar wel goed op weg. Dus misschien heb je er iets aan. “Hoe moet je zin krijgen in iets wat nog nooit fijn geweest is?” Ik denk door helemaal opnieuw te beginnen.. en dat is moeilijk en kost veel tijd (en ben ik dus nog mee bezig)
Ik dacht dat intimiteit voor mij niet problematisch was ondanks dat ik vanaf mijn 5e seksueel misbruikt ben door een volwassen man. Ik “deed” het gewoon, voelde niet zoveel behalve dat ik het fijn vond dat de ander het fijn vind. En dat het “moet” en erbij hoort. Soms deed het best wel pijn, of lukte het helemaal niet. Dacht dat iedereen dat had. Ook vaak infecties, of dat het beetje scheurde/bloedde. En in tijden met “verkeerde” partner had ik 2-3x per maand blaasontsteking. Daarop terugkijken vind ik erg verdrietig. Ik deed het maar gewoon, ondanks mijn pijn en niet voor mezelf.
Nou dat doe ik dus niet meer. Wat betekent dat ik al ruim een jaar geen gemeenschap, alsin dat ene specifieke maar dat woord is voor mij alleen al een trigger, heb gehad. Maar, dat betekent idd niet dat er geen intimiteit is :). In het begin (van geen gemeenschap) voelde ik heel veel druk, een slechte vrouw, werd bang voor hem, etc. Maar alles goed met hem kunnen bespreken, dat is er nu allemaal af. Ik voel geen druk meer, weet dat ook als we zoenen/knuffelen of wat dan ook we nóóit verder hoeven gaan dan ik wil. Ik heb de regie, en dat moest ik helemaal opnieuw leren. Ik voel me nu echt veilig doorgaans.
Nu 2 jaar traumatherapie, daarin leren voelen en weer in contact met mijn lichaam. En toen werd steeds meer voelbaar hoe veel pijn ik eigenlijk écht heb vaginaal, nog los van de infecties en blaasontsteking. Dus sinds een jaar ben ik ook onder behandeling bij een bekkenbodem fysiotherapeut, dat zou ik erg aanraden. Ze raakt me nooit aan en heb me nog nooit uit hoeven kleden, ze bewaakt mijn grenzen heel goed en beseft hoe triggerend dat kan zijn. Maar heb ontzettend veel geleerd over BBgebied. En oefeningen waarmee ik de BB spier kan ontspannen, dat helpt enorm. En vertel haar dan er gebeurt, als we zoenen bijvoorbeeld, hoe dat voelt en waar de pijn begint etc. Ze weet altijd precies wat het is, laat het dan zien op de poster en heeft er een oplossing voor.
Zo fijn, heb er al heel wat tranen gelaten. Voel me nu normaal, en kan mezelf helpen. Niet zodat ik seks kan hebben, niet voor mijn partner, maar zodat ik minder pijn heb. Ik heb bijvoorbeeld extreem getrainde “plaatspieren” (die zijn normaal onderontwikkeld bij vrouwen, maar kunnen door trauma/stress in gebied steeds sterker worden). Die spanden in 1x aan als mijn man me aanraakte. Dan gaat alles “op slot” en wordt - door je anatomie - tegelijk je plasbuis afgekneld (ik kon erna dan ook een halve dag niet plassen) wat weer blaasontsteking kan veroorzaken. Nu heb ik oefeningen, gewoon met mezelf doe ik doe, om die spanning af te nemen. Waarmee ik die spieren “uit” kan doen als ze aan zijn gegaan. Nou gewoon een voorbeeld van een van de vele dingen die het me al gebracht heeft, ben er nog niet.
Maar ik kom er wel, en, nu we dus dit al een hele tijd niet doen. Maar vooral door de bekkenbodemfysio zoveel (pijn) en andere klachten afnemen. Als ik gewoon fijn met mijn man op de bank lig te knuffelen, dan krijg ík er toch echt zin in. Maar dat voelt heeeel anders dan vroeger :) ik kan dat dan overal voelen. Heel fijn, die echte opwinding geeft helaas ontzettend veel pijn. Wss “herinnering” van de spier zegt ze, dat maakt me dan heel emotioneel maar dat mag ook. Maar het is fijn om te voelen dat ik het zou willen en we gaan stap voor stap.
Ik heb mijn BB fysio gevonden via het overzicht op beschadigdlichaam.nl - daarin staan allemaal specialisten die ervaring hebben met behandeling van seksueel trauma in verschillende gebieden. Heel fijn, dat voelde vanaf begin veilig en zoals ik zei gaat ze er heel goed mee om.
Hoop dat je er iets aan hebt, liefs!
http://www.beschadigdlichaam.nl/
Dank voor je reactie.
Ik ga de website eens bekijken.
Ik heb net mijn bekkenbodem fysiotherapie afgerond, zij kon mij er helaas ook niet mee helpen.
Wel de lichamelijke klachten zoals de blaasontsteking en rugklachten.
Volgende week ga ik naar de haptotherapeut en daar hoop ik ook weer iets verder te komen.
Ik kan al nauwelijks een aanraking hebben van mijn partner, laat staan zoenen of zelfs nog verder. Ik denk dat ik echt helemaal bij de basis moet beginnen, maar dan vanaf peuter ofzo denk ik.
Wat heftig voor je dat je zo lang in gevaar en onveiligheid hebt moeten leven. En logisch dat je nu grote moeite hebt met intimiteit.
En ik herken het zo... Ik heb mij na de vele nare ervaringen die ik als kind en jongere had compleet afgesloten voor seks. Ik heb geen relaties gehad en ik ben ook lang bang geweest voor veel vormen van intimiteit.
Wat fijn dat je een lieve vriend hebt dat je hem zo veel gunt. In je bericht lees ik alleen niet wat jij graag voor jezelf wil.
Ik heb geen antwoord op hoe je zin kan krijgen in iets dat nooit fijn is geweest...
Ik denk wel dat het heel belangrijk is om je eigen wensen en behoeftes en ook je grenzen (opnieuw) te leren kennen. Als je daar meer op kan vertrouwen, dat je weet wat je wil en wat je niet wil, dan kan er denk ik ook meer intimiteit zijn. En in mijn ervaring zijn er veel vormen van intimiteit, zoals een goed gesprek, een gemeende (en gewenste) knuffel, een eerlijke confrontatie met iemand waarbij iedereen in zijn waarde wordt gehouden, een diepe vriendschap. Dit zijn vormen van intimiteit die voor mij wel fijn zijn.
Dus wat wil jij in de relatie? Hoe kan je intimiteit vinden met je vriend die voor jou veilig voelt? Je bent hem niets verschuldigd, hoe lief hij ook is.
Ik heb ook meer behoefte aan intimiteit dan aan sex inderdaad, voor mij zijn dit ook 2 totaal losstaande dingen en kan ik mij meer vinden in wat jij aangeeft.
En daardoor gaat het mij denk ik niet meer lukken om nog een "normaal" sexleven te krijgen.
Dan blijft de vraag, moet ik dit ook wel willen? Of moet ik mij meer gaan focussen op de acceptatie dat dit niet gaat gebeuren?
Soms denk ik ook zo, dan geef ik mijn seksleven voor de complete toekomst op en leg ik me daarbij neer. Dat voelt op dat moment wel rustig en veilig. Maar het maakt me soms ook heel verdrietig omdat ik met dat 'voor altijd' of 'nooit meer' ook een stuk van mijn mogelijke toekomst uitsluit.
Ik ben bij verschillende professionals geweest (o.a. een seksuoloog) omdat ik paniek had over of ik me ooit weer aan een man zou kunnen geven. Dat hielp niet omdat ik het helemaal niet wilde en omdat ik het niet voor mij deed, maar voor die eventuele man.
Ik denk dat het eerlijker naar mezelf toe is om te accepteren dat seks op dit moment voor mij geen optie is (en ook geen behoefte). Wie weet wat de toekomst nog te bieden heeft, wie weet hoe ik er over een paar jaar naar kijk?
Wat wil je nu voor jezelf, dat is denk ik het belangrijkste.
Ik kan je helaas geen tips geven, want ik loop ook vast op dit punt! Maar ik lees graag even met je mee, misschien dat iemand anders hier tips voor heeft!
En ik wilde je even laten weten dat je niet de enige bent hiermee! En ook dat ik weet hoe moeilijk en hoe frustrerend dit is!
Ik heb soms ook de gedachte: wil ik überhaupt zelf nog wel werken aan het stukje intimiteit, als in: wil ik dit dan voor mezelf, of voor de ander? Want als t aan mij ligt slaan we het hele gedeelte "seks" over.. maar ja.. dan denk ik ook weer: het lijkt mij ook zo fijn om het wèl eens te ervaren op een fijne, positieve manier.. zo dubbel.. vraag me alleen af of dat wel nog haalbaar is... ik ken het eigenlijk ook alleen maar als: iets dat ik moet doen, wat erbij hoort, wat er van me verlangd wordt, of wat er gewoon van me gepakt wordt! Dus je laatste vraag is voor mij ook een hele herkenbare vraag..
Heel veel sterkte en ik hoop voor jou (en je vriend) dat je hier een oplossing voor gaat vinden en stappen in kan maken 😘🙏🍀
Ik ben bij het Centrum voor seksuele geweld geweest en daar gaven ze eigenlijk met andere woorden aan dat het een onbegonnen zaak is als het voor mij eigenlijk niet hoeft. Want inderdaad, dan doen we het dus voor de ander.
Ook zeiden ze dat ik het net zo min verplicht ben als dat hij er recht op heeft, begrijp je? En dat kwam bij mij wel binnen, want inderdaad, waarom moet het eigenlijk? Omdat het zo hoort? Maar het is bij mij kapot, waar ik niets aan kon doen.
De tweestrijd hierin wordt ik erg verdrietig van.
Het is zo normaal om seks te hebben in een (gezonde) relatie.. alsof het er idd bij hoort.. en ik snap ook wel dat een man dat wil/verlangt, zeker in een relatie, maar het voelt bijna dat wanneer je een relatie met iemand aangaat dat je dan daarmee meteen ook zegt dat je dus ook seks met diegene gaat hebben. Een soort ongesproken regel ofzo.. iets wat gewoon logisch is/zo hoort te zijn idd..
Blegh.. ik vind het ook gewoon echt niet leuk!! 🙈 Ik beleef er gewoon echt geen plezier aan.. maar ik zou willen dat ik dat wel had.. want dat maakt alles een stuk makkelijker..
Ik hou dan weer wel van knuffelen en kriebelen.. alleen daar kan het nooit bij blijven.. er wordt altijd meer verwacht, of ik voel zelf die druk dat er meer zou moeten gebeuren.. en zodra ik ook maar enige vorm van opwinding voel bij de ander voel ik meteen paniek opkomen..
Ik heb altijd relaties met mannen gehad, maar mijn laatste relatie is met een vrouw geweest en ik hoopte dat dat uit zou maken, maar dat was helaas niet het geval.. in het begin lukte het allemaal nog wel, maar na een tijdje kwam de paniek weer om de hoek kijken, voelde ik de druk weer oplopen, lukte het daardoor juist nóg minder, totdat er uiteindelijk helemaal geen intimiteit meer kon zijn en de relatie kapot ging.. het is nu ongeveer een half jaar uit.. en dit is echt steeds weer een terugkerend thema.
Ik heb altijd maar een soort toneelstukje gespeeld en eigenlijk ook heel lang niet eens door gehad dat ik dat deed..
Maar ik blijf toch hangen bij de vraag: wil ik het dan voor mezelf veranderen of voor de ander?
Ik ken seks gewoon niet als iets leuks, dus ik heb daarin gewoon niet het gevoel dat ik iets mis ofzo..
Maar ik vind het wel vervelend dat ik het als zo negatief ervaar..
Ik zou wel willen dat dat wat meer zou neutraliseren.. dus dat ik er ook niet van in paniek zou raken..
Ach.. ik weet t ook allemaal niet..
Zou soms weleens gewoon normaal willen zijn..!! 🥺🙈
😘😘😘