Toen ik op de basisschool zat rond (rond 9 jaar), waren mijn 2 broers en ik close met 2 andere buurt jongens die wat ouder waren dan ik. We speelden elke dag buiten, deden uitstapjes, logeerden bij elkaar, kortom we waren super goede vrienden jarenlang. Toen de oudste jongen (13/14 jaar oud), naar de middelbare school ging, begon hij met boksen wat ik toen heel cool vond. Toen we een keer bij hem thuis waren vroeg hij mij mee naar zijn kamer om wat oefeningen die hij deed te laten zien en hij vroeg iets van of ik ook wilde trainen/sterker wilde worden, samen met hem. Hij zei dat als je bepaalde ronde dingen lang genoeg vasthoudt dat je handen/armen daarvan sterk worden. Hij zei wel dat deze 'speciale oefeningen' tussen ons moest blijven. Wat een bullshit natuurlijk, maar stom genoeg geloofde ik alles wat hij zei en vertrouwde ik hem compleet. Ik moest op hem liggen en hij legde zijn handen op mijn kont omdat dat de enige rondingen zouden zijn die zouden werken. De keer daarop moest ik voordat ik op hem ging liggen m'n kleding uitdoen omdat dat de effectiviteit in de weg zou staan. En zo ging dat eigenlijk steeds verder dat het resulteerde in verkrachting. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon weigeren omdat ik het al zover heb laten komen waardoor het een aantal maanden zo doorging. Pas toen ik vaker random pijn/steken in m'n buik begon te krijgen en hij mij ook tot handelingen die ik absoluut niet wilde uitvoeren begon aan te dringen hield ik mij afzijdig en vermeed ik contact waardoor het uiteindelijk gestopt is. Omdat ik het van hem geheim moest houden, heb ik dit nu al 10 jaar voor mijzelf gehouden door schaamte en schuldgevoelens. 

Omdat ik er erg last van bleef houden besloot ik aantal jaar geleden hem te confronteren met wat er is gebeurd maar hij had echt het gevoel dat hij niks verkeerd had gedaan omdat ik mij nooit verzet heb. Recent heb ik een gesprek gehad met een zedenrechecheur wat erg fijn was omdat ik eindelijk erkenning kreeg dat iemand mij iets had misdaan. Ik worstel alleen nog zo erg met mijzelf en met wel of geen aangifte doen omdat ik nog steeds onbewust die gast verdedig en ik me niet echt boos of verdrietig etc. voel terwijl ik dat wel wil zijn want dan weet ik tenminste hoe ik erin sta. Nu voel ik me daarom helemaal verdwaald doordat ik niks voel en niet weet wat ik daarmee aan moet. Is deze worsteling voor iemand herkenbaar?