EMDR

EMDR

Na het lezen van de verhalen en reacties van anderen bedacht ik me dat het misschien wel eens een idee zou zijn om mijn ervaringen met EMDR op te schrijven. Gisteren dacht ik, nu is het tijd!

Ik pakte mijn dagboeken van de afgelopen 5 jaar, sinds ik in therapie ben gegaan heb ik heel veel geschreven en beschreven. Ik wilde de stukjes over de EMDR eruit vissen. Maar daar had ik me even op verkeken, zeg. Ik begon te lezen en te lezen en te lezen. Al eerder heb ik een poging gedaan terug te lezen in deze schriften, maar nooit lukte het me. Aansteller, zeur niet zo, dat mijn psychologe niet af en toe heel moe van mij wordt, ik blijf maar hangen in hetzelfde. Mijn omgeving moet mij ook wel beu zijn, wat ben ik een zeur. Gisteren las ik het voor de eerste keer anders. Ik lees over opkomende herinneringen, steeds een klein stukje. Eerst zie ik mezelf op een bed zitten, merkende aan lichamelijke reacties dat dat niet de hele herinnering is. een half jaar later zie ik mijn vader erbij komen en voel ik veel angst. Het verhaal bouwt op en stukje voor stukje wordt het een akelig, maar steeds meer verwerkt geheel. Als ik nu teruglees ben ik trots op mezelf dat ik het de afgelopen vijf jaar vol heb gehouden, dat ik genoeg om mezelf geef om door te gaan, ondanks alle weerstand en hobbels die ik heb moeten overbruggen.

Dat was dus al een mooi begin van dit stuk schrijven. Nu terug naar waar ik over wilde schrijven. EMDR. Vier jaar geleden kwamen mijn eerste herinneringen omhoog. Vrij snel daarna bespraken we de optie EMDR. We bespraken welke herinnering we als eerste zouden gebruiken voor de EMDR. Ik wist precies welke dat was. Een herinnering die ik überhaupt nooit verdrongen had, waarmee ik alleen niet meer de koppeling had gemaakt naar seksueel misbruik.

Ik lig in bed, het is avond en ik moet gaan slapen. Maar ik durf niet. Ik durf niet met mijn gezicht naar de muur te gaan liggen, want dan kan ik niet zien wie er binnen komt. Ik durf niet met mijn arm boven de dekens te gaan liggen, want dat is niet veilig. Ik lig verkrampt in bed en kijk naar de slaapkamerdeur. Door het raampje zie ik het licht op de overloop. Ik ben bang voor wat daarachter is en dat er iemand binnen kan komen.

Hiermee gingen we dus starten. Die ochtend was ik enorm gespannen. Wat als het niet zou lukken? Wat als het nou wel zou lukken?? De dagen erna vond ik een heel eng idee.

Maar goed, daar gingen we. Mijn psychologe had een apparaat, met een lampje wat ik van links naar rechts kon volgen. Het lukte me niet, liep voor mezelf uit op een teleurstelling. Mijn psychologe drukte mij op het hart dat het prima was, ik was er nog niet aan toe, ik was nog te veel bezig met mijn vragen, gevoelens en ontdekken wat er in mijn hoofd zat.

Ik was boos op mezelf. Achteraf snap ik beter wat er mis ging. Ik was in die periode überhaupt nog druk met leren praten over het “geheim”. Voordat de herinneringen omhoog kwamen was ik enorm chaotisch en dat gebeurde nu ook als ik naar de herinnering toe moest gaan. Ik moest en de lampjes volgens, naar de herinnering toegaan met mijn ogen dus open, en voelen! Dat was veel te veel, mijn hoofd schoot in een chaos en ik wist niets meer. We hebben het vervolgens nog geprobeerd met een koptelefoon, dan kon ik mijn ogen dicht doen, maar ook dat lukte niet. Er lag nog te veel spanning op.

Dus zijn we andere dingen gaan doen. Ik heb brieven geschreven aan heel mijn familie, steeds een stapje gezet in praten over omhoog gekomen herinneringen. Na een tijdje zijn we gestart met imagery rescripting. Ik moest naar de herinnering toe, vertellen wat ik zag. Gelukkig mocht ik mijn ogen dichtdoen. Dan kan ik zien waar ik naar toe gaan en beter voelen, heb ik ontdekt. We maakten een ander eind aan de beleving die ik omhoog liet komen. Mijn psychologe kwam er in de kamer bij en beschermde mij. Deze oefening hebben we nog een tijdje gedaan. Uiteindelijk was ik ook in staat om als volwassen ik in de kamer te komen en naast mijn kind te gaan staan. Dit was heel fijn, daardoor werd ik alweer een stukje sterker. Deze oefening hebben we nog een aantal keer herhaald met andere herinneringen en uiteindelijk ben ik een jaar geleden toch nog begonnen met EMDR. Wel op een iets andere manier. Mijn psychologe tikt op mijn knieën. Nu kan ik mijn ogen dicht doen. Met mijn ogen open is de verleiding tot afleiding te groot en kan ik het eenvoudigweg niet.  

EMDR is heel pittig. Ik ging naar een bepaalde herinnering toe en steeds vertel ik over wat ik zie of wat ik voel, waarna zij op mijn knieën tikt. De tikjes voel ik door heel mijn lijf. Na ieder “tik-moment” wordt de emotie die ik ervaar sterker en ga ik meer terug. Iedere keer weer voel ik me langzaamaan duizelig worden, mijn tandvlees gaat tintelen, ik word misselijk. Kortom, mijn hele lijf reageert. Dan wordt dat weer minder. Er komt daglicht in de herinnering en de beelden veranderen of worden minder bedreigend. Na het afsluiten van de behandeling vind ik het altijd heel moeilijk om mijn ogen te openen, waarschijnlijk omdat ik dan ook heel erg gehuild heb. Na de EMDR voel ik vaak een paar uur rust, echt rust. Daarna gaat alles doorwerken, het is dan ook echt heel verstandig om daarna een paar dagen rustig aan te doen.

Ik heb zelf heel veel moeite met de controle op mijn gevoel los te laten. Dus als ik heel veel voel, draait mijn hoofd overuren om dat toch te controleren. Tijdens de EMDR lukt het me beter om helemaal naar dat gevoel te gaan en het echt toe te laten, dan ben ik beter in staat om de stemmetjes die mij zeggen dat ik me niet zo aan moet stellen, dat ik niet zo veel mag voelen los te laten.

Het is wel heel belangrijk om stabiel genoeg te zijn tijdens deze EMDR behandelingen. We hebben het nu weer even op een laag pitje gezet, omdat andere stukken van mijn leven wat wankelden. Nu ik dit zo schrijf vraag ik me af of we het toch maar weer op moeten pakken? Of is het niet meer nodig? Moet ik nog maar s over nadenken.

Kort samengevat heb ik EMDR ervaren als een enorm helpende vorm van therapie. De herinneringen die we behandeld hebben kan ik echt beter verdragen dan voor de EMDR. Ik heb wel per herinnering meerdere behandelingen nodig gehad om het af te kunnen sluiten. Daarnaast komen door de EMDR ook andere herinneringen weer omhoog. Mijn kastje ging steeds verder open. Ik ben er dus ook nog niet. Maar vroeger had ik de herinneringen niet, maar de lichamelijke en psychische klachten wel. Nu heb ik ze alle drie, kan ik ze aan elkaar koppelen en kan alles met veel geduld, weerstand en relativering hopelijk opgeruimd worden en een plek krijgen die mijn leven niet meer beheerst!

Voor een ieder die nog gaat beginnen met EMDR, veel succes. Als het (nog) niet lukt, weet dat dat ok is, en niet raar. Misschien later, en anders zijn er meer vormen van traumaverwerkingstherapie. Ieder zijn eigen weg!!