In de war
Mijn verhaal is lang en ik ga het proberen samen te vatten. Ik werd voor t eerst verkracht op 14 jaar. En ben 37 jaar nu. Ik heb het meerdere malen meegemaakt door elke keer een nieuwe dader.
Tegen 27 jaar, was ik al 8 verkrachtingen verder. Ik voelde me een lopend target. Waarom gebeurt dit mij steeds? Keer op keer voelde ik dat ik de verkeerde keuzes had gemaakt. Had ik die vriend van mijn vriend niet moeten vertrouwen? Had ik mij niet veilig thuis laten brengen door die jongen die dat aanbood? Had ik niet in een relatie moeten stappen toen ik eenzaam was? Waarom kwam er geweld toen ik er weer uit wilde stappen? Wat doe ik toch verkeerd?
Zelfs de politie vroeg waarom het zo vaak was gebeurd toen ik recent melding deed van 4 situaties. Ja goede vraag. Het enige stompzinnige antwoord dat ik kan verzinnen is dat ik er goed uitzie en dat ik graag babbel met mensen en dat ik dan blijkbaar iets te gewild ben. Ik heb mezelf nooit vol willen vreten om lelijker te worden. Maar veilig voel ik me nooit. Want als het al zo vaak is gebeurd, hoe kan je je dan nog ooit veilig voelen?
Ik heb al zoveel traumabehandeling gehad, opnames in klinieken intensieve behandelingen. Maar t feit dat ik in verschillende landen, door compleet uiteenlopende daders en ik allerlei verschillende verhoudingen (vriendschap,vreemden, oud/jonge personen, in een relatie) dit meemaakte, voelt het voor mij alsof iedereen er toe in staat is. En ik beter nooit meer alleen kan zijn met een man.
En dan wil je eigenlijk wel gewoon als de rest van de wereld een gewone gezonde relatie. Maar hoe begin je dan met daten? Hoe leg je uit dat je het eerste maanden alleen op openbaar terrein wilt afspreken. Hoe ga je uitleggen dat je niet samen durft te slapen, omdat je je dan te weerloos voelt. Omdat er ooit een eikel van een vriendje dacht dat wakker maken al neukend normaal was. En je dat na je historie aan verkrachtingen gewoon niet meer doet in slaap vallen naast een man.
Ik ben moe van het op mijn hoede zijn. Van het niet gewoon snappen wie te vertrouwen is en wie niet. Ik heb autisme vertelde ze me een jaar geleden. Dus blijkbaar zie ik niet alle non verbale communicatie. Fijn, ik ben dus minder weerbaar. Maar deze informatie jaagd me echt angst aan. Want hoe kan ik dan wel erachter komen dat iemand zuivere koek is? Zonder na een paar dates met dit heftige verhaal aan te komen. Ik zie ze al wegrennen. Te ingewikkeld.
Ik voel me getekend voor t leven. Heb zelfs overwogen dan maar vrouwen te gaan daten, om in ieder geval liefde in mijn leven te hebben.
Ik voel me vaststaan op een impasse. Ik wil door met mijn leven maar hoe dan?
21 Reacties
Hoi Restart27,
Ik herken je verhaal.
Ook bij mij is in eerste instantie autisme gediagnosticeerd. Ik kon me daar niet in vinden.
Uiteindelijk bleek het bij mij PTSS te zijn en heb ik heel veel gehad aan groepsgerichte schematherapie.
Bij mij blijkt het voort te komen uit emotionele verwaarlozing in mijn jeugd, ik ben een KOV-kind (KOPP), mijn vader was alcoholist en mijn moeder co-dependend.
Wat betreft het daten, ik zie echt maar 1 oplossing hierin en dat is het precies zo zeggen zoals je hier op schrijft.
Als iemand daardoor wegrent, zou dit dan de persoon zijn geweest waar je je veilig zou voelen en die je steunt in je herstel?
Ook zou ik proberen om inderdaad gelukkig met je jezelf te worden en het prima vinden om alleen te zijn, geluk zit namelijk niet in je nieuwe partner.
Deze kan ook de leegte en eenzaamheid die je hebt niet invullen, die zit namelijk in jouzelf.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik wilde graag mijn traject met je delen.
liefs,
Lola
Hoi Restart,
Bij mij is hetzelfde, ook ik blijk heel kwetsbaar en steeds opnieuw door andere daders. Dit is niet onze schuld, maar doordat wij sneller in de overlevingsreactie gaan dan anderen en dan niet voor onszelf durven opkomen.
Misschien zie je de 'rode vlaggen' minder door je autisme, dat weet ik niet, maar bij mij zit ik soms wel 'rode vlaggen' maar durf ik er niet naar te handelen.
Omdat ik denk dat ik de 'rode vlaggen' te snel zie door mijn verleden en me misschien aanstel. Of dat ik al te bang ben om er nog iets tegen te doen.
Mij is verteld dat door alles goed te verwerken, je weerbaarder wordt en het misschien niet weer gebeurd.
Ik hoop het voor jou, mij en alle anderen voor wie dit vaker is gebeurd!
Ik heb dat ook jarenlang gedacht ja, ik riep mezelf dan ter orde ' Kim omdat jij zulke fouten mannen heb meegemaakt, betekend niet dat iedereen zo is' en gaf dan een vriendschap met een man wel een kans. Om vervolgens weer na een paar maanden overrompeld te worden doordat diegene in eens op me kroop en zich niet meer van me af liet duwen.
Ik vind het nu heel crue dat elke keer dat ik dus dat onderbuik gevoel had of die twijfel, dat ik dus wel het ook niet had kunnen doen. Dus nu neem ik inderdaad het wel serieus als een man mij extra veel aandacht geeft en koffie wil drinken. Ook als hij al een vrouw heeft en aandringt dat het alleen maar te maken heeft met de volleybal vereniging waar we beide op zitten. Maar het doet echt pijn, nu te voelen dat er zoveel mannen zijn, die het nog steeds weer proberen. Ook al ben ik beter in Nee zeggen. Want ik moest toch kiezen om bij de Dames te gaan volleyballen omdat ik niet meer met hem in een team competitie durfte te spelen omdat hij maar bleef vragen om die kop koffie die ik steeds afwimpelde.
Het maakt me nu echt boos. En het boeit me niet meer of ik het overdrijf. Die man maakte net als eerdere daders dan van die lieve opmerkingen als oefen maar met je grenzen stellen bij mij. Om vervolgens gewoon te negeren dat ik al drie keer nee op die koffie zij. Er zijn echt zoveel mannen die gewoon perse willen hebben wat ze willen hebben.
Ik kijk vanavond naar Keti Koti op tv en denk dan, wanneer komt er eens een revolutie voor al die onderdrukte vrouwen, die het hebben moeten afleggen omdat al decennia de man het heft in handen heeft. Nog steeds op de werkvloer in het huishouden, het wordt wel minder. Maar door de decennia heen hebben mannen nog steeds het gevoel dat ze recht hebben op dingen, ook vrouwen. Omdat het lang ook zo was. En t leeft meer in de huidige generatie dan dat de mensen willen toegeven.
Ja vooral wat je zegt, bang om er iets tegen te doen als je rode vlaggen ziet. Dat is wel echt een ding hoor. Wat doe je in een relatie als je vijf keer nee tegen seks zegt en iemand omdat ie een bakkie op heeft gewoon vrolijk nog een keer probeert? Normaal zou je zeggen, dan sta je gewoon op. Nou dat kwam in eerste instantie al niet in me op. Ik werd vooral geïrriteerd en vertelde dat ik t nogal respectloos vond. Uiteindelijk droop diegene dan wel af. Dat was serieus mijn eerste succes ervaring. Maar jarenlang durfte ik helemaal niet mijn stem te verheffen. Want de keren dat ik dat had gedaan werd ik gewoon genegeerd en juist geweld aangedaan.
Het heeft mij 23 jaar gekost om weer mondig te durven zijn. 12 daarvan in therapie. Maar ik geef ik niet op. Ooit heb ik wel een neus voor een gezonde man. Die geen vijf keer nee nodig heeft om iets te snappen. Drank of geen drank. Want dit is niet het einde van mijn verhaal. Het heeft me vijf jaar gekost om te snappen dat ook mijn huidige relatie niet klopt. Dat steeds maar weer niet acht slaan op wat ik zeg, niet normaal is. Ook al komt t niet geweldadig over. De laatste maanden werd ik mondiger en viel steeds duidelijker op dat ie ook daar gewoon niet op reageerde alsof ie doof was. Nu is t klaar. Weer een stap in mijn proces. Maar wat is het zwaar om in te zien dat grenzen aangeven leren soms niet eens genoeg is. Ik gaf al twee jaar grenzen aan kwam ik achter. Alleen meneer zei dan ja ik snap je, ik zal er rekening mee houden. Om dat dat vervolgens niet te doen. En dan te doen alsof het mijn probleem is, want je had toch ook nee kunnen zeggen. Ja leuk, dat is dus traumatische respons. Op het moment ben ik dan zo verbaast dat iemand mijn verzoek niet gewoon honereerd dat ik niet eens meer in staat ben om nee te zeggen. Wat je zegt inderdaad dat je sneller bevriest.
Ik snap nu pas dat ik dus blijkbaar ook echt een soort disassociatie heb gehad, waardoor ik niet echt heb geregistreerd dat dit steeds gebeurde. Ik merkte wel dat ik steeds moeier werd en teleurgesteld maar snapte niet wat er nou mis ging, want hij bleef steeds aardig en luisteren als ik kritiek gaf en deed dan weer een belofte. Ik voel me dan nu echt best wel vreemd dat ik niet eerder snapte wat er gaande was.
Ze zeggen dat ook slimme mensen slachtoffer kunnen worden van een narcistisch persoon omdat die zo manipulerend zijn. Daar moet ik me dan maar aan vasthouden.
Beste Restart, wat een heftig verhaal en ook moedig. Moedig omdat je op het eind schrijft dat je door wilt met je leven.
Ik begrijp dat je ook professionele hulp hebt gehad en aangifte hebt gedaan. Het bijzondere aan je verhaal is dat je ook schrijft over de diagnose autisme. Is dit vastgesteld of heeft iemand dit zo opgeroepen? Zelf leg je een link door aan te geven dat je bepaalde signalen van daders niet oppakt. Dat je daardoor mogelijk steeds weer slachtoffer wordt. Ik hoop voor je dat dat uitgezocht kan worden en je een manier kunt ontwikkelen om de verkeerde signalen te herkennen. Ik wens dat je snel je leven kunt oppakken.
Dit is vastgesteld door de GGZ. Ik kreeg groepeducatie later waarin werd uitgelegd welke beperkingen je dan allemaal hebt. Waaronder dus slechter gezichtsuitdrukkingen en non verbaal gedrag interpreteren en moeite hebben met snel schakelen. Dus op het moment dat er iets gebeurd dat je niet verwacht. Dus bijvoorbeeld iemand zoent je ineens of brengt je niet naar jou huis maar rijd de verkeerd kant op, dat je dan veel meer moeite hebt om om te schakelen en te weten wat je mogelijkheden zijn omdat de puzzel leggen in onverwachte situaties voot iemand met autisme nog veel trager verloopt.
Ik merk dat ik dan zo overrompeld ben dat ik het een soort stocijns over me heen laat komen. Ik hoor ook wel van 'gewone' slachtoffershulp dat bevriezen überhaupt een reactie is die veel mensen in ongewenste situaties onbewust inschakelen. Maar ik voel me nu wel extra kwestbaar.
Een andere jongen die gewoon al een bekende van mij was die zei dat ie mooie katten had en vroeg om een bakkie te doen. Ja ik ging als 19ejarige gewoon uit van normale intenties. Maar als ik nu terugdenk keek hij met uitgaan wel vaak lang naar me. Pas nu achteraf snap ik dat dat niet 'normale aandacht' was. Ik denk dat mijn hoofd ondanks alle situaties die ik meemaakte nog steeds van normale fatsoensnormen uitgaat die ik verwacht. Pas nu na heel veel behandeling snap ik dat t blijkbaar dus nooit zo slim is om met iemand in een huis te zijn als je geen interesse hebt in een intieme relatie. Ik vind het gewoon bizar dat dat zo aangenomen wordt en afgedwongen.
Hoi Restart, je bent extra kwetsbaar. Ze hebben een neus voor het uitzoeken van hun slachtoffers. Je hebt het inzicht hoe het werkt maar voorkomen is vers twee. Ik hoop dat ze je daar snel
bij kunnen ondersteunen. Je verdient het zo!
Dank je wel! Ik ben uit de GGZ gezet omdat ze vonden dat ik na 10 jaar lang genoeg behandeld was. Ook al had ik nog geen behandeling individueel voor autisme en nog allerlei hulpvragen. Protesteren had geen zin, werd gewoon uitgeschreven. Zoek maar een lokale psycholoog. Oke en bedankt. Ik heb nu een coach, gelukkig raakt ze wel de juiste snaar en probeert ze mij op de juiste manier aan te zetten om voor mezelf op te komen. Want dat is ook wel eens flink fout gegaan. Dat een psycholoog zei je moet niet gaan vermijden om uit te gaan, je moet gewoon nee zeggen. Om vervolgens uit te gaan, te bevriezen op het moment dat een jongen ongewenst mij naar buiten volgt en weer verkracht te worden. Ik voel nu gelukkig meer mezelf en mijn eigen kracht. Eerder was ik compleet afhankelijk van zorg, en geloofde ik iedereens advies boven mijn eigen inschatting. Omdat ik dacht dat die lijst aan verkrachtingen allemaal door mijn eigen fouten kwam. Zoals mijn moeder ook heel aardig zei, toen ik de eerste keer opbiechtte. Ze vroeg hoeveel ik had gedronken en toen ik zei veel, zei ze ja, dan heb je t ook aan jezelf te danken. Gelukkig heb ik eindelijk de kracht gevonden om mijn moeder uit mijn leven te bannen en niet langer meer te pikken als ik wordt neergezet als de achterlijke. Of het nu een psycholoog is die zegt dat ik me aanstel als ik zeg dat ik niet uit wil of als het me moeder is. Het interesseert me allemaal niet meer als mensen me raar vinden. Dan blijven ze maar uit mijn buurt. Gelukkig heb ik genoeg vriendinnen die me nog steeds wel op waarde schatten.
Ik lees op de website hier dat er ook een online lotgenoten groep is. Ik heb eerst een Norwood groep geprobeerd maar dat vond ik niet prettig, leek vooral mensen in een slachtofferrol te zijn die veelal wilde klagen ipv naar oplossingen te kijken. Er zaten vrouwen bij in een onveilige situatie die daar liever in bleven zitten en alle logische redenen om eruit te komen, niet leken te willen horen. Uit angst geen huis te hebben. Ik weet dat de woningmarkt krap is, maar ik heb zelf ik tijdelijke voorzieningen gewoont en dat is altijd nog beter dan bij een agressieve man.
Ik ben benieuwd wat de lotgenoten groep kan bieden. Want t is wel heel lastig om met gewone mensen te praten over wat er is gebeurt meestal vallen ze compleet stil. En dan stop ik ook maar met praten.
Gelukkig begin in eindelijk te snappen dat ik mijn verhaal mag delen, op meer plekken dan alleen in een EMDR sessie.
Bedankt voor je reactie!
Bijzonder om de ervaring te hebben dat de GGZ mensen met een hulpvraag buiten de deur zet. Dat zal een nare ervaring hebben opgeleverd.
Je zoekt nu een locale psycholoog die je met je vragen kan ondersteunen. Heb je ook gedacht om contact te leggen met de autistenvereniging of de patiëntenvereniging voor autisme.
Zij kennen ,denk ik, de professionele hulpverleners voor jou hulpvraag.
Ik wil nog wel even schrijven dat ik veel respect heb voor hoe je met jouw situatie omgaat.
Wat ik zo ingewikkeld vind aan mijn situatie is dat de complexe ptss zo complex is dat iemand die alleen verstand heeft van autisme mij niet gaat kunnen helpen. Iemand die af en toe trauma's behandeld misschien wel. Maar ook niet zo goed als iemand die complex trauma begrijpt. Want verkeerd advies kan, zoals ik al beschreef echt desastreuze gevolgen hebben.
Ik ben voor nu wel tevreden met de coach. Ze haalt me op een goede manier uit mn comfortzone. En heeft genoeg empathie voor het zien dat het allemaal niet eenvoudig is om stappen te maken.
Ik vind het met autisme lastig dat de frame of mind is, dat het is wat het is. Valt niets aan te doen. Ik wordt daar echt depressief van, dus weet niet of ik iemand steeds wil horen zeggen, dat ik moet leren leven met mijn beperkingen, als ik weet wat dat heeft betekend in mijn leven. Misschien plak ik nu verkeerde dingen aan elkaar. Maar zo voelt het.
Tof om te lezen dat je baat hebt met de steun van je coach en dat je vertrouwen in haar hebt. Je hebt iemand die je serieus neemt.
Somber wordt ik van de opmerking dat autisme een frame of
mind is en daarmee er is niet aan te doen leer er maar mee te leven. Dat is heftig en pittig.
Je schrijft over een complexe PTSS. De gespecialiseerde trauma centra hebben in Nederland de handen in een geslagen en hiervoor een behandeling ontwikkeld. Ben je daarvan op de hoogte?
Ja ik ben al 3 maal bij Psytrec geweest voor behandeling. Heeft wel geholpen, zeker. Maar de gevoel van alertheid is nog altijd aanwezig, ik kan eventueel nog een ronde mocht ik willen, via huisarts en weer nieuwe psycholoog. Voor nu probeer ik t te doen met deze situatie. De GGZ zei dat 3 keer wel genoeg is. Ook bullshit überhaupt want er was een meisje bijPsytrec die was al 8 keer daar. Ligt helemaal aan hoe veel je hebt meegemaakt en hoever je durft te gaan met het toelaten tijdens een sessie. GGZ denkt dat ze alles weten, maar ik moest via een tijdelijke huisvesting plek erachter komen dat Psytrec bestond. En ik moest ook zelf concluderen dat ik PTSS had, ook al was ik al vijf jaar in behandeling. En had ik al drie trauma's benoemd in de intake. Ik hoef niet meer terug naar de GGZ. Ik vind ze te arrogant. Doen alsof je debiel bent omdat je geestelijke problemen hebt. Autoriteit is te groot.
Goede morgen Restart,
Psytrec is een van de instellingen die een behandeling hebben voor complexe ptss. Ik heb daar mijn trauma’s verwerkt.
Je keuze om met support van een coach nu je leven op te pakken, begrijp ik.
Heb je de behoefte om je ervaringen uit te wisselen, schrijf ons. Wij kunnen altijd naar je verhaal luisteren. Ook kan ik me voorstellen dat je steun ervaart bij de lotgenoten van vrouwen met autisme.
In ieder geval heel veel succes vooral in het vinden van oprechte liefde en genegenheid.
Ik weet niet wat je bedoelt met lotgenoten met vrouwen met autisme. Ik zat te denken om in een lotgenoten groep te gaan hier op de site zag ik er iets over. Is er ook een groep voor seksueel misbruik bij vrouwen met autisme?
Er zijn zowel fysieke als online lotgenotengroepen voor seksueel misbruik die door Slachtofferhulp georganiseerd worden. Er worden ook thema dagen georganiseerd. Aan deze groepen kan iedereen die seksueel misbruikt is, deelnemen.
Op de site van de autisme vereniging heb ik ook een lotgenotengroep voor vrouwen met autisme zien staan. Gezien jouw ervaringen dacht ik dat deze laatste lotgenoten het beste bij jou vraag aansluit. Het is aan jou wat je het beste is.
Hmm ja het feit dat ik autisme heb vind ik niet echt noodlottig. Ik heb t liever over wat me is aangedaan icm met autisme. Daarvoor zie ik niet echt een groep. Anders choqueer ik weer mensen met autisme met mijn heftige verhaal. Denk niet dat ik daar echt een lekkere reactie op krijg.
Ik zie wel dat er blijkbaar ook seksuologen zijn die gespecialiseerd zijn in autisme. Dat klinkt wel goed.
Ik merk wel dat ik meteen weer boos wordt op de ggz. Want ik vroeg jaren geleden al om een doorverwijzing naar een seksuoloog en toen zeiden ze dat het niet nodig was. Want ik had al traumabehandeling en kon met hun praten.
Dat was dus niet afdoende. Maargoed ik hoop dat er wel iemand in de buurt woont met die expertise.
1 op 1 in toch ook wel fijner dan een lotgenoten groep denk ik. Allebei is weer een beetje veel. Ik wil vooral weten hoe ik die sociale situaties beter kan inschatten qua seks.
Bedankt voor het meedenken Philip! Waardeer ik :)
Een lotgenotengroep heb ik ervaren als een warm bad. Iedereen heeft begrip voor je en een variatie in het beleven van de situatie maakt dat je kunt kiezen wat het beste bij je past. Waar je denkt het meeste aan te hebben.
Ik begrijp je niet helemaal. Ik ben ook op zoek naar een lotgenoten groep. Maar over autisme alleen praten vind ik niet interessant.
Ik ga wel nog verder kijken naar een lotgenoten groep qua seksueel geweld.
Ik heb nog niet eerder een groep getroffen die voelde als een warm bad. Meestal waren mensen vrij op zichzelf in een groep. Maar wellicht ervaar ik het deze keer anders.