Als ik kijk naar hoe het nu is. Gevoel van toen naar gevoel van nu...

Dan resteerde vooral het gevoel dat ik veel anders moest en nog moest doen. De angst het verkeerd te doen, maar daardoor deed ik veel niet. Helaas deed ik daardoor veel mensen tekort maar met name mezelf. Ik dacht anderen te redden van deze dader, waardoor ik mezelf steeds meer naar hem toe dreef. Ik zag steeds meer wat voor invloed alles op me heeft gehad, dat ik alles geloofde en daar allemaal in mee ging. Maar ook dat bepaalde gedachten, nu nog steeds veel, grip op mij hadden. Ik sloot me hierdoor op in mijn eigen wereld. Ik stond mensen er niet in toe. Ik vertelde mezelf dat ik dat wel deed omdat ik tolereerde dat ze in mijn leven zijn. Dit soort dingen ging ik steeds meer zien wat veel frustraties op leverde. Het maakte dat ik, naast hoe negatief ik me al zag, dit ook eraan toe voegde. Tevreden zijn met mezelf is iets wat er niet kon en mocht zijn en dit sloot daar dus (helaas) goed bij aan. 
De dader heeft ervoor gezorgd dat deze twijfels steeds groter werden tot het punt dat ik zelf niet meer mocht kiezen. Niet van de dader mocht kiezen maar al helemaal niet voor mezelf. Ik maakte mezelf wijs dat ik keuzes maakte. Ik droeg tenslotte de consequenties van mijn keuzes? Toch? Of de consequenties van waar de angst me toe gedreven had. Dus het waren dan mijn keuzes? Nee, het waren niet mijn keuzes!

Ik ben slachtoffer van de dader. De dader heeft me verteld dat ik de dader ben en dus consequenties moet ervaren. Dit deed ik en doe ik nu nog steeds ooit. Het is een cirkel waarin ik bleef hangen. Hoe vervelend deze ook was. Hij was vertrouwd en daardoor veilig. Ik ben de dader van deze cirkel misschien maar niet de dader van alles wat eraan vooraf is gegaan. Dat was iemand anders. Dat was jij. 

Ik was een kind. Ik snapte het niet. Als ouder was jij degene die dit zou hebben moeten snappen, maar dat kon of wilde jij niet. Jouw tekortkomingen hebben gezorgd voor het lijden van mij als kind.