Voorstellen Ambassadeur: Henk S.

Ik mag mezelf aan jullie voorstellen als nieuwe ambassadeur. Mijn naam is Henk Struik, 65 jaar en woonachtig in het dorp Warns in SudWest Fryslan. Daar woon ik tot volle tevredenheid sinds oktober 2020 met mijn vrouw Wil. We wonen zonder kinderen, dochter Sharon woont in een beschermde woongroep in Almere. Thomas, onze zoon woont met vrouw en ons prachtige eerste kleinkind in Dronten.

Het prille begin

Ik ben, net als Wil, geboren in Amsterdam. Mijn wiegje stond in een woning aan de Ceintuurbaan. Heb nog steeds mooie herinneringen aan Mokum. Tijdens een uitje met vrienden ontmoette ik Wil in discotheek Inn aan de Korte Leidsedwarsstraat. Eind jaren zeventig verhuisden we via mijn werkgever naar het nieuwe Almere.

Het gaat wringen

Ons verhaal in Almere begon in Almere Haven. Als losstaand stadsdeel was het net een dorp. Het ging ons voor de wind en we wilden gaan kopen. Dat werd uiteindelijk een huis in Almere Stad in de wijk Tussen de Vaarten. Als betrokken bewoner en mensenmens had ik al snel een groot netwerk en was ik actief in vele initiatieven in de NewTown Almere. Maar hoe ouder we werden en hoe langer we in Almere woonden, het begon ergens te knagen. ‘Het’ was weg. En met ‘het’ bedoel ik het gevoel verbonden te zijn met de stad. We wilden beide weg.

Toeval bestaat niet

De drang om de stad te verlaten werd steeds sterker. We begonnen om ons heen te kijken. Dronten, Zeewolde, Lelystad… het was het allemaal nét niet. Twee goede vrienden van me waren al een paar jaar eerder verhuisd naar Friesland en zeurde sinds we kenbaar te hebben gemaakt dat we Almere wilde verlaten, “kom naar Friesland”. Het ontlokte bij mij de reactie “Friesland, wat moet ik in Friesland…?” Terug naar onze zoektocht. Op zekere avond, Wil en ik zitten apart van elkaar op onze eigen laptop wat te kijken op Funda, komen we uit op dezelfde woning in Warns. Dat kon geen toeval zijn. (Over toeval kan ik nog wel een boek vol schrijven, dus ik laat het hier maar bij). We nemen contact op met de makelaar en ondanks het begin van de Corona ellende gaat het ineens in sneltreinvaart. Oktober 2020 laten we Almere als woonstad voorgoed achter ons en betrekken een twee-onder-1-kap in Warns.

Wonen in een dorp, het went snel

Eenmaal gesetteld laten we op een van onze eerste avonden samen onze hond uit. We wonen in de Kapelstrjitte. Het is dan ook niet verwonderlijk dat aan het einden van de straat een kapel staat. Links en rechts daarvan alleen weilanden. Ik sta even stil “Wil, moet je nou eens horen”. “Wat”, zegt Wil verbaasd. “Dat bedoel ik”, vervolg ik. Het is doodstil op wat mekkerenden schapen na. Geen sirenes, geen verkeer, geen vliegtuigen…. alleen een zalige rust. Het wonen in een dorp went snel. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam. En Almere? Dat hoef ik niet helemaal te missen. Naast mijn eigen IT bedrijf waarbij ik computerproblemen bij particulieren en kleine bedrijven oplos, ben ik parttime assistent systeembeheerder bij stichting AAP in Almere. Op vrijdag ga ik naar kantoor. De andere dagen werk ik vanuit huis. (met dank aan Corona die het thuiswerken op de kaart heeft gezet). Sharon onze dochter woont nog steeds in Almere. Ze heeft een verstandelijke beperking en zit er prima in de woongroep. We hebben besloten haar daar te laten en eens in de twee weken komt ze het weekend bij ons. Ik kan dat mooi combineren met de vrijdag trip naar AAP.

Het noodlot slaat hard, heel hard toe

Het is zomer 2021. Zowel beroepsmatig als privé zit ik veel op internet en Social Media. Regelmatig waarschuw ik mensen voor de gevaren die steeds meer op de loer liggen. En dan, dan slaat het noodlot toe en ik tuin er met open ogen in. Op gehaaide wijze wordt ik opgelicht zonder er erg in te hebben. Het kost ons bijna al het spaargeld dat van de verkoop van de woning in Almere was overgebleven voor de oude dag. Iets meer dan 50.000 euro verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is alsof de grond onder mijn voeten wegzakt.

Waarom wil ik ambassadeur zijn van de community?

Na het gebeuren volgt een rollercoaster van emoties. Woede, huilbuien, pijn in de maag, slapeloze nachten… het passeert allemaal de revue. Het herstel gaat moeizaam. Mijn geluk is, dat ik naast de zo’n veertig jarige loopbaan in de computerbranche, ik twee uitstapjes heb gemaakt bij uitgeverijen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Moeizaam pas ik het geleerde toe. Dat wordt mijn redding. Het gaat hoofdzakelijk over mindset, of anders, hoe plak je welk labeltje op een gebeurtenis. Klinkt voor sommigen misschien zweverig maar is dat zeker niet. Langzaam kruip ik uit een diep, heel diep dal. De controlfreak in me wordt weer wakker en ik besluit me te gaan richten op de wereld van de oplichters en hun technieken. Ook besluit ik vastberaden om al mijn kennis ter beschikking te stellen aan de slachtoffers van dit soort praktijken. Via een eerste anoniem contact kom ik in contact met de drijvende krachten achter het forum die me vragen ambassadeur te worden. Ik wijzig mijn forumnaam in mijn eigen naam en heb zojuist aangegeven graag mijn diensten aan te bieden. Ik hoop veel mensen via dit medium te kunnen bijstaan.