Vacaturefraude

Beste lotgenoten,

Allereerst bedankt voor alle verhalen, want weten dat je niet de enige bent helpt echt enorm. Al is het natuurlijk verschrikkelijk dat dit zoveel mensen overkomt. 

Ik ben na het aannemen van een nep-opdracht ruim 10.000 dollar armer. Extra lastig is dat ik niet in Nederland woon en dat de betrokken bank in weer een ander land is gevestigd.

Aangifte heb ik wel gedaan, hier in Brazilië. Dat ging vrij makkelijk, maar doordat het hele gebeuren zich in het buitenland heeft afgespeeld, in het Engels en via crypto, zullen zij weinig of niks kunnen doen. 

De (Peruaanse) bank gaf me nog even hoop door een aanvraag in te dienen voor terugstorting. Helaas zeiden ze na een week dat ze niks konden doen omdat ik zelf toestemming heb gegeven voor de transacties. Dat moet ik dus accepteren, maar ik blijf het kwalijk vinden dat zij niet op een gegeven moment aan de bel hebben getrokken. 

Gelukkig heb ik nog een buffer, en ik probeer te denken “het is maar geld”. Aan de andere kant heb je daar lang voor gewerkt en het is toch je zekerheid. Ook bij mij waren er allerlei rode vlaggen die ik ergens wel zag, maar toch genegeerd heb. Ook ik wist gewoonweg niet dat dit bestond.

Het is nu ruim een maand geleden, maar ik sta er nog steeds mee op en ga ik ermee slapen. En dan vraag ik me af: Hoe lang gaat dit nog duren..? Komt er óóit een dag waarop je er niet meer aan  denkt..?? We hebben het geld nú niet nodig, maar het effect gaat natuurlijk veel verder dan dat. Als je gaat bedenken wat je er allemaal mee had kunnen doen... Ik voel me schuldig bij alles wat ik koop en probeer het steeds te compenseren, maar daar is geen beginnen aan. Ik heb erg te doen met mensen die alles kwijt zijn geraakt, of hierdoor zelfs schulden hebben. Ik begrijp nu hoe dat kan gaan. 

Voor wie verder wil lezen volgen hier de details:

Op 6 oktober (achteraf een zondag, dus alleen dat was al verdacht) kreeg ik een e-mail (helaas ontsnapt aan de spam) van ene “Anna Jones” van “Lionbridge”, die me werk aanbood als freelance vertaler. Die bedrijfsnaam klonk bekend en bleek te bestaan, alleen ontdekte ik later dat de domeinnaam niet klopte, en dat het echte bedrijf zelfs waarschuwt voor misbruik van hun naam in scams. 

Maar zo ver heb ik toen niet gezocht. Ik dacht laat ik eens vragen wat ze bieden. Toen ik reageerde, stelde ze voor via WhatsApp verder te praten. Achteraf zou een serieus bedrijf dat natuurlijk nooit doen. Het nummer kwam uit de Filipijnen. Ook vreemd, maar ja, je kunt tegenwoordig toch overal werken. En op haar profielfoto zag ik een vriendelijk uitziende vrouw (ook dat zegt natuurlijk niets). Ze bood me een klus aan van 100 pagina’s, in vijf dagen te vertalen, voor USD 3,500. Die zouden na afloop op mijn bankrekening worden gestort. Dit klonk te mooi om waar te zijn en dat was het dus ook, maar ik dacht “Goh, eindelijk een bedrijf dat behoorlijk betaalt”. En het ergste wat me kon gebeuren,  was dat ze niet zouden betalen, toch? De tekst ging over de geschiedenis van Canada. Wel een vreemd onderwerp, dacht ik, wie zit daar nou op te wachten..? Nou, niemand dus, ik heb een week voor joker zitten werken. Maar dat is niet het ergste. De ellende begon toen het klaar was. 

Op donderdag leverde ik de opdracht in. Die moest dan nog worden “goedgekeurd”, zei mevrouw Jones, en dat ging verdacht snel. Er heeft natuurlijk niemand naar gekeken.  

Op vrijdag 18/10 mocht ik contact opnemen met de “financiële afdeling”, ook via WhatsApp, en dit nummer kwam uit de VS (+1). Of ik een account wilde aanmaken op “Crestlyne”, want via die site deden zij hun betalingen. Ik heb de site nog even bekeken en naar reviews gezocht, maar kon zo snel niks verdachts vinden. Account aangemaakt en aan het eind van de dag stond daar inderdaad USD 3,500 op mijn naam, plus de opties om het geld naar jezelf over te boeken. Maar dat lukte dus niet. 

Of ik contact wilde opnemen met mijn “Account Manager”, Albert Jeremy, op Telegram. En tussendoor werd ik steeds weer bedankt voor mijn “hulp” tijdens het proces. Hij zou zorgen dat ik mijn salaris spoedig zou krijgen, ik moest alleen eerst een kleine “fee” betalen van 200 dollar, om mijn account te “activeren”. Die zou ik dan samen met het salaris terugkrijgen. Nú weet ik dat je nóóit iets moet betalen om salaris te kunnen ontvangen, maar op dat moment klonk het niet heel erg onlogisch. 

Uiteindelijk heb ik op maandag, met zijn instructies en via de Binance-app, die 200 dollar overgemaakt, maar dan in Peruaanse soles, tegen een erg ongunstige koers. Ik heb gelukkig geen software geïnstalleerd, wachtwoorden gedeeld of toegang tot mijn apparaten verleend. 

Na de betaling kreeg ik een bevestiging, alleen moest er ook nog een “code” worden gekocht. Dit was op dinsdag. Hierna volgden nog een “Remote permit pass” (waarvan zogenaamd het bedrijf de helft had betaald), de “Verzendkosten” (op donderdag), een “High tax clearance charge” en een “Final tax clearance” op zaterdag.  

Ik heb de gesprekken teruggelezen, en vanaf dag 2 heb ik continu gevraagd, geklaagd, geprotesteerd en later gescholden, maar steeds wisten ze me met zijn drieën te overtuigen. Mevrouw Jones zei “vertrouw het proces” en Albert zei “Je bent er bijna”, en mij was inmiddels een extra “bonus” beloofd, voor alle moeite. Ook kreeg ik er steeds intimiderende brieven bij, zogenaamd van Amerikaanse instanties. Ik wist best dat die nep konden zijn, maar toch dacht ik steeds “Ik móet het proberen”, anders was alles immers zéker voor niks geweest. Inderdaad, tunnelvisie, trance, hypnose en stress. Je kunt niet meer helder denken.

De bedragen werden steeds groter, maar het saldo op mijn zogenaamde Crestlynerekening ook. De teller daar stond inmiddels op USD 19,000. Ik had intussen zo’n 10.000 overgemaakt, en daar lag voor mij toch wel de grens. Op zaterdag zei ik tegen mezelf dat ik niks meer ging betalen. Maar toen vroegen ze nóg 1000, als “Final clearance”. Je wilt geloven dat dat echt het laatste is, en ik had hun woord, zeiden ze. Bovendien léék, na die grotere bedragen, 1000 ineens weinig. En dat snappen zij ook natuurlijk. 

En toen was er op zondag weer een bericht, er was toch nog één brief, van de FDIC. Er moest voor de vrijmaking nog “Brokerage Clearance” worden betaald, t.w.v., jawel, USD 10,000. Dat mocht desgewenst ook in termijnen. En tóen werd het me te gek. Ergens was ik opgelucht dat het zo’n hoog bedrag was, want dit ging ik dus niet doen. Ik heb ze gezegd dat ze glashard logen, en toen waren ze zogenaamd verontwaardigd. Maar ik wist genoeg, Ik geloofde het niet meer. 

Op maandag ben ik naar de plaatselijke politie gegaan, en op hun aanraden heb ik verder nergens meer op gereageerd. Na het blokkeren van de contacten kreeg ik nog één anoniem bericht (“hello”) van een nummer uit Nigeria. 

Ik wil graag aangifte te doen bij de politie in Peru, maar hun site lijkt steeds overbezet. Je komt er niet doorheen. Aangifte in Nederland hoop ik ook nog te doen, voor zover dat online kan. Hier in Latijns-Amerika ben je eigenlijk altijd wel op je hoede, maar dat ze me dus op déze manier, van buitenaf, zouden kunnen pakken, had ik echt nooit gedacht. Wel denk ik dat dit type Engelstalige bendes zich vooral op westerlingen richt.

Begin dit jaar is mijn vader overleden; hij was 93. Je zou zeggen, dat is toch veel erger dan dit beetje geld. Toch voelt dit op een bepaalde manier veel ingrijpender. Maar ja, je ouders verliezen hoort bij het leven, dat overkomt iedereen. Met oplichting zou niemand te maken moeten krijgen. Het is gewoon totaal onrechtvaardig.

Excuses voor deze lap tekst, maar mij heeft het opschrijven ervan wel geholpen, want ik heb het verder nog aan niemand verteld. Misschien kunnen al deze verhalen ooit (onder pseudoniem) gebundeld worden in een boek.