De dag dat Wendy Yu verdween
Het was de zomer van 2021, de zon scheen, de vogels floten, en ik, Henk, computer- en internet-expert en voorvechter van online veiligheid, trapte met beide benen in een valstrik die me mijn spaargeld kostte. Ironisch, niet?
Het begon onschuldig. Een berichtje op Facebook Messenger van ene Wendy Yu, een Chinese erfgename, investeerder, kunstliefhebber en filantroop. We kletsen wat, wisselen persoonlijke verhalen uit, en al snel verhuizen we naar WhatsApp. Ze stuurt zelfs privéfoto’s! Mijn argwaan? Verdampt. Wendy introduceert me in de wereld van FOREX trading. Ze wil me, als selfmade miljonair en filantroop, financieel helpen. Hoe aardig! Ik maak een account aan bij ACC-FX.com (later blijkt: fake!) en volg haar adviezen. We maken winst, denk ik. Zelfs als ik een fout maak en 5.000 dollar verlies, stort Wendy het direct terug. Wat een vrouw!
Dan stort ze 100.000 dollar op mijn account. Honderdduizend! Maar als ik wil opnemen, verandert de toon. Ze eist meer stortingen. Mijn mails naar de bank blijven onbeantwoord. En op 12 juli 2021 om 9:00 uur verdwijnt Wendy’s WhatsApp-account. Foetsie. Weg. De klap is gigantisch. Mijn spaargeld, verdampt. De schaamte, overweldigend. De politie? “Goh, wat een bedrag hé…” De bank? “U heeft het zelf overgemaakt…” De Fraudehelpdesk, ACM, FIOD? Kennisgeving aangenomen, verder niets. Daar sta je dan. Vertrouwen in instanties, in de mensheid, weg.
Het ergste? Die onmenselijke criminelen weten niet wat ze aanrichten. En niemand die ze stopt. Dus, beste lezer, wees gewaarschuwd. Internet is een prachtig medium, maar ook een mijnenveld. Wees alert, altijd. Want zelfs ik, Henk, internet-expert, trapte erin. En geloof me, dat wil je niet.
We gaan naar 2025. Veel is er veranderd op één ding na. Inmiddels zijn we de klap te boven. Mede dankzij de hulp van vele Almeerse vrienden. Wat blijft is de pijnlijke herinnering, maar daar valt mee te leven. Wel ben ik al geruime tijd een van de ambassadeurs van Slachtofferhulp Nederland. Mooi en dankbaar werk, dat zeker. Maar ik zei zonet dat er één ding onveranderd was. Dat is het voldongen feit dat er nog steeds dagelijks slachtoffers vallen. Gewetenloze organisaties maken nog steeds slachtoffers en laten deze berooid achter. Soms voor slechts enkele honderden euro’s, maar ook voor ettelijke duizenden euro’s. De emotionele schade is hetzelfde, kan je verzekeren. “Eigen schuld,” zeg je? “Hoe dom kan je zijn?”
Weet je, de actualiteit van vandaag is niet meer de vraag óf je zult worden opgelicht, maar wanneer!
4 Reacties
Inderdaad de werkelijkheid is nu wel dat ik veel beter oplet wat ik doe, waar ik op druk of wat ik lees en moet geloven. Het is echt check, check, dubbelcheck.
Trouwens je laatste conclusie vindt ik er wel eentje, die echt sterk is.
Het is maar een idee. Misschien kunnen wij een vuist maken en wel mensen via media bereiken. Waar een wil is, is een weg. Misschien eens over nadenken!
Ik check altijd sites. Staat er een adres bij? Een telefoonnummer? Hoe zijn de trustpilot reviews? Ook dat bleek bij mijn oplichting allemaal nep.
Afgelopen week bestelde ik nog iets online voor €35,00. Milieuvriendelijke wasstrips. Toen ik het geld had overgeboekt schrok ik even en dacht: Shit! Is dit wel de echte site? Of is dit ook een namaak? Je twijfelt aan alles. Het vervelende is dat banken maar ook andere grote organisaties je wel dwingen om via internet te handelen. Ze hebben vaak geen vestigingen meer om binnen te lopen. Ook overboekingen staan met instant payment (ook grote bedragen) direct op de rekening van de tegenpartij, en worden meteen weggesluisd, waardoor het vaak onmogelijk is geld terug te krijgen. Het wordt oplichters heel erg gemakkelijk gemaakt.
Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen: mensen, pas op!
Ik zou mijn ervaringen (jullie ervaringen) willen vertellen, door artikelen te sturen naar dagbladen. Ze reageren er niet op!
Een artikel naar ons huis-aan-huis-blad, al bereik ik maar één lezer, één dorpsgenoot die ik voor ellende kan behoeden, het lukt niet.
Ze wijden wel een halve pagina aan een auto-ongeluk (zonder slachtoffers) maar vinden het kennelijk niet belangrijk om hun lezers te waarschuwen voor ergere dingen.