Slachtoffer narcistische partner

Goedemorgen allemaal,

ook ik kom uit een relatie met een verschrikkelijke narcist. In het begin was alles zo mooi en was hij de man van m'n dromen. De liefde van mijn leven.

Ik heb hem alles verteld wat ik eerder had meegemaakt in mijn leven en relaties. Zoiets zou hij mij nooit aandoen zei hij, dit is waarschijnlijk de enige keer dat hij echt de waarheid sprak want uiteindelijk is alles wat hij heeft gedaan duizend keer erger geweest.
Jarenlang ben ik door een hel gegaan en bleef ik vechten voor hem en voor een normale relatie. Waarom? Waarom doe je in hemelsnaam zoiets? Je weet diep van binnen dat alles fout zit, je weet dat hij liegt, je weet dat hij vreemd blijft gaan. Je weet het allemaal dondersgoed en dan toch heeft hij zo'n macht over je.

Ik ging mentaal helemaal kapot, ik ben vrijwel iedereen kwijtgeraakt en m'n toekomstdromen zijn vernietigd. En dan ben ik notabene degene die gedumpt wordt via een appje.

Nu maanden later besef ik me dat ik nog steeds doodsbang ben voor hem, bang dat hij toch altijd zal blijven rondspoken in mijn leven, bang dat hij me toch weer pijn zal doen, bang dat ie ineens besluit dat hij terug wilt komen.

Maar wat ik misschien nu wel het ergste vind van alles (naast de angst dat ik misschien nu zo beschadigt ben geraakt dat ik nooit meer een relatie aan zal durven aangaan) dat ik met bijna niemand kan praten.
Ik heb m'n moeder en stiefvader, die horen me aan, praten met me, oordelen niet. Maar de rest? Iedereen is van mening 'dan had je weg moeten gaan'......niemand weet hoe zoiets is, om zo gemanipuleerd te worden. Om steeds weer de grond in getrapt te worden en als je dan eindelijk weg wilt gaan weer compleet terug gezogen wordt.
Niemand die zoiets zelf nooit heeft meegemaakt weet hoe het is. Aan de ene kant denk ik oke praat er maar zo min mogelijk over want ze begrijpen het niet en je moet je altijd maar verdedigen over het waarom je niet 'gewoon' bent weggegaan. Aan de andere kant denk je jullie moesten eens weten wat ik allemaal heb meegemaakt, dan zullen jullie er misschien wel voor me zijn. Maar ja als ik ze vertel wat ik heb meegemaakt kom je weer op het punt 'waarom ben je niet weggegaan, je was er zelf bij, je hebt het zelf laten gebeuren'.

Ik vind het zo vreemd dat er gewoon geen praatgroepen zijn bij buurthuizen of wat dan ook over dit onderwerp. Weet niemand dan hoe schadelijk dit allemaal is? Hoe alleen wij ons voelen? Hoe ongehoord en onbegrepen? Hoe bang we ons voelen?