LOTGENOTEN SLACHTOFFERS POLITIEGEWELD GEZOCHT!!!

Het begon nu ruim een jaar geleden: ik had de politie gebeld had omdat iemand, schijnbaar, brand had geprobeerd te stichten op mijn kamer. De politie die op de melding af kwam was bruut en onvriendelijk. Eentje was er echt heel naar en dominant. Het was een super stressvolle situatie en ik kreeg een dikke meltdown. De agenten vonden daarom dat ik me 'verdacht gedroeg' en arresteerde me. Ik moest twee nachten in de cel blijven en mocht niemand bellen. De eerste nacht heb ik geen seconde geslapen; ik was bang, in paniek, en kon alleen maar huilen. De tweede nacht heb ik een paar uurtjes geslapen. Mijn verhoor moest ik in na in totaal 40mg oxzazepam gekregen te hebben om rustig te worden. Na mijn verhoor stond ik met 10 minuten weer buiten; geen excuus, geen uitleg, geen toelichting, niks; ga maar naar huis.
Mijn kamer ben ik kwijtgeraakt. De beheerder van het pand vond de hele situatie maar niks en ik had een maandelijks opzegbaar contract (leegstandswet).
Ik werd daarna heel angstig. Ik heb 1 EMDR-sessie gehad (niet via of van de politie, natuurlijk) vanwege de situatie en had gehoopt dat het daarmee klaar was, maar helaas. 1 EMDR-sessie bleek niet genoeg. De angst bleek toch dieper te zitten. Een jurist die ik sprak zei dat een klacht indienen weinig zin zou hebben. Ze zei dat de politie in mijn regio 'nu eenmaal bekend staat om hun harde optreden'.
Een aantal maanden later viel de politie mijn huis binnen. Ik had weer een meltdown gehad en had mijn hond achtergelaten bij het gezondheidscentrum bij mij in het dorp. De politie kwam verhaal halen. Ik heb ze gesmeekt weg te blijven;  ik lag op de bank onder een dekentje en was compleet uitgeput. Ik wilde alleen maar slapen. Ze stonden bij m'n voordeur en achterdeur en dreigden schreeuwend de deur open te breken. Het leek wel alsof ik in een film beland was. Het was doodeng. Uiteindelijk kwamen ze binnen terwijl ik volledig onder een deken 'verstopt' lag. Ik werd afgevoerd naar de crisisdienst, waar ze zeiden dat alles ok was (logisch, want de politie was weg en dus was ik niet meer doodsbang) en ik weer naar huis gebracht werd.
Het derde grote incident betrof een impulsieve suicidepoging. Inmiddels was mijn leven 1 grote shitshow geworden. Ik voelde me niet meer veilig in m'n eigen huis en ik werd overvallen door paniek. Ik laadde mijn hondje in de fietsmand en fietste naar de GGZ-locatie. Daar konden ze me niet helpen. In complete wanhoop was ik vervolgens naar het spoor gelopen, maar daar stond een hek waar ik niet overheen kwam. Toen ik terugliep naar mijn fiets, nu weer helemaal uitgeput na de meltdown, kwamen er agenten aan; dat ze met me wilde praten. Ik werd weer paniekerig. Nee, ik wilde niet met hen praten. Ik wilde naar huis en slapen. Ik laadde mijn hondje weer in het fietsmandje en werd gebodyslammed door een van de agenten, terwijl ik mijn hondje nog in mijn armen had.. We werden beide geplet tegen een muur. Ik liet mezelf vallen en de agent ging bovenop me zitten. Het was verschrikkelijk. Ik schreeuwde en krijste dat ze van me af moesten, dat ik naar huis wilde. Weer werd ik afgevoerd naar de crisisdienst, en weer werd ik naar huis gestuurd. Ik zat onder de open schaafwonden na het incident. De volgende ochtend werd ik wakker met de lakens aan m'n benen geplakt. Ik heb liggen janken en janken en janken. Ik heb de politie meerdere malen gevraagd om eventuele bodycambeelden van het incident, maar ze geven doodleuk geen antwoord.
Het laatste incident was krap een maand geleden. Dit keer had ik wel een strafbaar feit gepleegd; Ik had mijn hond thuis proberen in te slapen met medicatie. Ik weet dat dat vreselijk klinkt en dat is het ook. Mijn angst was inmiddels zo groot geworden dat ik amper meer naar buiten durfde. Ook sliep ik niet meer thuis. Voorheen liep ik minstens 3x per dag met mijn hond, waarvan minstens 1x een uur lang. Nu lukte dat niet meer. Ik vond mezelf het slechtste baasje ooit en was ervan overtuigd dat mijn hond een kutleven had bij mij. Ik had hem al aangemeld bij een herplaatsingsdienst; een asiel vond ik zielig.
Het was (toen) mijn bedoeling dat de hond rustig zou inslapen. Zonder angst of pijn. Ik ben eerst teruggegaan naar mijn eigen huis met 'm; zodat hij kon inslapen in z'n vertrouwde omgeving. 
Maar hij werd weer wakker. Toen heb ik de dierenambulance gebeld, die hebben de hond mee genomen. En even later kwam de politie. Ik zat toen al in een dikke meltdown. Ik ben naar zolder (mijn slaapkamer) gevlucht en heb me verstopt. Terwijl ik verstopt zat in een hoekje op zolder, helemaal weggekropen en jankend dat ze weg moesten gaan, ben ik getaserd. Twee keer. In m'n rug. 
Vervolgens ben ik de vloer over gesleurd, geboeid, en even later aan m'n kraag de trappen af 'getild'. De reactie van de vent die me getaserd had?; "Oh, ik dacht dat je gewapend was." Nee, dat was ik dus niet. Waarom zou ik? Weer naar de crisisdient en weer terug naar huis gestuurd.
Toen ik thuis kwam was de bank verschoven en lagen de zitkussens overeind tegen de zitting. De draden van de taser lagen nog in m'n slaapkamer. Dit was waar ik moest slapen. In het huis waar het gebeurd was.
Later hoorde ik van een buurvrouw dat er een halve brigade aan agenten op de stoep had gestaan. Dat alle buren naar buiten gekomen waren om te kijken wat er aan de hand was. Dat iedereen gesommeerd is terug naar binnen te gaan omdat er sprake zou zijn van 'een gevaarlijke situatie'.
Vandaag hoorde ik dat de straat tot 's avonds afgezet geweest is en dat niemand er in of uit mocht. 
Ik weet niet wat ze gedaan hebben in m'n huis terwijl ik er niet was. Buren kijken me niet meer aan. Die denken dat ik een gewapende gek ben. Als ik m'n huis uit kom draaien ze hun hoofd weg. Pakketjes die bij mij achtergelaten worden door bezorgdiensten worden niet opgehaald door buren. Nergens in het plaatselijke nieuws is iets terug te vinden over het feit dat de politie hier met man en macht geweest is en de straat afgezet heeft. Dat is toch raar? Zo'n politie-actie is toch altijd in het nieuws? Waarom nu niet?

Voor degene die zich afvragen hoe het met de hond gaat: dat weet ik niet. Die is in beslag genomen en zit op een geheime locatie. Ik heb nooit gewild dat hij pijn zou lijden of angstig zou zijn en nu zit hij in een voor hem verschrikkelijke situatie. Het is een ex-straathond en hij heeft een rugzakje. Ik heb de politie gesmeekt of er geregeld kan worden dat hij z'n eigen kleedje en eigen voer (hij krijgt speciaal dieetvoer) kan krijgen. Dat hij speciale behandelingen voor z'n rugproblemen nodig heeft. Dat het niet een hondje is dat zomaar in een kennel gestopt kan worden. Of hij dat niet alstjeblieft naar een voor hem bekende plek kan, bij m'n vader bijvoorbeeld, en dat ik dan een contactverbod teken. Maar niks.

Met politiegeweld kan je nergens terecht. Je kan geen aangifte doen tegen de politie. Je moet het maar ondergaan. Ik ben er van overtuigd dat als ik niet zo angstig geworden was om de politie, mijn radeloosheid ook niet dusdanig groot geworden was dat ik mijn hond had proberen in te slapen omdat ik hem niet meer durfde uit te laten. Dat is natuurlijk geen excuus voor wat ik gedaan heb.

Ik ben een vrouw, eind dertig, en ben HBO-opgeleid. Tot anderhalf jaar geleden ben ik nooit in contact geweest met de politie. Wat is er gebeurd? Sinds wanneer is de politie zo bruut? Is het normaal dat ze niet aan nazorg doen? Is het normaal dat ze je in cellen gooien zonder iemand te mogen bellen, dat ze je huis binnenvallen, dat ze je bodyslammen, dat ze je taseren?

Ik trek het niet meer. Ik ben inmiddels iemand geworden die ik zelf niet meer herken. Ik ben een crimineel en een sociale paria en ik ben alleen maar bang, bang, bang.
Er is geen lotgenotengroep voor slachtoffers van politiegeweld. Ik ga aangemeld worden voor een klinische trauma-behandeling, maar dat gaat minstens nog een half jaar duren voordat ik aan de beurt ben. Ondertussen zou ik graag willen horen van andere mensen en hun ervaringen met politie. Ik ben niet zo van het online-contact, dus het zou kunnen dat het even duurt voordat ik reageer.

Vriendelijke groetjes,
A. A.