Kerstmis

Voor veel mensen is Kerstmis een tijd van bezinning, terug kijken op het jaar en het vieren van een feest met familie en vrienden. Voor anderen is het de tijd waarin ze herinnerd worden aan hun eenzaamheid, het verdriet en de pijn van verlating. En soms nog erger, de littekens van geweld en de scheuren in hun ziel, veroorzaakt door anderen.

Voor mij is het de tijd waarin ik terugdenk aan een gewelddadige periode, hoe ik met Kerstnacht de straat werd opgejaagd, achterna gezeten werd door een hysterische partner en vanuit mijn zorg voor haar weer terugkeerde. Of het herbeleven van een fantastische eerste Kerstdag, met heerlijke zelfgemaakte gerechten, liefdevolle omhelzingen, mooie cadeau’s en geweldige foto’s bij onze Kerstboom. En op tweede Kerstdag stond ik buiten in de kou en moest ik met mijn rugzakje naar mijn moeder om te schuilen.

Maar het is ook de periode waarin ik, na lange bemiddeling en directe hulpverlening uiteindelijk gebroken heb met deze situatie. Ik kreeg de sleutels weer terug van mijn huis, na een belachelijk afkoopproces en een tweede hypotheek. Maar wat gaf het: mijn vrijheid werd duur betaald, maar ik was vrij en verlost. Vijf maanden lang werd mij -zelfs zonder haar directe aanwezigheid- het leven nog zuurder gemaakt dan het was. Ik kreeg na ieder gesprek over de telefoon directe steun en adviezen van mijn begeleiders. Hele nachten hield ze mij wakker met WhatsApp bedreigingen, smeekbedes en aanvallen op alles wat mij lief was. Mijn nieuwe kameraden in het blijf van mijn lijf schuiladres lieten mij inzien hoe ik bespeeld werd en leerden mij hoe ik dit kon overleven. En het is gelukt, ik ben er nog en heb mijzelf ook weer leren waarderen.

In deze feestmaand besloot ik mijn hart te volgen en boekte een goedkope reis naar Bali, om af te sluiten en weer tot mijzelf te komen. Even geen Kerst in Nederland op een adres waar 24 uur politiebewaking was en ik met een noodknop rondliep. En daar, op dat verre eiland, is Kerstfeest geen grote zaak. Want daar heeft men elkaar lief ongeacht de maand december. En ook al ondernam ze weer allerlei pogingen en stond de zelfmoordbrigade zogenaamd weer paraat, het lukte niet meer om mij te spreken. Ik heb tempels bezocht, de pijn uitgeschreeuwd naar de zee en nachtenlang gehuild tot ik niet meer kon huilen. Een week nauwelijks gegeten en veel gepraat met priesters van alle geloofsovertuigingen. Meegewerkt aan de bouw van een dorpshuis en als dank een week hotel gekregen, puur uit zorg en puur uit naastenliefde.

Op nieuwjaarsnacht vloog ik terug naar Nederland en landde op een koud en nat Schiphol. Ik droeg de warmte van mijn nieuwe herinneringen met mij mee en ben vanaf daar verder gaan bouwen aan mijzelf en mijn toekomst.

Ik help nog steeds, juist in deze periode, iedereen die worstelt met pijn en verdriet uit gewelddadige relaties of mishandelingen. Uit naastenliefde en de overtuiging, dat als ik één mens uit de spiraal van geweld kan krijgen, dit al voldoende is.

Ik roep iedereen dan ook op, dit ook te doen. En er is niet veel voor nodig, even luisteren, een hand op een schouder, een berichtje.

Delen helpt helen, ook voor jou.