Ik ben moe, bang en kwaad.

Dat wordt opereren, meneer.

Drie woorden die na jarenlange therapie met mijn rechteroog werden uitgesproken. Mijn rechteroog, zo vaak dichtgeslagen, gekrabd en beschadigd door haar. Altijd per ongeluk, altijd mijn eigen schuld, altijd de angst dat de blindheid permanent was. Het is van glasvochtloslating naar een chronische ontsteking, naar uveïtis, naar steeds zwaardere medicijnen gegaan. En daardoor staar ontwikkeld en resistentie voor bepaalde medicijnen, totdat de implantaten niet meer werkten en de lens vertroebeld is.

Nog steeds moe van de jaren dat ik mijzelf toe liet dit te ondergaan, lotgenoten verhalen lees en merk dat het geweld niet stoppen gaat. Bang, omdat de operatie geen enkele garantie geeft dat het een positief resultaat wordt. 

Kwaad. Op alles wat er is gebeurd en waarom het gewoon nog door gaat. En steeds vaker kwaad op mijzelf en mijn houding tegenover alles en iedereen. Keihard werken om niet te hoeven praten of therapie te volgen, geen aangifte doen uit angst voor alles wat er dan gebeuren gaat, mensen helpen om zelf maar niet geholpen te worden. 

Geen positief verhaal dit keer. Maar ook dat mag ik mijzelf toestaan. Niet om zielig gevonden te worden, maar om te delen wat ik voel.

Helaas hoort dat er ook bij.