Veel verloren op drie fronten

Hallo allemaal, graag wil ik hier vertellen wat mij afgelopen jaar is overkomen.

Laat ik beginnen met te vertellen dat ik een jongen van 30 jaar ben, enig kind en nog woonachtig bij mijn ouders. Helaas heb ik nog nooit een relatie gehad. Wel ben ik al enkele jaren actief op verschillende datingsites en datingapps, maar dit heeft nog niks voor mij opgeleverd. Ik heb veel minder levenservaring en ben veel minder ver in mijn leven dan de meeste leeftijdsgenoten. Eigenlijk kabbelt mijn leven al een hele tijd gewoon door zonder dat er echt iets gebeurt. Ik heb enkele leuke vrienden en een leuke baan met fijne collega’s, maar op persoonlijk gebied staat mijn leven voor mijn gevoel al ruime tijd stil. Soms heb ik het gevoel dat het leven door mijn vingers glipt, terwijl iedereen om mij heen (vrienden, familie, collega’s) het geluk lijkt te vinden en zichtbaar verder komt in zijn of haar leven. Dat maakt me eerlijk gezegd wel eens jaloers, hoewel ik het natuurlijk iedereen van harte gun.

In januari van dit jaar heb ik een Roemeense jongedame van 25 leren kennen die in Nederland verbleef. We hebben een paar keer fysiek met elkaar afgesproken en dit was altijd erg leuk en gezellig. Het heeft dan ook niet lang geduurd voordat ik gevoelens voor haar heb ontwikkeld en zij zei dat deze gevoelens wederzijds waren. We hebben daarna nog een paar keer fysiek met elkaar afgesproken, in totaal een keer of 10. In de uren die we samen waren voelde ik me gelukkiger dan ooit tevoren. Ik dacht dat het eindelijk eens mijn beurt was om met iemand gelukkig te worden in de liefde.

Zij vertelde me dat ze al een paar jaar wisselend in Nederland en Roemenië verbleef. Ze had eerst een relatie gehad met een Roemeense man. Daarna had ze een relatie gekregen met een Nederlandse man, maar die had haar in de steek gelaten nadat ze zwanger van hem was geraakt. In mei 2020 was ze in Roemenië bevallen van een zoon. Zij was daarna weer naar Nederland gekomen, omdat ze haar eigen toekomst en de toekomst van haar zoon in Nederland voor zich zag. Ze was ervan overtuigd dat ze in Nederland een veel beter leven kon opbouwen dan in Roemenië. Nu zij in Nederland was, verbleef haar zoon in Roemenië bij haar ouders en haar zus.

Begin april besloot ze opeens om tijdelijk terug naar Roemenië te gaan, met name omdat ze haar zoon ontzettend miste. Van de ene kant vond ik het natuurlijk niet leuk dat ze een tijdje weg zou gaan, maar van de andere kant begreep ik uiteraard wel heel goed dat ze bij haar zoon wilde zijn. Tot die tijd heb ik nauwelijks iets aan mijn ouders verteld, alleen dat ik met iemand aan het daten was. Mijn ouders wilden wel graag meer weten en vroegen hier ook zeer regelmatig naar, maar voor mijn gevoel was het nog te vroeg daarvoor. Bovendien wist ik dat zij er heel erg op tegen zouden zijn als ik een relatie zou hebben met iemand uit Roemenië, die geen Nederlands sprak en die al een kind had uit een eerdere relatie. Ik vond het beter om te wachten met dit aan mijn ouders te vertellen totdat de relatie wat verder zou zijn en ik zeker was dat we serieus met elkaar verder wilden.

Maar toen ze in april dus besloot om tijdelijk terug naar Roemenië te gaan, voelde ik me genoodzaakt om mijn ouders te informeren. Anders zouden ze in de weken daarna beslist gaan vragen waarom ik geen afspraakjes meer had. Mijn ouders reageerden zoals ik al had voorzien. Ze waren er heel erg op tegen dat ik met deze relatie verder zou gaan, ze waren erg in mij teleurgesteld en begrepen ook niet waarom ik niet meteen vanaf het begin alles open en eerlijk met hen gedeeld had. Ze maakten zich zorgen en ze waren ervan overtuigd dat het me veel geld zou gaan kosten als ik het contact niet zou verbreken.

Nadat ze naar Roemenië was teruggekeerd, hielden we dagelijks contact via whatsapp en deden we ook meerdere keren per week met elkaar videobellen. Even later kwam er inderdaad een vraag voor geld. Ze vertelde dat ze zich had laten onderzoeken omdat ze vaak buikpijn had en dat uit een scan was gebleken dat ze darmkanker had. Ze stuurde me als ‘bewijs’ een foto van een document met haar persoonsgegevens waarin in het Roemeens stond beschreven wat er bij haar onderzocht was en wat nu geconstateerd was. Overigens is tot op heden nooit gebleken dat dit document op echtheid berust. Vanzelfsprekend was ik erg geschokt. Ze zei het best in Turkije behandeld te kunnen worden. Enerzijds omdat daar de medische zorg verder ontwikkeld zou zijn dan in Roemenië, zeker op het gebied van de kanker die bij haar ontdekt was. Anderzijds omdat ze sowieso weinig vertrouwen had in de Roemeense gezondheidszorg, bijna alle Roemeense doctoren zouden corrupt zijn en veel meer in geld geïnteresseerd zijn dan in de gezondheid van patiënten.

Voor de behandeling in Turkije was veel geld nodig, omdat ze hiervoor niet verzekerd was. Het zou gaan om 20.000 euro om de behandeling te starten en later zou dan nog eens 20.000 euro nodig zijn. Dit geld kon zij en haar familie met geen mogelijkheid betalen en ook niet lenen of iets dergelijks. Daarom smeekte ze mij of ik haar kon helpen met het geld. Ze gaf aan dat ik haar laatste kans was, dat ze me eeuwig dankbaar zou zijn, dat ze me alles zou terugbetalen en dat ze er ook altijd voor mij zou zijn. Ik heb dit aan mijn ouders verteld. Zij geloofden heel weinig van het hele verhaal, maar stelden voor om eenmalig 1.000 euro over te maken, om haar zo een duwtje in de goede richting te geven als dank voor de leuke tijd die we samen hadden gehad, maar ze wilden wel dat ik daarna alle contact zou verbreken. Nadat ik die 1.000 euro had overgemaakt, ben ik echter gewoon contact blijven houden, want ik was nog steeds erg verliefd en wilde graag weten hoe het met haar verder ging. Maar tegen mijn ouders heb ik gezegd dat we geen contact meer hadden. Dit leek me op de korte termijn het beste en ik zat niet te wachten op discussies over het verbreken van het contact.

Na die eerste 1.000 euro bleven de vragen voor geld komen. Met name voor de kankerbehandeling mogelijk te maken, maar in de periode die volgde ook voor vele andere zaken: voor het terugbetalen aan personen van wie ze eerder geld geleend had, voor (boetes voor) openstaande rekeningen die nog niet betaald waren, voor de huur van haar appartement in Nederland, voor het betalen van een makelaar die haar appartement in Roemenië zou gaan verkopen, voor het betalen van een advocaat in een rechtszaak tegen haar Roemeense ex-vriend, voor alledaagse boodschappen voor haarzelf en haar zoon, voor een cadeau voor de eerste verjaardag van haar zoon, voor bezoeken aan een huisarts met haar zoon, voor gas-water-licht en telefoonabonnementen, enzovoort, enzovoort.

Toen ze genoeg geld had om met de kankerbehandeling te starten, is ze samen met haar moeder enkele weken in Turkije geweest. We zijn in die periode wel dagelijks blijven appen, maar ze wilde niet videobellen, omdat ze niet wilde dat ik zag hoe slecht ze erbij lag in het ziekenhuis. Ik heb dus nooit bewijs gezien dat ze echt in Turkije is geweest of dat ze echt in een ziekenhuis was opgenomen. Vervolgens is ze teruggekeerd naar Roemenië waar de behandeling voortgezet kon worden met chemo-tabletten. Eind juni is ze, gedurende een pauze van haar behandeling, een dag of 10 weer naar Nederland gekomen. We hebben elkaar toen ook weer een paar keer gezien. Ze zei dat ze was afgevallen en wat haar had verloren als gevolg van de chemo, maar dat kon ik zelf niet zien. Ze zei dat de chemo-tabletten niet genoeg effect hadden en dat het nodig was om over te stappen op chemo-injecties die ze dagelijks in Roemenië moest krijgen. Dit betekende wel dat er weer veel extra geld betaald moest worden. Opnieuw was ik haar laatste kans. Als ik haar niet kon helpen, dan voelde ze zich genoodzaakt om de prostitutie in te gaan, om zo op korte termijn het benodigde geld te verdienen.

Ik heb mijn ouders in juni verteld dat we weer contact hadden, dat ze even in Nederland was en dat ik haar wilde zien, omdat ik wilde weten hoe het met haar ging. Ook heb ik hen verteld dat mij weer om geld werd gevraagd. Op aandringen van mijn ouders heb ik contact opgenomen met mijn huisarts om dit verhaal te doen. Mijn huisarts had grote bedenkingen bij het hele verhaal, met name bij het stuk over de darmkanker en de behandeling in Turkije. Darmkanker zou ook gewoon prima in Roemenië behandeld moeten kunnen worden, de bijwerkingen van de chemo zouden duidelijker zichtbaar moeten zijn en het was op z’n minst heel vreemd dat iemand tijdens zo’n behandeling even heen en weer kon vliegen tussen Roemenië en Nederland. Op haar advies heb ik toen contact opgenomen met de Nederlandse ambassade in Roemenië, mijn zorgverzekeraar en het CAK. Ook deze instanties hadden hun bedenkingen bij het verhaal, maar door mijn verliefdheid kon en wilde ik niet geloven dat ik opgelicht werd. Bovendien was ik bang om haar en het reeds gestuurde geld te verliezen als ik zou zeggen dat ik het hele verhaal niet meer geloofde.

Daarna hebben we het contact weer voortgezet via whatsapp en videobellen, maar heb ik mijn ouders opnieuw verteld dat we geen contact meer hadden. De vragen voor geld bleven doorgaan. Medio september is ze, wederom tijdens een pauze van de behandeling, samen met haar moeder 5 dagen naar Nederland gekomen. Ze zei speciaal voor mij hierheen te komen omdat ze me miste en me heel graag weer wilde zien. Haar moeder wilde haar vanwege de behandeling niet alleen laten komen en kwam dus mee. We hebben toen weer dagelijks met elkaar afgesproken en ook deze keer kon ik niet aan haar zien dat ze enige bijwerkingen van de chemo had. Ondanks dat ik toen al ontzettend veel geld aan haar had gegeven, heeft ze me toch zover gekregen om in de dagen dat ze hier was dure kleding, dure parfum en een dure nieuwe telefoon voor haar te kopen. Dit bezoek in september heb ik voor mijn ouders helemaal verzwegen en ik heb tegen hen gelogen over waar ik op de betreffende dagen was. Ze vroegen nog wel eens of we nog contact hadden, maar ik zei altijd dat dit niet zo was. Dat leek me op korte termijn de weg van de minste weerstand en ik dacht alles later nog wel een keer te kunnen vertellen zodra zij na haar behandeling weer naar Nederland zou komen en mij alles terugbetaald zou hebben.

Nadat ik de genoemde dure spullen voor haar had gekocht, kwam het verhaal dat ze veel geld op een rekening had staan, maar dat ze daar geen gebruik van kon maken omdat die rekening was geblokkeerd door haar Roemeense ex-vriend. Ze had nu echter telefoon gekregen van haar advocaat met de mededeling dat die ex-vriend bereid was om de blokkade op te heffen, maar dat hij wel eerst 30.000 euro eiste. Daar dacht hij recht op te hebben, maar hij was bang geen euro te krijgen als hij eerst de rekening liet deblokkeren. Er zou meer dan genoeg geld op de rekening staan om mij alles binnen een week te kunnen terugbetalen. Ik was inmiddels grotendeels door mijn spaargeld heen en had dan ook geen 30.000 euro meer over. Dit heb ik gezegd, maar na herhaaldelijk aandringen heeft ze me uiteindelijk zover gekregen om een lening af te sluiten bij de bank. Toen ik een week later het geld had overgemaakt en zij zei haar ex-vriend betaald te hebben, bleek dit niet meer genoeg. Haar ex-vriend eiste nu 40.000 euro, anders zou hij de rekening niet deblokkeren. Omdat ik niet nog eens 10.000 euro kon en wilde sturen, kwam de rekening dus niet vrij en zei ze me nog niet te kunnen terugbetalen.

Eind oktober kwam de volgende vraag voor geld. Ze zei verschillende betalingsachterstanden te hebben. Ze was al lang vergeten voor haar telefoonabonnement te betalen en dit leidde nu tot een flinke boete die steeds groter zou worden hoe langer het duurde voordat alles betaald was. Bovendien had ze de zuster die haar dagelijks de chemo-injectie kwam geven nog niet betaald. Die weigerde daarmee door te gaan en eiste haar geld nu op. Verder dreigde ze ook afgesloten te worden van gas-water-licht omdat ze niet alle rekeningen had kunnen betalen. Er was van deze betalingsachterstanden melding gemaakt bij de politie. Als niet alles snel betaald zou worden, dan zou ze een gevangenisstraf krijgen en haar chemo-behandeling zou stil komen te liggen met alle gevolgen van dien. Ze wist dat ik zelf geen geld meer had, maar smeekte me om het van iemand te lenen. Dit vond ik geen goed idee en dit heb ik ook meerdere keren gezegd, maar uiteindelijk heeft ze me toch weer zover gekregen. Ik heb een tante gebeld en gevraagd of ik 8.000 euro kon lenen. Mijn tante wilde mij hiermee helpen en zou ook niks tegen mijn ouders zeggen, maar waarschuwde me dat ik goed na moest denken of ik het allemaal wel vertrouwde. Ik vond het vreselijk om mijn tante hierbij te moeten betrekken, maar ik zag geen andere uitweg onder de druk die mij werd opgelegd.

Nadat ik die 8.000 euro had overgemaakt, heb ik een videogesprek gehad met haar en mijn tante samen, zodat ze zich kon bedanken voor het lenen van het geld. De dag erna kwam de vraag voor nog eens 15.000 euro. Ze zou namelijk over een grote som geld kunnen beschikken, waarmee ze mij en mijn tante direct kon terugbetalen. Maar er was wel eerst 15.000 euro nodig om aan dit geld te komen. Ze was ervan overtuigd dat mijn tante nog eens zou kunnen helpen en ze geloofde me dan ook niet toen ik zei dat dit echt niet mogelijk was. Ze heeft toen buiten mij om contact gezocht met mijn tante (het telefoonnummer heeft ze schijnbaar opgeslagen na ons videogesprek). Ze heeft gezegd het niet te accepteren als slecht over haar werd gedacht en het ook niet te accepteren als werd vermoed dat ze alleen op geld uit was. Mijn tante zou zich niet druk moeten maken om het geld en alles zou worden terugbetaald.

Een paar dagen later was mijn tante bij mijn ouders op bezoek en zagen mijn ouders dat er iets aan de hand was. Mijn tante wilde dit voor zich houden om mij te beschermen, maar kon er toch niet onderuit om mijn ouders in te lichten over het geleende geld. In de dagen en weken daarna is alles stap voor stap uitgekomen. Ik heb nog een paar keer geprobeerd om een deel te verzwijgen, met het idee om de schade iets te beperken en de klap voor mijn ouders iets kleiner te maken, maar mijn ouders hebben me zodanig onder druk weten te zetten dat uiteindelijk alles boven tafel is gekomen.

In totaal ben ik tussen medio april en begin november zo’n 150.000 euro kwijt geraakt. Ruim 140.000 euro heb ik overgemaakt op haar bankrekening, daarnaast heb ik haar nog een paar duizend euro cash gegeven. Inmiddels heb ik haar gezegd dat mijn ouders overal achter zijn gekomen en heb ik haar meerdere keren gevraagd om geld terug te sturen, maar ze zegt alles besteed te hebben aan de dingen waarvoor ze het geld heeft gevaagd. De laatste keer dat we elkaar spraken, zei ze kwaad en teleurgesteld in mij te zijn, omdat ik nu geld terug durfde te vragen terwijl ik zou moeten weten hoe ziek ze is en ook zou moeten weten dat ze op dit moment geen mogelijkheid heeft om mij iets terug te geven. Ze zei dat ik mijn leven niet langer als een klein kind moet laten beheersen door mijn ouders, dat ik mijn hart moet volgen en zelf keuzes in mijn leven moet durven te maken.

Ik heb zeker niet altijd zomaar geld gegeven als mij daarom werd gevraagd. Meerdere keren heb ik nee gezegd, maar dan werd ik onder grote druk gezet en stond ik niet sterk genoeg in mijn schoenen om vol te houden. Ik werd bijvoorbeeld onder druk gezet door te stellen dat ik haar laatste kans was om de benodigde kankerbehandeling mogelijk te maken en dat ze als enige andere oplossing zag om de prostitutie in te gaan. Regelmatig werd ook druk op mij uitgeoefend om het geld snel over te maken, omdat het benodigde bedrag flink zou toenemen als het langer ging duren. En dan ook nog al die keren dat ze geen eten en melk voor haar zoon kon kopen zonder mijn geld, dat ze niet naar de dokter met haar zoon kon gaan zonder mijn geld, dat ze afgesloten zou worden van gas-water-licht zonder mijn geld, dat ze een gevangenisstraf zou krijgen zonder mijn geld, dat de behandeling tot nu toe zinloos zou zijn geweest als ik niet nog meer geld gaf … Nu realiseer ik me dat ze heel sluw en geraffineerd mijn vertrouwen heeft gewonnen met als doel om zoveel mogelijk geld van mij te krijgen. Eerder heb ik dat niet kunnen of niet willen zien, hoewel dat voor veel mensen misschien onbegrijpelijk is.

Misschien zijn er wel overeenkomsten met een verslaving waarmee men niet kan stoppen. Ook al zei mijn gezond verstand vaak dat ik fout bezig was en dat het allemaal niet kon kloppen, toch gaf ik altijd maar weer toe en stuurde ik het geld waarvoor werd gevraagd. Ik heb meerdere keren erop vertrouwd dat het de laatste keer was dat om geld werd gevraagd en ik heb ook vaker tegen mezelf gezegd dat ik moest stoppen, dat het genoeg was geweest. Ik ben telkens weer te zwak geweest om echt op de rem te trappen. Ook ben ik veel te naïef en goedgelovig geweest, ik dacht dat alles wel goed zou komen.

Ik heb zelf echt wel meerdere keren iets vreemd gevonden en vraagtekens gehad bij hetgeen mij verteld werd. Daarnaast heb ik ook meerdere waarschuwingen van mensen in mijn omgeving naast me neergelegd. Niet alleen van mijn ouders, maar ook van o.a. mijn huisarts, familie en kennissen die het verhaal via mijn ouders hoorden nadat ik in juni vertelde dat mij weer om geld werd gevraagd. Tegenover alle alarmbellen van mijzelf en mijn omgeving, stond het feit dat ik enorm verliefd was. Zoals gezegd had ik nog nooit een relatie gehad, voelde ik me gelukkiger dan ooit tevoren als we samen waren en dacht ik dat het eindelijk mijn beurt was om het geluk in de liefde te vinden. Ik wilde er alles aan doen om ons verhaal tot een succes te maken. Ik wilde er alles aan doen om haar te bewijzen dat mijn gevoelens voor haar oprecht waren. Ik wilde er alles aan doen om haar een beter leven te geven dan wat zij tot nu toe had gehad. Ze zei dat ik haar moest vertrouwen en alles voor haar zou moeten doen als ik echt van haar hield, dat het anders nooit iets zou kunnen worden tussen ons en dat zij later ook altijd alles voor mij zou doen. Ze heeft ook telkens beloofd iedere euro terug te zullen geven zodra ze dat kon. Ze zei na haar behandeling naar Nederland te willen komen om met mij en haar zoon te gaan samenwonen en samen een mooi leven op te bouwen.

Ik heb maandenlang een vreselijke tweestrijd in me gevoeld tussen mijn hart en mijn hoofd. Mijn verliefdheid heeft me blind gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat mijn hart het keer op keer heeft gewonnen van mijn hoofd. Mijn drang om samen met haar gelukkig te worden heeft alle alarmbellen en mijn gezond verstand overheerst. Het is bijzonder pijnlijk om nu in te zien dat er geen sprake was van echte liefde, dat ik volledig in haar verhaal ben meegezogen, dat ze misbruik heeft gemaakt van mijn gevoelens voor haar, dat ik misschien wel soort van gehypnotiseerd door haar ben en dat ze me helemaal in haar grip heeft gehad. Dit doet me veel verdriet, voor mezelf, maar ook voor mijn ouders die helemaal kapot zijn van hetgeen ik heb gedaan, voor mijn tante die ik hierbij betrokken heb en voor iedereen die hierdoor geraakt is. Er zijn niet veel mensen op de hoogte van wat er is gebeurd, alleen een deel van mijn familie, kennissen van mijn ouders en onze huisarts. Zij zijn allemaal erg geschokt en enorm in mij teleurgesteld. Ik kies er bewust voor om dit niet te delen met vrienden of andere mensen in mijn omgeving.

Na alles wat er is gebeurd, heb ik op drie fronten verloren: 1) in de liefde ben ik niks opgeschoten en heb ik eigenlijk alleen maar een gebroken hart opgelopen. Ik hoop dat het me gegund is om alsnog binnenkort iemand te ontmoeten met wie ik samen gelukkig kan worden. Dit zou voor mij de beste manier zijn om alles te kunnen verwerken en achter me te kunnen laten. 2) Financieel gezien heb ik ook enorm verloren. Ik heb nooit financiële zorgen gehad, maar vanaf nu zal ik veel bewuster met mijn geld moeten omgaan. Gelukkig heb ik een goede baan. Ik zal eerst mijn tante terugbetalen, daarna proberen om zo snel mogelijk mijn lening aan de bank terug te gaan betalen en vervolgens zal ik stap voor stap weer wat spaargeld moeten opbouwen. Ik besef me dat dit heel lang gaat duren. 3) De band met mensen in mijn omgeving die hiervan afweten, met name mijn ouders, is flink beschadigd, mogelijk onherstelbaar. Natuurlijk vinden ze het verschrikkelijk dat ik zoveel geld heb weggegeven, maar ze vinden het misschien nog wel erger dat ik alles verzwegen heb en over zoveel zaken ben blijven liegen. Dat ik altijd beweerd heb geen contact meer te hebben, maar ondertussen steeds meer en meer geld aan het sturen was. Dat ik me volledig heb laten inpakken en niet sterk genoeg ben geweest om de alarmbellen te laten overwinnen.

Mijn ouders hebben altijd alles voor me gedaan om mij een goede start in het leven te geven, maar nu heb ik in hun ogen alles weggegooid. Ze zeggen me nooit meer te kunnen vertrouwen en ze zullen dit nooit kunnen vergeten en vergeven. Ze hebben zelfs overwogen om me uit huis te zetten, maar dit hebben ze niet gedaan, omdat ze weten dat ik nergens anders heen zou kunnen. Ze willen me ondanks alles toch nog helpen om alles weer op de rit te krijgen, maar ze zullen me nooit meer een euro geven, omdat ze vinden dat iedere euro aan mij een verloren euro is. Een oom die op de hoogte is, wilt mij uit zijn testament halen en mijn ouders willen mijn tante (van wie ik die 8.000 euro heb geleend) ertoe aanzetten om datzelfde te doen.

Mijn ouders zijn 24/7 bezig met wat er is gebeurd, ze staan ermee op en gaan er ook weer mee naar bed. Voor hen staat het leven zo goed als stil, alles draait om wat ik heb gedaan. Het lukt ze nauwelijks om afleiding te zoeken in iets anders. Ze laten in alles merken dat ik hen veel pijn heb gedaan, dat ik hen enorm gekwetst heb, dat ze heel erg teleurgesteld in me zijn en dat ze zich door mij verraden voelen. Mijn ouders schamen zich voor mij, ze denken dat ik achterlijk ben en vinden me een ‘stomme boer’. Ze zijn vol ongeloof dat ik zo dom heb kunnen zijn om alle adviezen en signalen uit mijn omgeving ondergeschikt aan mijn verliefdheid te stellen. Ze zijn in behandeling bij een psycholoog en mijn vader heeft zelfs medicatie omdat hij zich zo kapot voelt. Hij denkt dat ik ga stelen of andere criminele dingen ga doen om aan geld te komen als ik later in mijn leven nog eens in een situatie terecht zou komen zoals dit jaar is gebeurd. Onder druk dat ze naar de kantonrechter zouden stappen en mij onder bewind zouden laten plaatsen, heb ik mijn ouders gemachtigd om al mijn financiële zaken en rekeningen in te zien, op elk moment dat zij dat willen.

De laatste tijd praat ik nog maar heel weinig met mijn ouders. Zij willen eigenlijk alleen praten over wat er is gebeurd en over wat ik nu moet doen. Meerdere keren per week beginnen ze er weer over en zetten ze me onder druk om actie te ondernemen. Zij vinden overigens dat ze me niet onder druk zetten, maar zo ervaar ik dat zeker wel. Soms heb ik het gevoel dat ik niet de kans en de ruimte krijg om alles op mijn eigen manier en op mijn eigen tempo te verwerken. Ik ga me alleen maar slechter voelen als we het er telkens weer over moeten hebben. Ik weet dat mijn ouders altijd het beste met me voor hadden en hebben, ik wil zeker niet goed praten wat er is gebeurd en ik wil ook zeker niet doen alsof er niks aan de hand is. Maar ik krijg nu weleens het gevoel alsof zij denken dat ik hen bewust heb willen kwetsen en dat ik bewust voor de huidige situatie heb gekozen. Maar dat is niet zo. Het is me allemaal overkomen en ik ben niet sterk genoeg geweest om het te stoppen of om het tijdig bij iemand te melden.

Uiteraard denk ik veel na over alles en doet het me veel verdriet, zowel voor mezelf als voor mijn ouders. Maar ik probeer om hier niet de hele tijd mee bezig te zijn en mijn leven door te laten gaan. Ik heb veel afleiding door mijn werk en ik probeer ondanks alles toch te genieten van leuke dingen. Hoewel ik ook kapot ben van wat er is gebeurd, toon ik naar buiten toe vrijwel geen emotie, ik heb bijvoorbeeld nog niet gehuild. Dat doe ik niet bewust, ik weet ook niet waarom dat zo is. Dat is ook iets wat voor mijn ouders onbegrijpelijk is. Zij tonen heel duidelijk dat ze helemaal kapot ervan zijn en verwachten dat ik dat ook toon. Omdat ik dat niet laat blijken, denken zij dat ik helemaal niet begrijp en besef wat ik heb aangericht en wat ik hen heb aangedaan.

In de afgelopen weken heb ik, op aandringen van mijn ouders, een aantal acties ondernomen. Ik heb contact opgenomen met de bank en melding gemaakt van het vermoeden van oplichting. Na mijn verhaal gehoord te hebben, dacht men bij de bank ook dat het hele verhaal niet kan kloppen en dat ik dus opgelicht ben. Mijn bank heeft toen contact opgenomen met de bank waarnaar ik het geld altijd heb overgemaakt. Dit is trouwens ook gewoon een Nederlandse bank. Die zou dat verder gaan onderzoeken en heeft voorlopig haar rekening geblokkeerd. Ik weet dat banken een zorgplicht hebben, zij zijn verplicht om ‘verrichtte of voorgenomen ongebruikelijke transacties te detecteren en te melden’. Het klopt dat ik alle overboekingen zelf heb uitgevoerd vanuit mijn eigen omgeving, maar ik ben van mening dat de bank mij had moeten beschermen, op z’n minst even bij mij had moeten informeren, toen ik heel vaak heel veel geld naar dezelfde rekening aan het sturen was. Nu ben ik in afwachting totdat ik iets van mijn bank hoor. Ik begreep dat ik eventueel contact zou kunnen opnemen met stichting Kifid als de bank bijvoorbeeld simpelweg zou zeggen dat het allemaal mijn eigen schuld is en dat ze verder niks voor me kunnen doen. Deze stichting zou dan misschien kunnen helpen bij het vinden van een oplossing die zowel voor mij als voor de bank aanvaardbaar is. Daarnaast heb ik aangifte gedaan bij de politie (dit werd ook vanuit de bank gevraagd). Ook hier ben ik nu in afwachting totdat ik iets hoor. Verder heb ik melding gemaakt bij de Fraudehelpdesk en ga ik nu zelf ook naar een psycholoog met als doel om beter inzicht te krijgen in hoe het zover is kunnen komen en hoe ik als persoon moet veranderen om nooit meer zoiets met mij te laten gebeuren.

Heeft iemand advies wat ik nog meer zou kunnen of moeten doen, nu ik in afwachting ben van een reactie van de bank en de politie? Heeft iemand ervaring met stichting Kifid? Denkt iemand te weten hoe ik dit alles het best zou kunnen verwerken? Of heeft iemand een tip hoe ik de band met mijn ouders weer een zetje in de goede richting kan geven? Dan hoor ik dat natuurlijk graag. In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn verhaal!