Hallo iedereen. Ik zit met een vraag. Ik ben slachtoffer van datingfraude. In December wist ik al dat ik fout zat tot eind januari moest ik alles regelen om niet in de problemen te komen met de huur, gas/elctra , water etc. Tot feb heb ik nog gehoopt geld terug te krijgen. Ik was eerst heel verdrietig en kon het niet geloven. Nu ben ik steeds zo boos. Ik kan niks meer. Ik leef van de Wajong en dat was al geen vetpot maar ik kon eten en af en toe naar de film plus een auto op de weghouden. Ik had alles al vanaf mijn 18 gespaard omdat ik geen pensioen kan opbouwen. Alles is weg. Mijn onafhankelijkheid mijn auto mijn vreugde. Elk euro cent moet ik omdraaien en ik zit zo in de stress. Alles is oud de wasmachine de koelkast als dat stuk gaat kan ik niet eens tweedehands wat kopen. Ik weet dat ik geen contact met de scanner moet hebben en dat hebben we ook niet. Alleen ik bericht hem steeds ik heb mijn geld nodig. Hij lacht mij soms uit of vraagt wat moet ik hiermee. Ergens is het ziek. Er valt niks meer te halen dus waarom blokkeert hij mij niet. Hij weet van mijn handicap en situatie. Het doet ze niks en ik heb het gevoel dat mijn paniek berichten hem juist beter laten voelen en toch kan ik het niet laten.  Ik kan er niet mee stoppen. Bijna niemand weet ervan in mijn omgeving. Mensen vinden het raar dat ik niet meer mee ga bv een koffie drinken bij de Hema etc. Ik heb altijd attent met bv bloemen als ik op visite ga en cadeautjes op verjaardagen of kaartjes bij ziekte. Dat lukt niet meer. Mensen vragen gaat het wel goed. Ik schaam mij dood natuurlijk. Ik wil ook niet dat mensen het weten. Ik kan niks meer betalen en ook niet dat. Ik schaam mij zo. Ik kom hier nooit meer uit. Mijn hoofd is zo hyper en ik slaap niet meer. Jullie herkennen het vast of een deel. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben zo boos. Ik wist niet dat ik iemand zo kan haten en het ergste toewens ( is meer dan het geld ook de liefde het vertrouwen in mijn mensen kennis en mensen). Ik weet niet eens op wie ik boos ben. Maar ik kan er nergens mee heen. Iedereen die het weet vind het lastig en sneu etc. Dat is lief hoor het begrip. Maar dat lost niks op. Ik wil dit los laten. Alleen bij elke rekening of als het brood op is raak ik in de stress. Dit zal zeker een dik jaar zo blijven en daarna heb ik nog geen spaargeld meer. Jaren en jaren gespaard gedacht dat koop ik niet in moet een buffer hebben voor bv als de wasmachine stuk gaat ( wil niet aan mijn ouders vragen). Binnen een paar maandag was alles weg. Nu heb ik spijt dat ik niet een keer luxe op vakantie ben geweest. Ik scheld mijzelf elke dag uit. Ik heb mijn leven verpest. Zo voelt het. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En dat ik geen antwoord krijg kan ik ook niet mee omgaan. Waarom mij? Van welk moment wist hij deze gaat wel betalen. Wat heeft hij ermee gedaan? Moest hij ook lachen toen ik het overmaakte. En eerlijk. Als hij oprecht was geweest dat had ik hem willen helpen met bv geld te lenen voor een studie voor een beter leven. Deze persoon gaat door tot hij ooit gepakt word of denkt wat ik nu doe is onmenselijk. Er zijn zoveel meer vragen ik wil zijn echte naam weten en een foto. Ik wil weten wie mij zo in de ellende heeft gebracht. En tegelijk geef ik mijzelf de schuld. Mijn onderbuik zei vaak dit klopt niet. Ik ben dus makkelijk emotioneel over te halen en geloof in fabels en bewerkte foto’s. Hoe kan het dat ik het toen niet zag en nu wel? Waar was mijn verstand. Wat kan ik doen? Wanneer stopt het verwijten naar mijzelf hoe krijg ik weer rust? Iemand een tip. Bedankt voor het lezen