Hier is mijn verhaal…
Net als de meeste van jullie ben ik ook opgelicht. Ik werd in juni benaderd via Instagram, een nieuw volg verzoek met daarna een berichtje om kennis te maken. Een Amerikaans militair die gelegerd is in Jemen. Hij was op zoek naar een praatje over alledaagse dingen omdat hij daar alleen zat. Aangezien mijn man militair is geweest en zich tijdens de uitzendingen ook alleen voelde zag ik er geen kwaad in en ben het contact aangegaan. We hadden dagelijks contact via de mail of Instagram, later via Google chat. Mijn man wist niets van dit contact af en dat vond ik allemaal prima. Daarnaast had/heeft mijn man ook verschillende chatcontacten dus ik zag er geen probleem in.
Om een kort verhaal lang te maken,ik en die Amerikaan ( Frank) schreven over van alles. Regelmatig maakte Frank opmerkingen over het gedrag van mijn man en dat ik beter verdiende. Dat hij als hij op de plek van mijn man zou staan het anders aan zou pakken. Langzaam maar zeker werd ik verliefd op de verhalen, op de steun die hij me bood. Op de aandacht die ik van hem kreeg en ik stemde in met een plan om Frank vanuit Jemen naar Nederland te krijgen. Achteraf gezien hartstikke stom natuurlijk, maar ja, dat is achteraf.
Het plan was dat Frank voor de zomervakantie hier zou zijn en dat we samen op vakantie zouden gaan. Dit lukte niet en ik ging ‘keurig’ met mijn man en kinderen op vakantie met mijn hele familie. Hebben best een leuke vakantie gehad, op wat akkefietjes na. De een na laatste dag van de vakantie zag mijn man een berichtje van Frank op mijn telefoon en hij was woest. Hij heeft geprobeerd om de auto waar we met z’n 4en inzaten uit de bocht te laten vliegen of tegen een tegenligger aan te rijden. Dit heeft hij gelukkig niet gedaan, anders kon ik dit niet typen. Uiteraard was hij woedend en mijn familie was het uiteraard met hem eens. Ik heb toen beloofd om te stoppen met chatten, maar de liefde voor Frank zat te diep. Ik heb via een ander mailadres contact gezocht met Frank en heb op die manier contact met hem gehouden. Frank vertelde gestraft te zijn omdat hij contact met mij had. Hij gaf aan uitgehongerd te worden ( ik heb geld overgemaakt zodat hij kon eten). Mijn man kwam daarachter en was terecht boos. Ondanks alle problemen die ik had met m’n man bleef ik contact houden met Frank. Maar ik stuurde geen geld meer….
Vervolgens kreeg ik via Fitbit een vriendschapsverzoek van Diego, een Amerikaan die werkt in de olie-industrie. Na een tijdje praten vertelde hij dat hij in mittelplate op een booreiland zat en dat hij daar een slechte verbinding had en daardoor problemen had om z’n werk uit te voeren en of ik hem wilde helpen. Ik vroeg hem wat ik kon doen en Diego vroeg of ik wilde inloggen bij zijn bank om betalingen voor hem in orde te maken. Dat vond ik een rare vraag en ik begon te twijfelen. Niet alleen aan Diego maar ook aan Frank.
Ik heb het contact met beide heren gebroken tot ik een berichtje kreeg van Frank. Dit berichtje was echter gestuurd door ‘ een collega’ die mij vertelde dat Frank een zelfmoord poging had gedaan en of ik een idee had waarom. Ik voelde me verslagen, ik hield nog steeds van Frank ook al heeft hij mij opgelicht. Ik heb nu geen contact meer met beide heren, ze zijn beide boos omdat ik niet wil betalen.
Ondertussen zijn de problemen tussen mij en m’n man alleen maar groter geworden. Deze problemen zijn er al jaren alleen heeft het contact met Frank mij er meer van bewust gemaakt dat het gedrag van mijn man abnormaal is. Het grootste probleem voor mij is nu dat ik ondanks dat ik geen contact meer heb, ik nog steeds hoop dat er iets van Frank z’n verhaal klopt. Mocht hij toch hierheen kunnen komen en mocht hij voor mijn deur staan dan zou ik hem zonder twijfelen binnen laten. Ook al weet ik dat dat nooit zal gebeuren. Ik voel me stom dat ik hoewel ik aan alle kanten het gevoel had dat het niet klopte toch betaald heb. Dat ze zo geraffineerd te werk gaan dat je ze blindelings gaat vertrouwen. Ik hoop dat ik snel weer op mezelf kan vertrouwen en dat ik uiteindelijk alleen maar sterker wordt van deze confrontatie. “
25 Reacties
Maar jij kunt het…
Wij kunnen het….
Uiteindelijk komen we er sterker uit….
Maar laat je niet gek maken…
Er is niets verkeerd aan ons, we hebben alleen een groot hart. Daar is niets mis mee maar maakt je wel kwetsbaarder…
Ik lees je tekst met tranen in m’n ogen.
Het is voor mij heel fijn om te lezen dat iemand geen extra uitleg nodig heeft om het te snappen.
Het is lastig om erover te praten, zeker als mensen het niet lijken te begrijpen.
Ik herken mezelf best in jouw verhaal…
Het is lastig om mensen weer te vertrouwen. Om op mijn eigen intuïtie te vertrouwen.
Ik weet dat het professionele criminelen zijn en dat ze perfect misbruik maken van onze zwaktes.
Ik probeer mezelf maar voor te houden dat alles gebeurd met een reden en dat er vast een positief resultaat uitkomt…
Ook ik ben het vertrouwen in mensen kwijt, zeker ook in mijzelf! Hoe kan ik mijzelf en mijn intuïtie vertrouwen als het mij (jarenlang) zo erg in de steek heeft gelaten.
Ik moet echter erkennen dat mijn intuïtie er wel was, mijn onderbuikgevoel. Ik heb het alleen al die tijd onderdrukt! Ik denk enerzijds om op den duur al die confrontaties en onredelijke ruzies uit de weg te gaan (ik had op een gegeven moment ook geen puf meer om te vechten, want zo voelde het als ik voor mijzelf op kwam). Anderzijds denk ik ook dat ik, omdat ik een toekomstdroom heb (waaronder een grote kinderwens) en deze door mijn laatste twee partners is voorgehouden, mijn gevoelens heb onderdrukt. Ik wilde zo graag dat wat zij mij zeiden waar was, dat ik inconsistenties heb genegeerd. Jarenlang.
Op dit moment ben ik bezig met verschillende dingen waaronder de volgende 3:
1. Verwerken wat er de afgelopen jaren is gebeurd en het een plek geven. Dit doe ik door zelf te beredeneren en analyseren, maar ik check dit bij een psychotherapeut.
2. Mijn lichaam bewust voelen. Krijg ik een bepaald signaal van mijn lichaam? Dan sta ik erbij stil. Wat gebeurt er? Wanneer gebeurde het? Wat zou het kunnen betekenen? Hierdoor kom ik erachter dat mijn intuïtie/onderbuikgevoel wel degelijk aanwezig is. Nu begin ik alleen te leren om ernaar te luisteren! Omdat ik nog erg veel triggers heb, is dit gevoel soms onrealistisch. En toch neem ik het serieus, blijkbaar zijn er nu dingen die ik niet fijn vind. Ik check ze dan alleen met de gedachte: wat voel ik, wat denk ik en is dit reëel?
Deel van mijn verwerking is terug te gaan naar de inconsistenties in het gedrag van mijn ex(en) en het opschrijven van schadelijke patronen die ik heb ontdekt. Enerzijds om mij er bewust van te zijn, anderzijds om het mee te nemen voor in de toekomst.
3. En dan kom ik automatisch bij het derde puntje: onderzoeken wat in mij ervoor zorgt dat ik vatbaar ben. Wat mij is overkomen is NIET MIJN SCHULD. Alleen zou ik graag willen begrijpen hoe ikzelf in elkaar zit en wat mijn valkuilen zijn, zodat ik hier ook rekening mee kan houden. Dit is denk ik de beste zelfbescherming wat er is tegen emotionele en psychologisch misbruik in de vorm wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt.
(Veranderen, indien dat al realistisch is, zou dan een doel kunnen zijn op de lange termijn - het aard van het beestje verander je toch niet helemaal denk ik)
Stuk ongevraagd advies m.b.t. je relatie met je man: iets in jou en jouw relatie maakt je vatbaar voor de ‘Franken’ in de wereld. Dat maakt je onbedoeld kwetsbaar. Het is, denk ik, de moeite waard om te ontdekken wat er precies voor zorgt dat je vatbaar bent zodat je de kern van het probleem kunt aanpakken.
Schiet me nog iets te binnen wat ik doe: affirmaties opschrijven. Ik schrijf op wat ik tegen een cliënt zou zeggen die in mijn situatie zit. Op de een of andere manier ben ik veel coulanter en zorgzamer naar anderen dan naar mijzelf. Beeld je in: een vriendin komt naar jou toe met jouw verhaal. Wat zou jij voor je vriendin voelen? Wat zou je haar zeggen?
Een van de ‘liefbedoelde’ dingen die mensen mij (al jarenlang) zeggen is: je bent te lief.
Enkele van mijn affirmaties zijn:
- Ik ben lief en dat is mijn kracht. Anderen maken hier soms misbruik van, dat is hun fout.
(Mijn overtuiging is dat ‘te lief’ niet bestaat. Als meer mensen zouden zijn zoals ik, dan zou de wereld een stuk beter zijn. Het probleem is dat anderen misbruik maken van mijn goedheid. Hun fout, niet de mijne. Wel denk ik dat ik beter grenzen zal moeten aangeven, kritischer mag zijn naar anderen en selectiever ga worden aan wie ik die liefheid richt. Maar te lief, nee, dat is niet het probleem.)
- Ik mag fouten maken. Ik leer hiervan.
- Ik mag vertrouwen op mijn gevoel.
- Mijn gevoelens mogen er zijn. Ik sta ze toe en negeer ze niet. Zij helpen mij doordat zij aangeven dat er iets niet klopt, wel klopt of er (dis)balans is. Mijn gevoel en intuïtie is mijn moreel kompas. Ik kan hierop vertrouwen en negeer het niet. Ik laat ze mij alleen niet overheersen en ik weet dat hevige emoties tijdelijk zijn.
Op momenten dat ik in disbalans ben, word ik onzekerder en ben ik ontvankelijk voor de (zelf)zekerheid van anderen (welke narcisten vaak hebben). Dat is iets wat ik ook uit jouw verhaal over Frank proef (hij maakte opmerkingen over het gedrag van je man —> wig drijven, twijfel bij jou zaaien, tegelijkertijd zekerheid geven. Hij zou dat anders doen —> vertrouwen winnen, nog meer wig drijven, loyaliteit verschuiven). Ze doen het zó vernuftig dat je het vrijwel niet eens door hebt! En je gelooft er ook in! Al die lieve woorden, die zekerheid, die hoop, die steun,… dat is wat je nu mist.
Ik ging steeds meer aan mijzelf twijfelen en steeds meer op hem vertrouwen. ‘Ik zal het wel mis hebben’, vergeten zijn. Ik kreeg door hem vaak het gevoel dat ik gek werd. Die twijfel aan jezelf is precies wat hem macht geeft!
Neem je eigen kracht terug en begin te voelen.
Mocht je ertoe in staat zijn: zoek professionele hulp. Mijn psychotherapeut is echt een grote hulp om weer in contact te komen met dat gevoel. En het is dubbelwerkend, want… en nu komt-ie… mijn psychotherapeut is een man! (Ik ken hem wel al van jaren geleden/voor mijn slechte ervaringen en hij is heel sensitief)
Mijn roze wolk is overigens helemaal verdwenen. Toch overvalt mij het gevoel van verdriet en rouw nog steeds. En dat is denk ik hartstikke normaal! Je bent ook iets kwijt waarvan je dacht dat je het had. Je gaat werkelijk door een soort rouwproces. Geef jezelf ook de ruimte voor die gevoelens. Ook die mogen er zijn!
Ik besef mij alleen ook dat de persoon van wie ik hield, niet bestaat en nooit heeft bestaan. Dat wat ik zocht, vind ik dus ook niet bij hem.
Helaas heb ik ook ervaring met mensen die zeggen ‘hoe kun je daar nou in trappen!?’. Daar is ook een term voor: victim blaming. Veel mensen doen dat niet met een vervelende intentie, maar zo’n opmerking kan wel erg schadelijke gevolgen hebben.
In mijn omgeving werd het (is mijn interpretatie) gezegd uit onmacht, niet weten wat te zeggen. Ook andere opmerkingen wederom uit onmacht of uit liefde of bezorgdheid. Mensen willen soms graag helpen, maar weten niet hoe.
Echter is niet alle hulp ook helpend. Je mag dat ook terugleggen als iemand zo’n opmerking geeft: waarom zeg je dat? En aangeven wat het met je doet. Of: daar ben ik mij van bewust en verwijt ik mijzelf ook, maar ik merk dat dat helemaal niet helpt en ik mij dan alleen nog maar slechter voel.
Let op: ik ben geen professional die hierin is gespecialiseerd, ik praat gewoon vanuit mezelf.
Verder probeer ik steeds meer te selecteren tegen wie ik wat vertel, afhankelijk van hoeveel ik de ander vertrouw, maar ook op basis van wat zij kunnen. Niet iedereen kan zich inleven, niet oordelen en is even handig in het kiezen van hun woorden.
Ik merk dat ik ben vervallen in het geven van (ongevraagd) advies. Vergeef het mij als ook deze (hoe goed bedoeld ook) hulp niet helpend is. Het uittypen van wat ik schrijf is ook een deel van mijn eigen verwerkingsproces.
Een laatste iets wat mij helpt: ik heb iemand in mijn nabije omgeving tegen wie ik alle opmerkingen mag maken en die mij elke keer weer herhaalt wat ik jou schrijf.
HIJ IS FOUT, NIET JIJ! Blijven herhalen totdat je het ook zo voelt, want het is waar.
Je zult al veel hebben gehoord, van anderen en van jezelf. Je zult jezelf verwijten maken en je stom voelen.
Ik wil je daarom iets op het hart drukken:
ZIJ ZIJN FOUT, niet jij. Jij mist iets in je relatie en zij hebben dat haarfijn uitgezocht en hebben erop ingespeeld. Frank is een professional! Jij mag jezelf niets verwijten, jij was mens, bent op zoek naar warmte en wilt gezien worden. HIJ HEEFT DAAR MISBRUIK van gemaakt.
Herhaal het elke dag: HIJ IS FOUT. Niet ik.
Toch is het heel lastig om het verwijt los te laten.
Ik hoor nog steeds regelmatig in m’n omgeving “ hoe kun je daar nu intrappen. Je weet toch wel beter…”
Ze bedoelen het vast goed, maar het maakt het allemaal niet makkelijker
Dan valt het bij mij nog wel mee met maar 6 maanden.
Ergens weet ik ook wel dat ik nergens op moet rekenen en dat er van zijn verhaal niets klopt, maar toch is er nog dat kleine sprankje hoop….
Dat enorm kleine sprankje hoop dat ik me toch niet vergist heb.
Aan de andere kant weet ik wel beter en ben ik gewoon een van de vele waar hij/hen contact mee had(den).
Ik hoop dat bij jou het bedrag wat je kwijt bent meevalt en dat je het jezelf niet meer kwalijk neemt
Ergens moet ik ‘Diego’ wel dankbaar zijn. Door zijn verhaal ben ik gaan twijfelen en werd me duidelijk dat het niet klopte wat hij zei.
De hele situatie heeft er wel voor gezorgd dat m’n man eindelijk open staan voor hulpverlening dus ik hoop dat het iets oplevert.