Datingfraude, emotionele en fysieke mishandeling

Hoi! Ik wil graag hier mijn verhaal delen om het een plekje te geven en hopelijk is er iemand die advies kan geven of zich herkend in de situatie. 

Vorig jaar had ik een hele erge rotperiode, in Mei had ik een traumatische inbraak meegemaakt en te horen gekregen dat mijn opa kanker had. In Augustus ontmoette ik mijn nu ex vriend via een datingapp, we gingen afspreken en het voelde veilig omdat hij bevriend was met een aantal mensen die ik kende via de basisschool. Na de date bleef hij slapen en hij vertelde dat hij op zijn 18de door zijn ouders uit huis is gezet omdat zijn moeder een hobbykamer wilde, toen is hij in een daklozentehuis terecht gekomen. Ik ben iemand die heel erg geloofd in tweede kansen en ook erg zorgzaam is (ik werk in de ouderenzorg dus het zit echt in me). Ik besloot dus om hem tijdelijk te laten verblijven bij mij op mijn studentenkamertje totdat hij een vaste baan had en wat geld om op zichzelf te gaan. De relatie leek goed te gaan, ik zorgde ervoor dat hij weer in contact kwam met zijn familie en daardoor vertrouwde ik het nog meer, want het leek mij dat die ouders wel iets zouden zeggen als hij niet te vertrouwen was. In November overleed mijn opa en hierdoor hechtte ik me nog sneller aan hem. Een paar weken later overleed zijn opa en ik heb zijn vader en schoonmoeder erg geholpen met het regelen van de uitvaart en emotionele support. We begonnen al vaker ruzie te krijgen en als we ruzie hadden moest ik hem altijd aankijken en stil zitten, als ik dit niet deed dan greep hij mijn hoofd of handen. De ruzies werden naarmate erger dat ik vaak wegging uit mijn eigen kamer en een stukje ging rijden, ik zei altijd tegen mezelf dat dit was om mezelf te kalmeren, maar diep van binnen wist ik dat het was omdat ik bang was om dan bij hem in de buurt te zijn. Hij begon steeds manipulerender en kleinerender te worden, in mijn hoofd te stoppen dat ik waardeloos was en niet genoeg deed en ik gemeen was, hij noemde me zelfs ooit anti-christ. Hoe vaak ik wel niet tegen hem zei dat ik ongelukkig was, hij manipulatief was en een narcist, maar op de een of andere manier ging ik niet weg. Hij dreef me weg van vriendinnen, in mijn hoofd stoppen dat ze niet goed genoeg voor me waren. Hij probeerde het zelfs bij mijn ouders, mij vertellen dat ze zich te veel bemoeiden. Mijn familie heeft hem ook met open armen ontvangen, hem vertelt dat dit zijn tweede kans was om zijn droom van huisje, boompje, beestje waar te maken, zolang hij er hard genoeg voor werkte. Hij had een goed baantje en alles leek goed te gaan, toen in Februari ik te horen kreeg dat ik mijn studentenhuis moest verlaten omdat het niet meer veilig was om te wonen. Dus we besloten samen een appartement te zoeken. Ik wilde iets comfortabels en veiligs, wat ik eventueel ook in mijn eentje kon financiëren, maar hij wilde perse het meest luxe appartement en ik stemde toe omdat ik zo graag wilde dat hij eindelijk een eigen thuis gevoel zou hebben. Net voor het tekenen van het huurcontract vertelde hij dat zijn werkcontract niet verlengd zou worden, maar dat hij vanwege de coronacrisis nog wel kon doorwerken omdat ze personeel nodig hadden. Toen we het contract tekenden vroeg ik aan de verhuurder wat we het beste konden doen, omdat hij het hoogste inkomen had, maar ik niet zo maar het huis uit gezet wilde worden en die zei dat het voor het contract niet veel uitmaakt (nou wel dus). In April gingen we daar samenwonen, en zodra we erin zaten kon hij ineens niet meer op zijn werk terecht. Ik heb elke dag gesmeekt of hij kon gaan solliciteren en zelfs vacatures doorgestuurd, maar dan zei hij altijd dat ik me niet moest bemoeien, want dat deed hij ook niet met mijn studie die niet zo goed ging. Ik nam extra diensten aan op werk, deed de boodschappen, betaalde voor water, elektra en internet, ik deed het huishouden en nog kreeg ik elke seconde commentaar van hem. Hij deed niks anders als overdag slapen en ‘s nachts gamen. Hoeveel ik hem wel niet gesmeekt heb om eens bij me te komen liggen. De ruzies werden ook veel erger, hij gooide zelfs een keer een tas vol met fotolijstjes op mij, waardoor mijn enkel helemaal open lag, maar het leek alsof hij er echt spijt van had. Ik loog voor hem tegen vriendinnen over blauwe plekken en die enkel, en tegen mijn ouders over dat hij zijn werk kwijt was. Ik was zo ongelukkig, maar ik hield zo veel van hem. Regelmatig vond ik ook in zijn geschiedenis sekswebsites enzo en dan confronteerde ik hem en dan zei hij dat dat voor hem als porno was, ik zei dan dat ik me daar niet comfortabel bij voelde en dan zei hij dat ik hem niks mocht verbieden. Het kleineren ging ook verder, dat ik te dik was, dat ik niet hard genoeg werkte, dat ik uit de hoogte deed over mijn HBO, maar dat zou ik nooit doen, maar ik geloofde hem als hij dit zei en had zelfs medelijden met hem dat hij met zo’n heks in een relatie zat. Ik had altijd een onderbuikgevoel dat er iets aan de hand was, maar ik vertrouwde mezelf niet genoeg. 9 maanden lang heb ik hem voorop gezet en ben mezelf vergeten. Ik ging meer eten, ik deed nooit meer mijn make-up wat echt mijn hobby was en ik dacht alleen maar aan hoe ik het leven voor hem perfect kon maken. Begin mei vond ik een website op zijn computer waarin hij sekschats had met verschillende vrouwen. Een van de chats ging zelfs zo ver dat hij ons adres had gegeven en haar uitnodigde op momenten dat ik aan het werk was, hij betaalde zelfs voor deze chats. Ik confronteerde hem en meteen begin hij over privacyschending, dat dit mijn schuld was en het voor hem als porno was. Hij pakte mijn telefoon af en wilde zien waar ik geld aan uitgegeven had, terwijl ik alleen geld uitgaf aan dingen die voor ons beiden waren. Ik ging samen met een vriendin mijn telefoon ophalen en toen greep hij mij hard vast dus die vriendin belde de politie. Ik kreeg mijn telefoon terug, maar de politie gaf me het gevoel alsof ik me aanstelde. Toen veranderde hij compleet, hij begon over dat ik vreemdging omdat ik ons huishouden leegvreette, dat ik naar de koelkast moest gaan zodat ik me beter zou voelen en begon zelfs mijn vriendin verbaal aan te vallen. Hij eiste dat ik de huur ging betalen en wilde zelfs de helft van de wasmachine die ik van mijn oma heb gekregen. Mijn ouders hebben die meteen meegenomen en meerendeel van mijn spullen, maar mijn hele inboedel heb ik laten staan omdat ik geen plek heb voor opslag en geen geld om opslag te huren. Hij had niks zonder mij, alles in het appartement was van mij. Een paar dagen na de break-up vond ik post van hem in mijn auto, een syncasso brief waarin stond dat hij 1400 euro nog moest betalen aan de rabobank voor 4 mei, terwijl hij een abn amro rekening heeft. Het was dus een grotere schuld en die was hij gedurende de relatie aan het afbetalen. Terwijl ik al mijn spaargeld nu kwijt ben omdat ik zo veel meer aan het appartement heb betaald dan dat ik eigenlijk kon. Omdat we allebei op het huurcontract staan bestaat er een kans dat als hij de huur niet betaald ik dadelijk aansprakelijk ben voor 950 euro in de maand. De verhuurder en hem heb ik een aangetekende brief gestuurd en de verhuurder heeft op whatsapp gezegd dat mijn ex de volledige huur moet betalen, er een nieuw contract moet komen en ik me geen zorgen hoef te maken. Maar ik maak me heel veel zorgen. Ik heb ook contact met een advocaat gehad en die zegt dat ik het contract onmogelijk kan laten ontbinden, maar dat als de verhuurder mij om de huur gaat vragen ik weer contact met hem moet opnemen. Ik woon nu bij mijn ouders en daar ben ik heel dankbaar voor, maar zij zitten ook krap bij kas en ik ben een extra mond om te voeden, ik werk ook met mensen die besmet zijn met het coronavirus en mijn ouders behoren tot de risicogroep en het is best ver van mijn werk. Bijvoorbeeld volgende week heb ik op zaterdag een ochtenddienst en een avonddienst en dan op zondag weer een ochtenddienst, dan moet ik in mijn auto voor mijn werk gaan slapen om nog fit genoeg te zijn de volgende dag. Ik kan er nog steeds niet met mijn kop bij dat hij mij dit allemaal zou aandoen en waarschijnlijk nooit van me heeft gehouden, terwijl ik zo veel voor hem gedaan heb. Ik heb alleen maar negatieve gedachtes en ben nog nooit zo pessimistisch geweest. Het voelt alsof ik als 21 jarige in een vechtscheiding zit. En mijn vriendinnen proberen te helpen, maar vergelijken het dan met hun voorgaande relaties waarbij ze 2 weken iets hadden en hij vreemd bleek te gaan, en dat is natuurlijk niet fijn, maar niet te vergelijken met wat ik nu meemaak. Het vreemdgaan doet nog het minste pijn, maar het feit dat hij mijn liefdadigheid zo heeft kunnen gebruiken en mij zo heeft kunnen manipuleren en kleineren, dat doet echt pijn. De enige optie die ik zie als ik straks aansprakelijk ben voor de huur is stoppen met mijn studie, om studieschuld niet nog erger te maken naast een huurschuld en om extra te kunnen werken om de huur te betalen. Maar dat is toch niet eerlijk? Dat ik zo veel al gedaan heb voor hem, hij mij alleen maar kapot heeft gemaakt en hij dadelijk comfortabel in het appartement kan wonen, huurtoeslag kan binnenhalen en ik me kapot werken voor zijn huur?! Ik weet niet wat ik moet doen en ben zo hopeloos...