Nieuw jaar
Het nieuwe jaar is aangebroken. Voor mij was oudjaarsdag en klokslag 12u vreselijk. Alle emoties zonder mijn geliefde bij mij. Afsluiting van een klote jaar... maar geeft het rust? Nee totaal niet. Ik kan niet anders denken dan 'op naar een volgend klote jaar'. Het gemis is zo groot en verdriet nog zo intens.. bijna een jaar van mij weg..
Hoe gaan jullie hier mee om? Ik kan niet anders dan denken weer een vreselijk jaar op komst zonder hem en alle verschrikkingen die met hem zijn achtergebleven.
Is oud & nieuw ook zo'n miserabel moment voor jullie?
Voor iedereen tevens de beste wensen...
Bezig met laden...
13 Reacties *
Goededag AnnaLo,
Je verhaal vind ik heel herkenbaar. Ik ben blij dat de feestdagen weer voorbij zijn.
Omdat ik achteraf te veel alleen ben geweest. Mijn beide zoons hebben de feestdagen met anderen gevierd, op mijn verzoek. Ze zijn jong en wonen niet meer thuis. Mijn man heeft een jaar en een paar maanden geleden ook het leven verlaten.
De pijn heb ik vooral in de avonden. Maar bij daglicht heb ik meer afleiding en voelt het meer als…
…..Ja, je mocht gaan het is goed zo. Soms heb ik ook licht puntjes in het leven. Dan komt er iemand op bezoek en ik heb veel hulp van de nabestaanden groep van zelfdoding, waar ik bijhoor. We komen nog geregeld bij elkaar en dat voelt ook fijn. Want je hebt dan aan een woord genoeg, we begrijpen elkaar.
Ik hoop dat je ook licht puntjes in dit jaar zult ervaren want dat maakt het leven nog een beetje de moeite waard.
Ook de mooie herinneringen die we samen gedeeld hebben is soms ook troostend, voor
mij . Ik hoop dat je daar ook kracht uit kunt halen met de liefde die er nog is, ook al is het gemis enorm.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je soms kunt verwonderen van de mooie natuur zoals een vlinder die rust op een bloem of een vogel die prachtig zingt.
Dat houd mij in ieder geval op de been, maar ook van mijn kinderen kan ik soms nog genieten. Maar het grote verdriet blijft alleen hoop ik dat de scherpe kantjes minder worden.
Veel liefs van Elsje.
Goededag AnnaLo,
Je verhaal vind ik heel herkenbaar. Ik ben blij dat de feestdagen weer voorbij zijn.
Omdat ik achteraf te veel alleen ben geweest. Mijn beide zoons hebben de feestdagen met anderen gevierd, op mijn verzoek. Ze zijn jong en wonen niet meer thuis. Mijn man heeft een jaar en een paar maanden geleden ook het leven verlaten.
De pijn heb ik vooral in de avonden. Enwel bij daglicht heb ik meer afleiding en voelt het meer als…
…..Ja, je mocht gaan het is goed zo. Soms heb ik ook licht puntjes in het leven. Dan komt er iemand op bezoek en ik heb veel hulp van de nabestaande groep van zelfdoding, waar ik bijhoor. We komen nog geregeld bij elkaar en dat voelt ook fijn. Want je hebt dan aan een woord genoeg, we begrijpen elkaar.
Ik hoop dat je ook licht puntjes in dit jaar zult ervaren want dat maakt het leven nog een beetje de moeite waard.
Ook de mooie herinneringen die we samen gedeeld hebben is soms ook troostend, voor mij ik hoop dat je daar ook kracht uit kunt halen met de liefde die er nog is, ook al is het gemis enorm.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je soms kunt verwonderen van de mooie natuur zoals een vlinder die rust op een bloem of een vogel die prachtig zingt.
Dat houd mij in ieder geval op de been, maar ook van mijn kinderen kan ik soms nog genieten.
Veel liefs van Elsje.
Hey Annalo,
In September is mijn vriendin na een ruzie uit het leven gestapt. Ik begrijp jou vragen, ik zit er zelf ook mee. Was ik dan de trigger ?
Wij hadden samen een dochter van 2 jaar, we waren allemaal thuis toen het gebeurde.
Nieuwjaar was hier ook klote, leeg, koud en kil. Het enigste dat ons kan voortzetten is de tijd en die gaat op dit moment niet snel genoeg. Het enigste dat ik kan meegegeven is dat ik veel hulp heb gezocht ook voor mn dochter en dat dat nu na 3 maanden een klein beetje vooruitgang laat zien in ons dagelijks ritme. Wens je heel veel sterkte en vooral kracht toe 💫
Knuffels voor jou Anna 🫂💕
Hallo Anna
Het is begrijpelijk hoe je je voelt, je mist je maatje. Weet je wat mij al die jaren nog helpt. Een foto van mijn man en zoon en praat tegen ze en ze jongens help me dit jaar door te komen. Als je dit niet doet kom je in een neerwaartse spiraal
en word dan nog erger geen verwijt of zo hoor. Wil je positief helpen.
Wens je heel veel sterkte en kracht
Ja ontzettend moeilijk.
Iedereen is in een feest stemming.
Ik maak geen deel uit van feestelijk, zo voel ik me niet.
Vooral omdat het een zeer moeilijk jaar is geweest.
En mijn zoon jarig was op 22 december.
Voor jou bijna een jaar is kort.
Het is gewoon heel erg moeilijk om jou dierbare te missen.
Voor mij bijna 1.5 jaar.
Voelt als een eeuwigheid maar toch ook als gisteren rouw doet wat met tijd.
Ik zeg altijd ik weet niet hoe ik me ooit ga voelen, wil ik ook niet mee bezig zijn.
Het gemis is heel moeilijk.
Net tegen de postbode zei ik, het kan alleen maar beter worden volgend jaar, zeg ik maar dan.
De postbode was heel aardig.
Dag na mijn zoon's overlijden kwam er een pakketje binnen van mijn zoon, vandaar de postbode het ook weet.
Maar eenmaal de deur dicht denk ik, ik hoop dat het beter wordt, meer een weg in kan vinden in de overweldigende rouw om mijn zoon.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee maar wel de hoop.
Dus ik begrijp je volkomen hoe je je voelt op oud en nieuw.
Het valt allemaal niet mee.
Ik ben blij dat de decembermaand voorbij is.
Ik moet er nog wel van bijkomen.
Alsof iemand met een pan op mijn hoofd heeft geslagen, zo probeer ik het wel eens uit te leggen.
Dikke knuffel
Als antwoord op (Geen onderwerp) door f27676880f5541…
Dag, Simone.
Ik voel met je mee, de feestdagen waren ook moeilijk voor mij. Op Oudjaarsdag naar het Nieuwe jaar was ik alleen. Ik mocht de jaarwisseling bij de buren komen vieren, maar dat heb ik afgeslagen. Omdat ik naar mijn idee niet echt zin had in gezelligheid. Ik weet hoe moeilijk het is iemand heel erg te missen. Ja, dat doet pijn. Maar ik weet bij het aanbreken van de dag dat ik daar minder last van heb. Mijn man heeft ongeveer een jaar geleden een eind aan zijn leven gemaakt.
Ik belde vandaag de Luisterlijn om te praten. Ik vertelde haar alles. En toen zei ze hij is eindelijk thuis. En ja mijn man heeft de eeuwige rust ontvangen, waar hij zo naar verlangde.
En dat gezegd te hebben, gaf mij troost. Hopelijk geven dit soort gedachten je ook troost om het Nieuwe jaar in te gaan.
Veel liefs Elsje
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 04d99c9cf2d44c…
Hoi Elsje,
Bedankt voor je lieve reactie.
Idd begin van de dag gaat het altijd het beste, en ik leef maar per dag meestal, met uitzicht op een week om dat je nou eenmaal dingen moet doen.
Dat herken ik.
Dat is ook al heel wat.
Als ik zijn kamer in kom dan zeg ik altijd: hoi schat. Daar staat de urn.
Ik vind het nog moeilijk al die gedachtes.
Omdat ik het nog maar net aan het plaatsen ben. Er zijn zoveel fouten gemaakt en die hadden nooit mogen gebeuren, dan was mijn zoon er nog geweest.
Dat is een gegeven.
Ik heb afrondende gesprekken gehad met instantie beschermd wonen pas geleden.
En de decembermaand helpt dan ook niet.
Je bericht gaf me troost dankjewel daarvoor.
Ook een dikke knuffel van mij.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door f27676880f5541…
Beste Simone,
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en liefde van je naasten in dit komende jaar.
Veel liefs Elleke.
Ps…ik heb ook een zoon die beschermd woont vandaar dat ik gereageerd heb op je bericht.
Een zoon missen lijkt mij heel erg. Ik hoop dat je soms zijn aanwezigheid nog voelt.✨
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 04d99c9cf2d44c…
Hoi Elleke,
Ik was vandaag met mijn dochter naar Willy Wonka, in de plaats waar mijn zoon beschermd woonde.
Ik ben er al regelmatig geweest na zijn dood.
Vandaag had ik voor het eerst tijdens de film, een beter gevoel bij het herinneren van mijn zoon.
Het was meestal te moeilijk.
Continue een baksteen in je buik in de bioscoop.
Uiteraard heeft me het verhaal van Willy Wonka geraakt zijn moeder was overleden.
Er was iets anders vandaag.
Ik voel elke dag zijn aanwezigheid.
In mijn gedachten is hij er altijd.
Ook tijdens het reizen.
Ik was blij om vandaag even uit huis te zijn ff iets leuks doen met mijn dochter. Ookal voel ik het verdriet.
Het leven is dubbel.
Ook nu hij overleden is.
Maar had ook een paar mooie momenten met mijn dochter.
Lief van jou! Dat je reageerde, dan snap je me ook iets meer 😉
Veel liefs!
AnnaLo
Ik denk er precies het zelfde over... Afsluiten van en k.. jaar.
En pff wat staan me in 2024 tewachten.
2021 Moeder overleden op een ..... Manier.
2022 na 35 jaar gewerkt te hebben sluit sluit het bedrijf (ben nu 61).
2023 Mijn lieve zoon Aron pleegt zelfmoord op 12-08-2023.
2024 .... zeg het maar. Het liefste duik ik mijn bed in en kom er het hele jaar niet meer uit.
Sterkte ...AnnaLo .. ik denk aan je...
Om antwoord te geven op je vraag of oud & nieuw ook zo'n miserabel moment was voor mij: ja zeker. Zo raar om te reflecteren op een jaar waar je nabestaande bent geworden van zelfdoding (een ouder geen geliefde in mijn geval). Aan de ene kant wil ik verder, maar ik heb niemand oprecht een gelukkig nieuwjaar kunnen wensen, het verdriet in het verleden jaar is zo bepalend geweest dat er amper ruimte is om verder te kunnen kijken en iemand echt geluk te wensen zeker als je (zo voel ik het althans) nu weet wat echt ongelukkig is. Je wordt op zo'n moment als O&N echt even hardhandig met de neus op de feiten gedrukt.
Wat ik wel kan is men het beste wensen, op één of andere manier voelt dat meer gepast.
AnnaLo ik wens je het beste! Het komende jaar zal ongetwijfeld weer moeilijk zijn, maar ik geloof dat het beter zal worden, dat kost tijd en moeite maar daar komen we wel.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door d3e3deff3b634a…
Ik lees hier alle berichten. Alsof er eindelijk iemand is die begreep wat ik voelde.
Ik heb een auto bericht op what's app gezet dat lief bedoelde geluks wensen voor het nieuwe jaar liever niet ontvangen werden.
Hoezo geluk... ik ben kapot. Dag bij dag leven alsof je gewoon op de aardbol gedropt bent. En waarvoor.
11 april in mijn armen stierf mijn vriend. Kon hem niet tegen houden. Dan maar vast houden terwijl hij uit het leven gleed.
Hij maakte me zielsgelukkig. De omstandigheden zorgt dat ik met bijna niemand over hem kan praten.
Ik rouw alleen in stilte. Heb wel hulp en vlucht in mijn werk of klusjes.
Als ik maar niet stil hoef te staan omdat mijn gedachte alleen maar naar hem gaan.
Nu bijna 9 maanden later heb ik ook momenten dat ik heel even niet aan hem denk. Maar de avonden en altijd bij de hond uitlaten stromen de tranen nog steeds.
Alles zal makkelijker worden
Vast, maar gelukkig... ik ben dissosiatief. Los van mijn emotie.
Hoe stom ook het helpt om door te gaan.
Maar het geluk wat hij me gaf en zo'n persoon als Joost ga ik nooit en te nimmer meer vinden.