Een stap terug nemen

De laatste tijd merk ik dat ik vastloop, en dat doet pijn. Ik zit in een dip, en het lukt me op dit moment niet om te werken. Na alles wat ik heb meegemaakt en de juridische stappen die ik heb genomen, voel ik me uitgeput. Het voelt alsof mijn laatste poging om gerechtigheid te krijgen niet het resultaat heeft gebracht waar ik op hoopte. Ondanks dat ik alles heb gedaan wat binnen mijn mogelijkheden lag, blijft er een leegte achter.

De pijn van onrecht komt opnieuw naar boven. Het gevoel dat ik niet gehoord word, dat de schuld bij mij wordt gelegd, en dat de waarheid niet erkend wordt, drukt zwaar op mijn hart. Het herinnert me aan oude wonden die ik dacht dat al een beetje geheeld waren. Het is frustrerend en verdrietig, en soms voelt het alsof ik even niet meer vooruit kan kijken.

Ik weet dat ik sterk ben. Dat ik stappen heb gezet waar ik trots op mag zijn, zoals melding maken, opkomen voor mezelf, en blijven vechten voor wat juist is. Toch voel ik me nu alsof ik in een soort pauze zit, waar ik mezelf de tijd moet geven om dit allemaal te verwerken.

Ik deel dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich soms zo voelt. Misschien herkent iemand zich hierin, en dat geeft me toch een beetje troost. Het is oké om niet altijd door te kunnen gaan, om even stil te staan en voor jezelf te zorgen. Ik hoop dat ik binnenkort weer de kracht vind om verder te gaan, maar voor nu probeer ik te accepteren dat het even niet lukt – en dat dat ook oké is.

Ik ben er voor jullie