Weduwe en alleenstaande moeder

Naast dat ik 3 jaar geleden weduwe werd, werd ik ook alleenstaande moeder. Mijn zoontje was toen 1 jaar en 3 maanden. Inmiddels gaat hij langzaam richting de 4,5 en doe ik het al langer alleen dan dat mijn man en ik het samen hebben gedaan.

Het alleenstaande moederschap valt mij soms erg zwaar. De zomervakantie is voorbij, dus hij gaat weer naar school. Sinds hij op school zit, heb ik ook wat meer tijd voor mezelf en dat is soms best nodig. Maar het feit dat je het allemaal alleen moet doen, is soms echt pittig. Je krijgt in je eentje alle brutaalheid over je heen. Je vangt als het ware alleen alle klappen op. Dit klinkt misschien mega overdreven, maar je bent wel altijd papa en mama in één. Ik merk dat ik vaak moe ben. Moe van het corrigeren, van de boze blikken.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben onwijs dankbaar dat ik een gezond kind heb. Mijn man zie je zo terug in hem. Alleen dat ik alles alleen moest doen, had ik niet voorzien. Regelmatig krijg ik de vraag: krijg je hulp? Nou, vaak niet. We zijn 3 jaar verder en het is steeds minder. Ik vind het al lastig om hulp te vragen, en als ik het dan doe, gaat het met een zucht en een steun of kan het niet, om welke reden dan ook.

Ik ben moe!

Zijn er alleenstaande ouders die dit herkennen? En het schuldgevoel? Want ik wil me zo niet voelen naar mijn zoontje toe. En ik ben dankbaar dat ik hem elke dag mag meemaken, terwijl zijn vader dat niet meer kan. Maar ik vind het wel echt zwaar.

Liefs van mij