In deze groep heb ik al meerdere malen delen van mijn verhaal gedeeld. Ik ben blij dat de berichten die ik schrijf vaak positief worden opgepakt. Dat de lotgenoten zich in gedeelten van mijn verhaal herkennen en erkennen. Voor mij geeft dit nog meer moed en doorzettingsvermogen om mijn verhaal nog vaker en steeds uitgebreider met jullie, maar ook met anderen in mijn omgeving te delen. 

Enkele jaren geleden was ik nog erg stil en ingetogen over alles wat er was gebeurd. Ik voelde mij erg schuldig over wat zich heeft afgespeeld. Ik heb mezelf vaak als medeschuldige of de instandhouder gezien. Nu denk ik daar gelukkig anders over. Toen ik op mijn veertiende in de situatie terechtkwam, waarbij ik door mijn toen vriend (maar inmiddels ex) werd misbruikt, sloot ik mezelf compleet af van iedereen rond mij heen. Ik had nog wel contact met vrienden en vriendinnen maar dit was vooral oppervlakkig contact. Diepzinnige gesprekken over emoties en gevoel waren er niet vanaf mijn kant. Ik durfde niet te praten over wat er in mij omging, door de angst dat ze mij niet zouden begrijpen. Ditzelfde geldt voor thuis. Mijn ouders lagen in scheiding en hadden op dat moment geen oog voor wat er met mij gebeurde. Toen ik de relatie eindelijk durfde te verbreken en er jaren aan stalking volgde, ging ik in een overlevingsmodus. 

In die modus deed ik wat er van mij verwacht werd. Ik ging naar school en haalde goede cijfers. Ik ging naar mijn bijbaantje en had wel sociale contacten. Die sociale contacten mochten echter nog steeds niet dicht bij mij komen. Op een gegeven moment deed zich er een situatie voor, waardoor ik me genoodzaakt voelde om een deel van mijn verhaal te delen. Een vrouwelijke collega ging met mijn inmiddels ex-vriend om. Wanneer ik hun samen op de werkvloer zag, zag ik gelijkenissen in hoe hij mij toen behandelde. Ik wilde haar beschermen en waarschuwen. Jammer genoeg werden mijn goede bedoelingen niet zo opgevat en maakte zij mij voor leugenaar uit. Zij geloofde zijn ontkenningen. Dit onbegrip kwam niet alleen vanuit haar, maar ook vanuit verschillende romantische relaties die ik daarna heb gehad. Ze onderschatten de stalking en de invloed dat dat heeft op de veiligheid die je voelt en hebt bij de personen in jouw omgeving. 

Gelukkig heb ik op een gegeven moment de moed gevonden om mijn verhaal te delen met mijn familie en vriendinnen die dicht bij mij stonden. Daarnaast is mijn man ook van grote invloed geweest op het durven delen van mijn verhaal naar anderen. Sinds het begin van mijn relatie met hem voel ik vertrouwen en echte liefde. Hierdoor durfde ik mijn verhaal (in gedeelten) tegen hem te vertellen. Zijn reactie was hierin alles bepalend. Hij reageerde begripvol. Ook merkte ik boosheid bij hem op. Hij vond het vreselijk om te horen wat ik allemaal heb doorgemaakt en hij was erg boos op mijn ex. Door mijn man en zijn fijne reacties durfde ik mijn verhaal tegen steeds meer mensen te vertellen, waarna uiteindelijk zelfs tegen een journalist van Linda. 

Met het delen van deze ervaring wil ik stilstaan bij het geven van ruimte aan elkaar.. Niet iedereen is er bij het eerste contact al direct klaar voor, maar probeer de persoon op zijn gemak te laten voelen bij jou. En wanneer de persoon het verhaal eindelijk met je durft te delen, toon dan begrip en luister met volle aandacht naar degene. Probeer niet te reageren met tips of oplossingen, maar luister alleen en laat merken dat je hebt gehoord wat de ander je vertelt. Als de persoon tips wil, dan zal diegene daar wel om vragen. Doet die dat niet? Dan wil de persoon alleen zijn verhaal kwijt om er zelf ook een plekje aan te kunnen geven. 

Het klaarstaan voor een ander is enorm belangrijk. En daarom vind ik dit lotgenotencontact ook erg nuttig. Wil jij graag jouw verhaal kwijt, maar durf je dit nog niet bij familie, vrienden of kennissen? Of heb je vragen en wil je met een lotgenoot sparren over hoe jij je verwerkingsproces zo goed mogelijk kunt laten verlopen? Aarzel dan niet en stel je vragen in de groep of deel je verhaal zodat jij het voor jezelf ook een plek kan geven. 

Samen staan we sterk!

Liefs, 

Sharon