Sasha

Sasha is 21 en studeert rechten aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Drie jaar geleden werd ze op Curacao, waar ze is opgegroeid, seksueel misbruikt. Lange tijd durfde ze aan niemand te vertellen wat haar was overkomen.

“Ik schaamde me heel erg. En ik was bang dat mensen me zwak zouden vinden. Zwak dat ik zoiets heb laten gebeuren. Dat ik geen nee heb gezegd, niet duidelijk mijn grenzen heb aangegeven. Maar ik heb wel nee gezegd. En ik heb wel mijn grenzen aangegeven. Het kwam alleen niet aan.

Bang om mijn leven kwijt te raken

Ik was net 18 en hij 33. Hij voetbalde bij dezelfde club als ik en had training na mij. Ik merkte meteen al dat hij interesse had en vond dat maar niets. Steeds als we elkaar zagen op de voetbalclub kwam hij een praatje maken. Uit beleefdheid ging ik daarin mee. Door die momenten dachten anderen dat we vrienden waren. Toen hij me toevoegde op social media begon de ellende. Al snel stuurde hij grimmige berichten waarin hij vroeg om naaktfoto’s. Hij bedreigde me ook. Ik wist niet wat ik moest doen, liep helemaal vast. Voetbal was heel belangrijk voor me, de sport en de sociale contacten had ik nodig. Ik wilde dat niet kwijt. Maar ik zag hem daar iedere week. Hij had me volledig in zijn greep en uiteindelijk stuurde ik foto’s. Ik was bang. Bang dat zijn dreigementen echt waren, bang dat mensen mij zouden veroordelen, bang om mijn leven kwijt te raken.

Van kwaad tot erger

Als hij me aansprak op de voetbalclub hoopte ik dat iemand mijn angst zou zien, maar tegelijkertijd probeerde ik zo normaal mogelijk te doen. Ik wilde hulp, maar durfde er niet om te vragen. En omdat mensen ons regelmatig zagen praten met elkaar, zocht niemand er iets achter. Maar ondertussen ging het van kwaad tot erger, en uiteindelijk heeft hij me seksueel misbruikt.

“De angst, in combinatie met de schaamte die ik met me mee droeg, zorgde ervoor dat ik mijn mond hield.”

Lange tijd durfde ik niemand in vertrouwen te nemen. Maar het vrat aan me. Langzaam ging ik achteruit, fysiek en mentaal. Ik ondernam steeds minder, zag weinig mensen en sportte niet meer. Ik sliep zoveel als ik kon om er maar niet te hoeven zijn en raakte in een depressie. Ik heb dat zes maanden volgehouden en toen ging het niet meer.

Hij dreigde mijn ouders iets aan te doen

Eerst vertelde ik het aan mijn zus, zij is orthopedagoog en dat gaf me een gevoel van veiligheid. Zij vond dat ik het ook aan mijn ouders moest vertellen. Dat had ik niet gedaan omdat zij er alles mee te maken hadden. De man die mij seksueel had misbruikt, dreigde mijn ouders iets aan te doen als ik het vertelde. Die angst, in combinatie met de schaamte die ik met me mee droeg, zorgde ervoor dat ik mijn mond hield. Toen ik het uiteindelijk vertelde, kwamen de oordelen niet. Niemand zei dat het mijn eigen schuld was. Ze luisterden. Wilden er graag zijn voor me. Dat was een enorme opluchting. Het verwerken is toen begonnen. Ik ben in therapie gegaan en heb EMDR sessies gevolgd. Daardoor kon ik mijn leven weer gaan oppakken.

Ik verhuisde naar Nederland om daar te gaan studeren. Net als mijn broer en zus wilde ik mijn opleiding in Nederland volgen. Me niet laten weerhouden door wat ik heb meegemaakt. Het was een grote stap en ik heb hard gewerkt om mijn trauma te verwerken. Dat is voor een groot deel gelukt, ik heb een stabiele basis en woon alleen. De anonimiteit hier vind ik fijn. Op Curacao kent iedereen elkaar en daar ben je je altijd bewust van. Als je in een verwerkingsproces zit kan dat weleens moeilijk zijn. Hier heb ik alle ruimte om aan mezelf te werken.

Niemand hoeft er alleen voor te staan

Mijn persoonlijke ervaring is dat praten helpt. Met familie, vrienden, of zelfs met vreemden zoals hier in de community. Het delen van je verhaal kan je last verlichten. Om die reden wil ik er als ambassadeur graag zijn voor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Niemand hoeft hier alleen voor te staan. Ik heb mijn verhaal zes maanden voor mezelf gehouden en weet wat dat met je kan doen. Het blijft in je hoofd ronddwalen. En omdat het er niet uit kan, blijven emoties zich opstapelen. Schaamtegevoelens nemen toe. Het wordt steeds groter en de drempel om het te vertellen steeds hoger. Als je het aan iemand vertelt, kan diegene met je mee denken. En vaak op een meer heldere manier dan je zelf op dat moment kunt. Ook je angstgevoelens kun je delen. Dat heb je nodig om de volgende stap te kunnen zetten. Om te beginnen met verwerken.