Shivani, 23 jaar, is ambassadeur van SHN. Dit is haar tweede rol bij SHN, ze werkt ook als juridisch administratief medewerker.

Ik kwam de vacature van ambassadeur tegen en het leek me heel mooi om beide rollen te combineren. In mijn nieuwe rol als ambassadeur in de community hoop ik vanuit mijn eigen ervaring iets te betekenen voor slachtoffers.

Mijn vader zat in het criminele circuit en er kwamen bij ons vaak verschillende mannen over de vloer. Ze hadden altijd koffertjes bij zich, herinner ik me. Als zij kwamen moesten ik, mijn moeder en mijn broer naar boven om vast vluchtroutes uit te stippelen, voor het geval dat er iets misging. Toen ik vijf was werd ik aangerand door een vriend van mijn vader. Lange tijd heb ik dat voor iedereen verzwegen. Als je vijf bent weet je niet wat aanranding is. Je voelt wel dat het niet klopt, maar dat uit zich meer in schaamte. Pas later realiseer je je wat er nou eigenlijk gebeurd is. En, belangrijker nog, dat het niet jouw schuld was.

“Onbewust ben ik altijd boos op haar geweest, omdat ze er nooit uit zichzelf achter is gekomen wat er met mij is gebeurd.”

Onbewust boos
Ik groeide op in een omgeving van onveiligheid en voortdurende stress. Omdat mijn vader thuis ook veel geweld gebruikte, kwamen we in een lang traject van jeugdzorg en de kinderbescherming terecht. In dat traject ging er van alles mis. Op een gegeven moment wilde ik mijn vader niet meer zien, maar moest hoe dan ook naar hem toe. Ik heb toen al mijn vertrouwen in instanties verloren en wilde vanaf mijn tiende geen enkele hulp meer. Ook met mijn moeder heb ik lange tijd niet gepraat. Tot ik achttien werd. Ik kreeg mijn eerste vriendje en de gevoelens en aanrakingen die daarbij kwamen kijken triggerde van alles in mij. Mijn gedrag veranderde en we kregen veel ruzie. In één van die ruzies heb ik alles verteld. Onbewust ben ik altijd boos op haar geweest, omdat ze er nooit uit zichzelf achter is gekomen wat er met mij is gebeurd. In die ruzie gooide ik het eruit. Dat ik ben aangerand vroeger en dat ik daarom zo prikkelbaar was thuis. Ze was gechoqueerd en meteen nam ze me mee naar de huisarts en ben ik een hulptraject gestart.

Schrijven en tekenen
Ik heb verschillende therapieën gevolgd en zelfs medicijnen gekregen. Allemaal zonder het gewenste effect. Wat mij het meeste heeft geholpen is schrijven en tekenen. Toen ik klein was schreef ik al gedichtjes en later ben ik een dagboek gaan bijhouden. Daarin schreef en tekende ik letterlijk alles van me af. Zo werden mijn ervaringen concreet. Ik heb alle ervaringen uit mijn hoofd gehaald om ze op een andere plek op te bergen. Zonder oordeel van een ander. Voor mij was dat belangrijk. Tijdens EMDR bijvoorbeeld, voelde ik toch schaamte. Alles wat er gebeurd is spreek je uit en dat hield mij tegen in de sessies. Ik maakte me druk over wat die ander ervan zou vinden. Als ik mijn ervaringen opschrijf en tekeningen maak, ben ik de enige die het ziet. Niemand kan er iets van vinden.

Even echt voelen
Laatst las ik het terug. Af en toe doe ik dat. Niet te lang en zeker niet te vaak. Ik ontwijk het zoveel mogelijk, om het achter me te laten. Het waren momenten die ik van me afschreef en ik mag wel af en toe terugkijken, maar moet er niet in blijven hangen. Maar soms wil ik de pijn en het verdriet weer even voelen. Even naar binnen keren. Op een vreemde manier geeft dat op bepaalde momenten rust. Iedere dag moet je iets met je pijn en je verdriet, maar als je er middenin zit, het echt voelt, dan hoef je even niets. Dan is het er gewoon.

“Om echt hulp te krijgen moet je kijken naar wat er bij jou gebeurd is en tot welk gedrag dat heeft geleid.”

Afstand van mijn familie
Ook op volwassen leeftijd heb ik nare ervaringen gehad. Toen ik 19 was ben ik aangerand door mijn neef. Ook dit heb ik in eerste instantie met niemand gedeeld, ik wilde het zelf oplossen. Pas in de afgelopen jaren ben ik me gaan beseffen wat er precies is gebeurd en wat het met mij heeft gedaan. Weer schaamde ik me zo erg dat ik het wegstopte. Toen ik het uiteindelijk wel vertelde aan familie kreeg ik geen steun. Ik had meer van me af moeten bijten, vonden ze en hij had niets fout gedaan omdat het in zijn huis gebeurde. Dat kwetste me heel erg, maar ik hield voet bij stuk en heb onlangs aangifte gedaan. Omdat mijn neef nog steeds bij iedereen met open armen wordt ontvangen, heb ik besloten afstand te nemen van mijn hele familie.

Steun en hulp
Na dit voorval ben ik een jaar mishandeld door mijn ex. Daarvoor ben ik in groepstherapie gegaan. Dat vond ik lastig. In een groep hebben mensen hele verschillende ervaringen terwijl ze dezelfde behandelingen krijgen. Beter kun je kijken naar wat iemand specifiek heeft meegemaakt en daarmee aan de slag gaan. Zo’n groep is wel fijn, in de zin dat je steun krijgt en merkt dat je niet de enige bent die iets heeft meegemaakt. Maar er is een verschil tussen steun en hulp. Om echt hulp te krijgen moet je kijken naar wat er bij jou gebeurd is en tot welk gedrag dat heeft geleid. Ik was een jong meisje dat structureel op foute jongens viel. Dat kwam door mijn achtergrond. Ik bleef in mijn oude patroon hangen. Word je een keer geslagen? Oké, laat maar zitten. Dat komt vast wel weer goed. Zo praatte ik tegen mezelf, ik wist niet beter. Ik had een veel langere adem wat dat betreft, omdat het bekend terrein was. Mijn grens lag veel verder.

Stel je iemand voor als een koelkast
Dat patroon heb ik doorbroken. Ik las op een gegeven moment het boek ‘als hij maar gelukkig is’ van Robin Norwood en dat heeft mij heel erg geholpen. Ik begon te begrijpen wat ik deed, in welke val ik steeds weer trapte. Ook therapie heeft toen geholpen. Ik kreeg het waardevolle advies iemand als een object te bekijken, los van mijn ervaringen en emoties. Stel je voor dat iemand een koelkast is, doe ‘m open en bekijk eerst de mankementen. Functioneert alles goed? Dan pas ga je een stapje verder. Dat helpt mij enorm.

Mijn ambassadeurschap
Met mijn ambassadeurschap wil ik graag iets voor een ander betekenen. Ik miste oprecht contact in de hulpverleningstrajecten die ik heb doorlopen toen ik kind was. Van jongs af aan heb ik gezien hoe het niet hoeft te gaan. Nu zou ik graag anderen een fijne communicatie bieden. Laten zien hoe het ook kan.