Heel goed Mel, Je doet het super goed al. Het lastige is dat je bijna niet kunt inschatten hoe lang iets duurt. Dit omdat elke rechtzaak anders is. De een gecompliceerder dan de ander... je mag jouw advocaat vragen stellen , het is aan hen om jouw vragen goed te beantwoorden . Probeer , hoe lastig ook, niet aan je advocaat te denken. die maakt dit wekelijks mee. Probeer voor jezelf je moment te pakken die je hebt en waar je recht op hebt om rust in je hoofd te creëren. Liefs Danielle

Hoi Mel, Ik heb in sept 2017 aangifte gedaan en op 18 dec 2019 was de eerste rechtszaak en de uitspraak in januari 2020. Het hogere beroep was in April 2022 en twee weken later de uitspraak. De dader blijft ontkennen en inmiddels is hij in cassatie de uitspraak wordt april/ mei 2024 verwacht. Dat zou betekenen dat de hele rechtszaak ruim 6 en een half jaar heeft geduurd. En wat jouw advocaat betreft gewoon bellen hoor, tenslotte is hij er om jouw zaak te behartigen. Bij de eerste rechtszaak had ik rechtstreks contact met de rechterhand van de officier van justitie dat was wel erg fijn. Is dat bij jou wellicht ook mogelijk ? Lieve groetjes van Paula

Hoi Mel, Ik herken dit heel erg. Mijn ex en ik werkte samen in hetzelfde bedrijf (bijbaantje). Daar hadden we dus gemeenschappelijke vrienden/collega's. Veel collega's waarvan ik in het begin dacht dat ze mij begrepen, had ik toch verkeerd ingeschat. Achter mijn rug om roddelde ze met mijn ex, waarvan ze zijn verhaal wel geloofde. Ik merkte inderdaad ook veel onbegrip bij veel "vrienden" en familie over mijn situatie. Ze geven jouzelf inderdaad gauw de schuld over dat je de situatie in stand hebt gehouden en dat je er zelf dus ook deels schuldig aan bent. Dit heb ik een lange tijd ook geloofd. Nu zie ik dit echt anders, maar helaas veel buitenstaanders nog niet. Ik vind dat er sowieso nog weinig begrip en inlevingsvermogen is voor mensen die zoiets als ons hebben meegemaakt. Dit komt doordat er ook een soort taboe heerst op het gesprek aangaan hierover en het feit dat buitenstaanders die niet zoiets zelf mee hebben gemaakt, geen idee hebben hoe je in controle wordt gehouden door zo iemand tijdens dat dit gebeurd. Ik kan je geen tips geven buitenom toch proberen om de mening van anderen van je af te zetten. Zij voelen niet wat jij hebt gevoeld. Je kan het ze proberen uit te leggen, maar mensen die het niet willen begrijpen kun je het ook niet uitleggen. Ook heeft dit mijn ogen open doen gaan over bepaalde "vrienden". Vrienden zijn er om je te steunen en niet om jou een slechter gevoel te geven over iets vreselijks wat hebt meegemaakt. Ik wens je veel sterkte in het verdere proces! Hou je taai! Liefs, Sharon

het is heel erg als je als slachtoffer niet wordt geloofd er zijn weinig mensen die zich in je willen verplaatsen als slachtoffer je wordt vaak niet als slachtoffer gezien in het algemeen denkt men dat je altijd een keuze hebt dit is wensdenken als slachtoffer heb je vaak geen keuze het is iets van deze tijd dat men denkt dat je overal de regie hebt en dat je zelf verantwoordelijk bent voor wat je overkomt er zijn ook veel mensen die de dader kennen en deze afschermen vaak manipuleert de dader ook de situatie wat door de zogenaamd de normale mensen niet wordt doorzien mensen zijn vaak vol ongeloof het feit dat je het slachtoffer niet moet geloven lijkt algemeen geaccepteerd het is zo belangrijk om als slachtoffer te worden geloofd maar er zijn weinig mensen die dat doen zelfs van professionals zoals artsen hoef je dat niet te verwachten ik heb een huisarts gehad die niets kon met mijn verhaal wat het eigenlijk alleen nog maar erger maakte zij kon de woorden ja ik geloof je niet uitspreken zoals de meeste mensen dat niet kunnen zij voelen zich door het slachtoffer overvraagd zij willen zich niet uitspreken en isoleren het slachtoffer op deze manier en dat helpt het slachtoffer niet ik voel mij als slachtoffer ook heel alleen ik heb niemand gehad die mij bevestigd heeft in wat er is gebeurd

Beste Mel08, Victim blaming is heel erg naar. Het is al erf genoeg dat jou dit is overkomen. Dat de dader zijn straatje schoon wilt vegen kun je misschien nog wel een beerje begrijpen omdat hij geen schuld wilt bekennen. Maar als mensen uit jouw omgeving jouw verhaal in twijfel brengen is dat heel erg naar. Ik heb hier zeker ook mee te maken gehad. Er is helaas weinig aan te doen. Wat mij wel heeft geholpen is de uitleg van Iva Bicanic over victim blaming. Zij legt heel helder uit waarom mensen hieraan mee doen. Eigenlijk triggert het hun eigen angst dat hun dit ook zou kunnen overkomen. Door dan allerlei scenario's te bedenken dat het vooral aan het slachtoffer zelf ligt halen ze die angst bij hun zelf weg. Zonder er bij stil te staan wat dit bij jou als slachtoffer doet. Zoek het maar eens op op you tube. Lieve groetjes van Paula