Dag lieve allemaal,

Mijn naam is Ro. Enige tijd geleden kwam ik op de website van slachtofferhulp terecht.Wat een openbaring.

Ik heb en rugzak vol aan ervaringen. Inmidels mag ik het wel een rolkoffer noemen denk ik (haha)

Helaas zit deze rolkoffer ook gevuld met traumatische ervaringen.

Ik heb niet altijd ervaren wat liefde krijgen is. Liefde geven wel.

Ik ben opgegroeid in een huishouden van 5. Mijn ouders, een oudere broer en een oudere zus.

Mijn zus en moeder heben beide een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wat maakte dat zij altijd in het middelpunt van de aandacht stonden. Maar ook hadden zij hele sterke denkwijzen over hoe iemand hen moest behandelen. Ik, als jongste van het gezin en enigst overgebleven vrouw in huis, was ik vanaf mijn geboorte al doelwit van die 2. Iemand met narcisme is heel goed in manipuleren. Wanneer dit vanaf je geboorte al start, sta je 1-0 achter en je begint gelijk met een oneerlijke kijk op de wereld. Een wereld waarin ik niets mag en andere wel. Een wereld waarin ik niet belangrijk ben, maar mijn acties naar anderen toe wel. Zo ben ik emotioneel en fysiek verwaarloosd. Alle problemen (ruzies, schulden, iemand die zijn hoofd per ongeluk stoot etc.) waren mijn schuld/verantwoordelijkheid en ik moest mij daar schuldig over voelen. (Wat natuurlijk helemaal niet zo is! Maar dat besef kwam pas jaren later)

Toen het besef bij mijn vader kwam dat dit niet langer zo gaat voor hem in een huwelijk, zijn ze gescheiden en is mijn vader verhuisd naar Duitsland. Mijn broer ging op zichzelf wonen. Dit gebeurde toen ik 12 jaar oud was. Daarna is de ellende zich gaan vermedigvuldigen toen ik in 1 huis bleef wonen met mijn moeder en zus. Mijn moeder kreeg last van alcoholisme en er waren regematig ‘nieuwe vriendjes’ van mijn moeder over de vloer. Toen ik net 16 was en mijn moeder een nieuw huis had gehuurd met haar vriend (waar ik niet kon wonen door gebrek aan slaapkamers) Kreeg ik een relatie met een oudere jongen. Hij bleek achteraf ook narcisme te hebben. Ik was 16. Hij 24. Ik had geen andere keuze dan mijn VMBO diploma te halen i.p.v. de havo. Zodat ik eerder kon stoppen met werken en fultime kon gaan werken. Mijn vriend haalde mij over om bij hem in te wonen. Ik heb mijn 17e verjaardag daar gevierd, ging van school. En vanaf dat moment draaide de hele relatie om. Hij heeft mij 3,5 jaar lang seksueel, fysiek en mentaal misbruikt. Ik heb geprobeerd hulp te zoeken maar dat pakte verkeerd uit. In plaats van hulp, was er niemand die mij geloofde. Mijn (narcistische) zus heeft zelfs iedereen een mai gestuurd om te vertellen dat ik loog en probeer andacht te krijgen door te verzinnen dat ik verkracht werd (ik heb het woord verkracht nooit in de mond gehaald, omdat ik al die tijd ook dacht het niet om verkrachting ging) Je kan je inbeelden wat er gebeurde toen ik in de avond weer thuis kwam bij mijn vriend.

In februarie 2015 wist ik te ontsnappen aan hem. Ik had 1 iemand gevonden die hem ook kende, en mij direct geloofde. Ik ben bij haar ingetrokken.

De dag daarna overleed plots de vader van mij nu 1 dag ex vriend. Zijn moeder was hij ok al verloren. Ik kon niet anders, ik moest terug en hem helpen met de uitvaart plannen. In die dagen heeft hij mij opnieuw vreselijk misbruikt. Niemand die het zag.

Mijn excuses voor het lange verhaal. Ondanks dat dit misschien 10% van mijn verhaal is. 24 jaar lang is mijn leven een grote traumautische ervaring geweest. Ik lijdt daardoor nu aan complex ptss en mannenangst. Mijn depressies heb ik overwonnen! Stoer he!!

De reden dat ik mijn lange verhaal hier deel is omdat ik zo onder de indruk ben van iedereen op dit platform. Iedereen z’n lef. Iedereen z’n liefde en warmhartigheid.

Ik heb jaren en jarenlang mijn traumatische ervaringen goed gepraat voor de ander. Ik verkracht? Dat kan niet. Want het was een relatie dus gaf ik indirect toestemming toch? Ik heb niet elke keer tegen gestribbeld, dus is het geen verkrachting. Toch?

Allemaal fout.Het was ongewenste intimiteit. En dat is nooit goed te praten. Ik besefte mij dit pas heel kort geleden. Toen ik van andere vrouwen soortgelijke verhalen hoorde. Ook zij zeiden ‘het is geen verkrachting, dat is erger’. En toen hoorde ik mijzelf denken: Ach lieverd. Dat was het wel. Kom, ik gef je een hele dike knuffel.’

En toen dacht ik; maar waarom zeg ik dit niet tegen mijzelf? Waarom zou het in mijn geval anders zijn? Nou, omdat dat mij geleerd is door mijn narcistische familie. Voor mij gelden andere regels.

Nou, niet meer! Ik ben mijn lichaam dankbaar dat ze geprobeerd heeft er met zo min mogelijk schade vanaf te komen. Dat betekend niet dat als er geen geweld gaande is,  je dus toestemming zou hebben gegeven. Niet waar. Ik bevroor juist heel vaak. Ik lees graag ervaringen van anderen. Het helpt mij enorm! En als ik kan helpen vind ik dat alleen maar nog geweldiger. En dat is precies wat we hier doen op dit platform voor mijn gevoel. Jullie zijn echt helpers. Door te praten of te luisteren. Beide is zo helpend geweest en nog steeds.

Dank jullie wel! Ik stuur jullie allemaal een dikke virtuele knuffel toe!

Liefs, Ro