Onvolledige herinnering aan seksueel geweld
Het is voor mij erg moeilijk om dit te schrijven. Het gaat over iets dat ik acht jaar geleden heb meegemaakt.
We hadden twee hele leuke dates gehad. Voor de derde date stelde hij voor om bij hem thuis af te spreken. Samen koken, samen eten, een wijntje drinken. Hij was 32 jaar oud. Ik was 25 en nog maar net uit de kast.
Ik was zenuwachtig en zelfs beetje opgewonden. Misschien zouden we wel voor het eerst zoenen. Toen we gezellig wijntjes aan het drinken waren, ging zijn hand ineens naar mijn kruis. Ik schrok ervan want het ging mij allemaal net iets te snel, we hadden nog niet eens gezoend, het voelde voor mij niet als de juiste volgorde. Ik probeerde duidelijk te maken dat het mij te snel ging, maar hij negeerde dat. Ook toen ik letterlijk zei dat ik wilde dat hij stopte, ging hij door. Toen van hem weg bewoog, werd hij boos en ging hij schreeuwen. Toen ik zei dat ik naar huis wilde gaan, werd hij nog bozer. Hij greep mij bij mijn keel en toen ik mij probeerde te verzetten, sloeg hij mij met een harde klap tegen de grond en sprong hij bovenop mij en drong hij zich aan mij op. Wat er toen allemaal is gebeurd, is als een zwart gat in mijn herinnering. Maar de volgende dag deed mijn lijf pijn en zag ik de blauwe plekken op mijn lichaam. Ik vraag mij af of anderen dat ook herkennen. Dat je gewoon een deel niet kan herinneren?
Het frustreert mij tot op de dag van vandaag dat ik niet weet wat er precies is gebeurd nadat hij mij tegen de grond sloeg. Ik weet ook niet zeker over ik het wel wil weten. Allerlei scenario's gaan door mijn hoofd; van verkrachting tot het scenario waarin ik als een held hem van mij af heb kunnen slaan.
Nu, acht jaar later durf ik er eindelijk over te praten. Ik heb de herinnering altijd proberen weg te stoppen. Als ik aan het daten ben, blijft de film zich afspelen. Ik ben bang om hetzelfde opnieuw mee
te maken. Ik ben bang voor de liefde en bang voor intimiteit. Zelfs al heb ik later ook positieve ervaringen gehad. Dat is een heel onveilig en eenzaam gevoel. Met behulp van een psycholoog ben ik nu de confrontatie met de pijnlijke herinnering aan het aangaan. De pijn en het verdriet overheerst nu, de opgekropte pijn komt ook acht keer zo hard binnen. Herkennen anderen dat ook?
6 Reacties *
Hoi Danny,
Wat zal je toen geschrokken zijn... En ik herken het ook dat van die schrik en dat verdriet weg te willen blijven en dat het dan als het er mag zijn extra hard naar buiten komt. Ik denk dat het heel goed is dat je dit nu kan voelen, dat is een stap verder in je proces en dan kan je jezelf en je gevoel ook veel meer serieus nemen.
Heel veel sterkte met je verwerkingsproces en dat je op jouw tempo steeds meer liefde kan toelaten.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 981413dab69a46…
Beste Laura, dankjewel voor je reactie. Hoewel de pijn intens is en het mij erg verdrietig en somber maakt, is het ook op een gekke manier fijn en opluchtend nu ik het benoem, toelaat en over kan praten. De steun die ik nu van mensen ervaar is hartverwarmend. Dat geeft een veel minder eenzaam en onveilig gevoel.
Dag Danny,
Ik heb zelf niet de ervaring van het 'zwarte gat' van het moment van een trauma, maar wel dat het een beetje een 'wazige' herinnering is.
Waarschijnlijk komt dat voort uit of de klap die je op je hoofd hebt gehad en je misschien even weg bent geweest, of het blokkeren van de gebeurtenis uit zelfbescherming tegen heel veel nare gevoelens/ herinneringen.
Ik herken t wel dat ik t jaren heb weggestopt, en nu ik de confrontatie aangegaan met mezelf en de trauma's ben, er een beerput opengaat van emoties, gedachten en herinneringen. En voel me meer gebroken dan ooit.
Wellicht is dit de fase van verwerken, de pijn doorvoelen en hopenlijk dat de lucht daarna gaat klaren en er een gevoel van opluchting en vrijheid ontstaat.
Beschrijft je psycholoog dat ook zo?
Heel veel sterkte!
Als antwoord op (Geen onderwerp) door c920ba65ed9c4d…
Hoi Ester, dankjewel voor je reactie! Alle emoties en pijn die ik nu oprakel en herbeleef zijn inderdaad heel heftig en zeer overweldigend.
Ik denk nu ook soms: waar ben ik mee bezig? Hét liefst stop ik alles in een grote kluis met 10 dure hangsloten er omheen. Pijn van ongerelateerde gezondheidsproblemen met blijvende schade komen daar helaas ook nog bovenop.
Mijn psycholoog beschrijft inderdaad dat ik nu even door de pijn heen moet. Ik heb er tot nu ook nooit over gepraat. Ik moest ook een brief schrijven aan de dader. Het is erg confronterend maar het lucht op ook op pijn van je af te schrijven.
Jij ook veel sterkte!
Hoi Danny,
Als je in het midden van de nacht in de community post, houdt het je sterk bezig. Dat is niet vreemd na zo’n heftige ervaring. Het zit stevig in je lijf en je weet nu ook dat het niet vanzelf overgaat of minder wordt.
Het is ook niet gek dat je lichaam daar op reageert. Gelukkig maar, anders zo je het misschien wel willen ontkennen of wegdrukken.
Goed dat je nu woorden kunt geven aan het trauma dat je overkomen is. Het is een verkrachting, er is over je grens heel gegaan!
Professionele hulp kan je helpen bij het verwerken van het trauma. Alle herkenbare verdriet, opgekropte pijn en alle andere klachten vragen om een trauma gerelateerde aanpak. Ik hoop dat de psycholoog daar in geschoold is.
Inwendig je een snel herstel toe en veel succes bij het verwerken.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 33a73443d5994c…
Beste Philip, dankjewel voor je reactie. Ik heb gelukkig een hele fijne psycholoog, ik ben erg blij met haar.