Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

niet open durven zijn over misbruik

26 juni 2022 9 Weergaven Openbaar

Saar-25

Het voelt heel gek om dit op te schrijven, maar hopelijk lucht het iets op en zijn er lotgenoten met nuttige tips.

Ik ben toen ik nog heel jong was misbruikt door mijn opa, van mijn 4e tot mijn 9e ongeveer. Ik heb er niet veel herinneringen meer aan, die jaren zijn heel wazig in mijn hoofd. Ik heb het nooit met iemand gedeeld, ook niet toen het gestopt was. Rond mijn 9e werd mijn opa dement en is hij naar een verzorgingstehuis gegaan, daardoor had hij geen mogelijkheid meer om langere tijd met mij alleen te zijn en is het gestopt. Mijn ouders waren verdrietig over dat hij zo dement werd, ik durfde het toen niet meer te zeggen. Ik besloot het weg te stoppen en er nooit meer over na te denken of praten in de hoop dat mijn herinneringen uiteindelijk zouden verdwijnen.

Ik merk de laatste tijd dat alle aandacht in de media rondom grensoverschrijdend gedrag en misbruik mij triggeren en ik steeds meer nadenk over wat mij is overkomen. Ik heb het vorige week met een goede vriendin gedeeld, zij heeft ontzettend lief en begripvol gereageerd, maar dit heeft voor mij de beerput ook verder geopend. Mijn hoofd zit vol gedachten en herinneringen maar ik weet niet wat ik ermee moet. Ik heb al hulp van een psycholoog omdat ik het eng vind om anderen echt toe te laten en te vertrouwen, ik heb haar hier nooit iets over verteld, ik kon het niet. Nu durf ik het niet meer, omdat ik bang ben dat ze boos wordt dat ik nooit eerder iets heb verteld of me niet gelooft. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Ik wil heel graag hulp, maar ben zo bang dat ik het niet kan. Dat ik niet door alle pijn en ellende heen kan als ik het alleen moet doen (ik wil mijn ouders hier absoluut niet in betrekken en vind het eng vriendinnen in vertrouwen te nemen uit angst voor afwijzing). Zijn er mensen met tips hoe ik dit kan delen met mijn psycholoog en evt. goede vriendinnen?

Bezig met laden...

8 Reacties

27 juni 2022 (bewerkt)

Hoi Saar, Wat knap en dapper dat je hier je verhaal deelt. Det je een vriendin in vertrouwen hebt genomen is ook al een enorme stap in je lange weg naar herstel. Probeer er over te blijven praten. Ik kon dit niet goed en had geleerd mijn emoties vooral weg te stoppen. Ik kon vervlogens de eerste maanden alleen maar huilen toen ik wist dat ik over mijn misbruik moest gaan vertellen omdat ik er anders aan onderdoor zou gaan. De eenzaamheid hierin is ontzettend herkenbaar. Je durft het niet te vertellen bang voor de reacties. Er zijn mensen die je zullen geloven en gaan steunen. Mij heeft EMDR uiteindelijk veel geholpen mogelijk kun je dit ook met je psycholoog bespreken. Heel veel sterkte!

Jorien

26 juni 2022

Het moederen en de zorgen bij je moeder weg willen nemen is zeer herkenbaar. Ik deed dit ook, maar liefst tot 20 jaar nadat het misbruik plaatsvond. Mijn deelname aan het programma 'Geraldine en de vrouwen' was een stok achter de deur om voor eens en altijd openheid te scheppen. Dit heeft voor zoveel opluchting gezorgd. Ik dacht ook: dit trekken ze niet. Natuurlijk zijn ze verdrietig, maar dat mag toch ook? Hun dochter is seksueel misbruikt. Jouw ouders zullen ook verdrietig zijn... maar jij ook! Je hoeft het niet allemaal alleen te dragen.

26 juni 2022 (bewerkt)

Hoi Saar-25, Ik loop tegen hetzelfde aan. Ik heb het mijn ouders nooit durven vertellen, en een vriendin die iets weet durf ik ook niet verder in vertrouwen te nemen. Ik probeer nu het begin van het misbruik op papier te zetten. Zonder details. Maar wel feitelijk. Wellicht is het een idee om het in geschreven vorm te delen met je psycholoog? Veel sterkte in ieder geval, en laat het weten als ik je ergens mee kan helpen. Groet, Tom

Saar-25

26 juni 2022

Hoi Tom, Dat is het inderdaad precies! Zij weet het nu, maar ik vind het heel eng haar nu onder ogen te komen, omdat ze iets weet wat verder niemand weet. Ergens weet ik dat ik haar kan vertrouwen en dat mijn geheim veilig is, maar ik vind het doodeng. Misschien inderdaad wel goed om eens wat op papier te zetten, al zijn veel herinneringen erg wazig. Dat maakt ook dat ik bang ben dat anderen me niet geloven, ik weet het gewoon niet meer zo goed.

pieterke

26 juni 2022

Ik snap je helemaal. Je vertrouwen is weggeraakt

Scorpioen

26 juni 2022

Hallo Saar ik begrijp je dilemma en hoe moeilijk het is om zo iets met je mee te dragen, misschien kan je s kijken naar een lotgenotengroep ,daar kan je ook baat bij hebben, en wat betreft je psycholoog die is er niet om over jou te oordelen maar die heeft als t goed is geleerd om n luisterend oor te bieden.Dus wellicht toch eerst bij je psycholoog proberen je verhaal te doen.? En ook goed dat je op deze community je verhaal doet en je dilemma beschrijft! Veel sterkte met alles!

Jorien

26 juni 2022

Wat dapper dat je deelt Saar, fijn! Ik lees heel veel eenzaamheid in je verhaal. Als kind was je alleen, je wilde je ouders beschermen. Ik herken dit stuk heel erg. Niet 'teveel' willen zijn voor de ander. Maar weet je? Je kunt dit stuk niet wegstoppen. Het is er en het was een deel van jouw leven, iets wat jou is overkomen/ aangedaan. Wat maakt dat je je ouders nu wilt blijven beschermen? Ze zijn volwassen mensen, jij bent hun dochter. Je hebt recht op steun en begrip. Wat je psycholoog betreft. Ik denk dat het goed is om openheid te geven. Ik weet zeker dat voor haar dingen op zijn plek zullen vallen wanneer je je verhaal deelt. Het stukje 'anderen toelaten' heeft alles met je verleden te maken. Je psycholoog gaat je nog beter begrijpen en kan je veel beter helpen. Er zijn heel veel mensen die in eerste instantie niet alles delen, maar later alsnog openheid geven. Elke dag een nieuwe kans op openheid. Je verdient het om niet meer zo alleen te zijn. Ik gun je dat je je gesteund voelt. Sterkte in je proces! Lieve groet, Jorien

Saar-25

26 juni 2022

wat een ontzettend lief bericht! Ik ben al heel jong gaan 'moederen' over mijn moeder, ik zorg voor haar op emotioneel gebied en niet andersom. Dat ben ik niet anders gewend en maakt ook dat ik het zo moeilijk vind om het tegen mijn ouders te vertellen. Ik vraag me sowieso af of ze me zouden geloven maar als ze me geloven zullen ze heel verdrietig zijn denk ik, ik geloof niet dat ik hen dan kan troosten dus dat heeft niet zoveel zin.