Hier jouw verhaal delen is al een moedige eerste stap. Gaan praten is moeilijk, het maakt je kwetsbaar. Enerzijds omdat veel slachtoffers zich mede schuldig voelen aan hetgeen er gebeurd is, maar ook omdat je op een bepaalde manier de controle over moet geven. Daders zijn er vaak heel goed in om hun slachtoffers het gevoel te geven dat ze zelf schuldig zijn aan wat er gebeurd. Bij mij is het schuldgevoel ontstaan omdat de dader mij in het begin deelgenoot maakte van het geheim en later regelmatig dingen zei als: 'Dit vind jij fijn he?' En juist omdat ik heel lang geen nee durfde te zeggen was ik er van overtuigd dat ik er deels zelf schuldig aan was. Gelukkig heb ik het getroffen met de hulpverleners die op mijn pad kwamen zoals mijn huisarts en therapeuten. In het begin vond ik het heel moeilijk om te praten. Ik hield dingen achter of deed me sterker voor dan ik me voelde. Maar wanneer je een goede hulpverlener hebt zal hij of zij jou hier in stappen doorheen loodsen. Inmiddels weet ik heel goed dat ik geen schuld heb. Toch zijn sommige gevoelens zo ingesleten dat ik er waarschijnlijk nooit meer vanaf kom, maar ik weet nu wel hoe ik ze moet plaatsen. Ik herken de gevoelens van schaamte, me vies voelen, het schuldgevoel, het uitchecken, de emoties die soms alle kanten opvliegen, de pijn, frustratie, boosheid en machteloosheid. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je d.m.v. therapie en/of gesprekken met dierbaren of ervaringsgenoten heel ver kunt komen in het helen van het trauma. Wanneer jij jezelf weer terugvindt zijn die gevoelens die jij omschrijft er nog wel, maar zijn ze niet meer zo ongrijpbaar. Als ik nu iets voel, dan weet ik hoe dit is ontstaan en kan ik het ook vrij snel weer loslaten. Het is niet meer van mij, ik ben al die gevoelens niet.

Ik ben pas anderhalf jaar geleden écht gaan praten. Mijn familie is uit elkaar gevallen. In het begin voelde dat allemaal heel angstig en ongrijpbaar, maar inmiddels zijn alle gemoederen bedaard. De familie die overgebleven is gaat voor mij door het vuur en ik voor hen. Ik heb er inmiddels ook vrede mee dat ik mensen ben kwijtgeraakt, familie en kennissen. Zij hebben die keuze gemaakt en zullen daar hun redenen voor hebben. Ik mis niets aan die personen. Ik heb wel moeten leren om hun afwijzing niet op mezelf te betrekken. Dat viel en valt niet altijd mee. Al is gaan praten een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb, het heeft me in anderhalf jaar tijd verder gebracht dan alle therapieën bij elkaar. Niet meer dag in dag uit met een geheim te hoeven leven, en met daarbij de angst dat mijn kinderen het misschien ooit ontdekken als ik er niet meer ben, en ze niets meer aan mij kunnen vragen voelt als een bevrijding. De band met mijn kinderen en mijn zus is hechter dan ooit tevoren.

Je vraagt hoe je je emoties onder controle moet houden als je gaat praten. Ik zou zeggen NIET. Die emoties moeten juist de ruimte krijgen zodat je er niet langer in ‘stikt’. Ik heb heel wat afgehuild. Een goede therapeut zal de juiste vragen stellen en het juiste tempo aanhouden. Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar ook hen kan het heel erg helpen wanneer jij de juiste therapie krijgt en kunt helen van het trauma. Mijn zoon is 32 jaar, mijn dochter 26. Door mijn trauma heb ik niet alles in de opvoeding en zorg voor mijn kinderen goed gedaan. Ik had b.v. met mijn dochter weinig geduld in haar pubertijd. Ik kreeg vroeger de ruimte niet om te kunnen puberen. Toen mijn dochter ging puberen had ik niet de tools hier op een goede manier mee om te gaan. Ik wist gewoon niet hoe. Ik heb met alles in mij mijn best gedaan. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen, maar ik zat emotioneel zo vol met alles wat er in mijn verleden was gebeurd, dat ik nu achteraf besef dat ik mijn kinderen niet alles heb kunnen geven wat ze nodig hebben. Nu zit ik zoveel beter in mijn vel. Ik ben sinds een half jaar oma, en de band met mijn kinderen heb ik kunnen verbeteren. Ze geven aan mij nu ook beter te begrijpen. Ik kan nu wél de stabiele ouder zijn waarop ze mogen leunen. Jezelf therapie en een proces van helen gunnen, betekend ook dat je dingen heelt voor de generaties na jou. Mijn dochter heeft nooit een vermoeden gehad dat mijn stiefvader (die nog steeds in beeld was als stiefouder en opa) de dader was. Voor mijn kinderen heel verdrietig om dat te moeten horen. Maar toen ze eenmaal alles wisten zeiden ze dat ‘ze altijd gevoeld hebben dat er iets niet klopte’.
Met wat ik nu weet had ik graag eerder gaan praten. Maar toen mijn moeder nog leefde (zij was nog steeds bij mijn stiefvader) was ik er niet sterk genoeg voor. Ik had het idee dat ik mijn eigen verdriet beter kon dragen en hanteren dan het verdriet van mijn dierbaren. Ik hoop dat je jouw gevoelens niet langer weg blijft duwen, maar dat je het aangaat om ze de ruimte te geven en dingen te verwerken. Je kunt wanneer het bij vlagen moeilijk is hier altijd jouw verhaal kwijt. Lieve groet, Linda