het lijkt mij verschrikkelijk om hem steeds tegen te komen ik weet niet wat ik zou doen en of ik het aan zou kunnen en of ik niet in paniek zou raken ik heb een keer een dader proberen te confronteren en dat ging niet ik was toen 7 jaar ik ben slachtoffer van ernstig misbruik in mijn jeugd

Ha Romy, Wat naar voor je dat nu steeds geconfronteerd wordt met de dader. Ik kom mijn dader gelukkig nooit tegen tot nu toe. Ik heb er wel vaak in therapie over gesproken wat ik nou moet doen als ik hem tegen kom, omdat dat iets is wat me erg bezig hield. Ik was niet bang dat hij mij fysiek iets zou aandoen, of dat wat er gebeurd is zich zou herhalen. Ik was meer bang voor alles wat ik zou voelen als ik hem zou zien en de onzekerheid die zo’n situatie met zich meebrengt. Als ik hem echt regelmatig tegen zou komen zou ik denk ik voor mezelf de confrontatie aan willen gaan, gewoon om er van af te zijn, om te voelen wat er dan gebeurd en te merken dat ik nu boven hem sta ( of dat ik nog iets moet doen om dat wel te voelen) is misschien wel fijn om dit samen met iemand te doen zodat je een vangnet hebt. . Wat de psycholoog zei is ik denk dat je met mildheid naar jezelf moet kijken, het is logisch dat je schrikt, die reactie houd je ‘veilig’ en misschien moet je je eigen reactie niet ‘erg’ vinden. Alles is goed, en wat je ook kiest, geef jezelf nadien wat je nodig hebt. Praat evt met iemand, ga even wandelen etc. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar het is zeker herkenbaar. Ik hoop dat je een manier vind die voor jouw werkt om onbezorgd je leven te kunnen leven in je nieuwe stad. Veel Succes.

edwin, wat mooi dat dit kan jongen

Hoi Romy, wat goed dat je je verhaal hier deelt. Voor heel veel van ons herkenbaar, dat weet ik zeker. In mijn geval woonde de dader vlakbij mijn ouderlijk huis. Omdat we beiden actief waren in het vrijwilligerswerk in de wijk, kwamen we elkaar ook regelmatig tegen. Heel confronterend en vooral heel pijnlijk om te zien hoe iedereen 'weg liep' met die 'geweldige leraar". Ik wist beter, maar was er niet aan toe om daar iets mee te doen. Dus heb ik vele jaren er om heen gedraaid, altijd alert, altijd zoekend waar hij was, zodat ik daar niet hoefde te zijn. Toen hij me chanteerde om bij een andere vrijwilligersorganisatie te komen, vond ik dat ik dat moest doen. "Ze moesten immers weten dat...". En zo duurde die rituele dans van hem ontwijken vele jaren. En die energie vrat aan me. Pas 25 jaar later had ik de kracht om hem te confronteren met zijn gedrag. Die kracht kreeg ik toen ik hem, in een ontwikkelingsland waar we ons werk deden en elkaar tegenkwamen, zag interacteren met een lokale jonge jongen. Toen wist ik genoeg. Die energie, die interactie kende ik. En toen confronteerde ik hem, snoeihard. Hij ontkende alles, maar ik wist beter. Daarna heb ik hem nooit meer gezien, vooral ook niet omdat hij, eenmaal terug in Nederland, overleed onder verdachte omstandigheden. Ik was opgelucht en toen ging de beerput open. Tientallen (!) kinderen in het andere land zijn ook slachtoffer geworden van hem. Voor mij was die ene ontmoeting en de confrontatie de meest wezenlijke vorm van exposure. En daarmee kon ik verder. Ik vluchtte niet langer, maar heb de confrontatie aangegaan. Mijn angst, schaamte en zo vielen van me af. Ik deelde mijn verhaal met mijn omgeving en voelde me "empowered". Net als Jorien, gun ik je die bevrijding. Ik weet niet of een confrontatie voor jou werkt, of dat je je verhaal deelt met je omgeving, maar dat was voor mij het recept! Als volwassene kon ik de woorden vinden die ik als kind nooit vond. Zijn reactie, zelfs de ontkenning, was totaal irrelevant. Het ging er voor mij om dat ik mijn verhaal deed en hem 'onder zijn neus heb gewreven' wat het met mij gedaan had. Hoe ik over hem dacht. Ik wens dat je die bevrijding ook gaat voelen. Want dan ben je vrij van je verleden. Je draagt het dan nog steeds als herinnering met je mee, maar het bepaalt jou en je gedrag niet langer. Heel veel sterkte en liefs, Edwin

Hoi Romy, bedankt voor het delen van je verhaal. Ik herken het zeker heel erg. Mijn dader woont op 5 minuten loopafstand bij mijn vandaan. Jarenlang draaide ik mijn hoofd weg of fietste ik keihard door (met hartkloppingen), om hem te vermijden. Na mijn traumabehandelingen ben ik de exposure aan te gaan door niet meer vluchten. Ik kom hem nu onder ogen zonder angst te voelen. Ik voel me krachtig en sterker dan hij. Ik voel nu hoe hij mij nog in zijn macht had al die tijd. Dit lees ik bij jou ook. Ik gun je bevrijding van dit alles. Je hebt al traumatherapie gehad lees ik? Emdr? Exposure? Zijn er mensen in je omgeving die je ook in vertrouwen hebt genomen in dit stuk? Lieve groet, Jorien

Mdr therapie