Ik kan het niet aan
Ik was 5 toen ik verkracht werd. Tot voor kort noemde ik het misbruikt, tot ik erachter kwam dat elke vorm van penetratie verkrachting is. De herinneringen hebben heel lang verstopt gezeten en sinds een jaar ofzo weet ik, rationeel, wat er met me gedaan is. Beetje voor beetje laten mijn hersenen ook de beelden los die erbij horen. De eerste ranzige delen heb ik in therapie behandeld met EMDR, maar ik wist ook dat het ergste nog moet komen.
Ik sta op een wachtlijst voor therapie omdat ik even een pauze nodig had na jaren therapie…maar al snel lieten mijn hersenen de volgende beelden omhoog komen, waardoor het nu voelt alsof ik in slomotion afsteven op het heftigste deel van het misbruik, de verkrachting.
Los van dat ik geen hulp heb nu, weet ik niet hoe ik het herbeleven van dat laatste stuk ga overleven. Alle emoties die daarbij komen kijken, icm een emotieregulatieprobleem…maar is er een andere manier om dat trauma te verwerken?
ik ben in paniek en met alle tools die ik afgelopen jaren hebt geleerd, probeer ik een regelmaat te handhaven en te blijven vechten, maar ik word constant terug geslingerd naar toen ik 5 was.
12 Reacties
Hier schrijven kan je daarbij helpen. Weet: delen is helen.
Succes.
Dank voor het delen, wat moedig. En wat afschuwelijk dat je zo jong was toen dat gebeurde. Helaas herkenbaar, ik was 5 toen het misbruik begon. Van potloodventerig gedrag, vervelende aanrakingen naar verkrachtingen. Heb dat jaren “weggemaakt” maar onbewust altijd last van gehad, na de afgelopen jaren echt geworsteld te hebben, steeds meer vastlopen, sinds juni bezig om het te verwerken. Met emdr en cognitieve gedragstherapie. Ik ervaar ook dat het laag voor laag gaat ofzo, eerst de beelden van de mishandelingen. Dat verwerken en accepteren, dan het misbruik. Toen had ik ook een pauze nodig, die heb ik genomen. Daarna verder gegaan.
Eerst alleen fysieke herbelevingen van het binnendringen, dat je “objectief” wel echt duidelijk wordt wat er echt gebeurd is. Maar “subjectief” nog niet. Inmiddels ook beelden, van die vreselijke momenten. Ik kijk er nu nog naar “van een afstand” ik zie wel dat ik het ben, met wie dat gedaan wordt, maar zo voelt het niet. Voelt als iemand anders, ik kom nog moeilijk in de emotie. Ik vond het ook eng, precies wat je zegt, kan ik dat wel aan?
Ik kom bij het antwoord, de afgelopen weken steeds meer herbelevingen van het binnendringen. Soms opeens, heel kort, de emoties. Dan ben ik weer zo jong, zo bang, zo verdrietig. Dan huil ik zoals ik dat nog nooit heb gedaan. Met heel veel geluid, kwijlen alles. Echt heel heftig. Ik ga niet doen alsof het niet verschrikkelijk is om, zo af en toe, echt al te ervaren wat het écht met je heeft gedaan. Kan je het aan? Ja, ik denk het wel. Want je hebt het al overleefd. Het gaat al je energie kosten en je hebt er een echt veilige plek en je eigen ruimte voor nodig.
Daarna ben ik een zombie, is er even helemaal niks maar ook rust. Want het lucht enorm op, die heftige huilbuien. Ze zijn helend en verlichten die last die je altijd gedragen hebt. Vind het moeilijk om dit te schrijven, merk toch dat ik me schaam voor hoe heftig het is dat te beleven. Maar denk dat het goed is en erbij hoort. En ik wil graag dat het anders wordt, die PTSS verliezen en (eindelijk) vrij zijn. Dus hoop dat het je helpt dit te lezen.
Ik heb binnenkort mijn intake voor Traumacentrum Nederland, zij worden door vrijwel alle verzekeraars vergoed uit je basisverzekering. Wacht al een tijdje, maar misschien is dat ook goed, kan ik wennen aan het idee. Het is een intensief meerdaags programma, ik hoop daar (onder begeleiding) echt helemaal in de ervaringen en emoties te komen van die verkrachtingen en het dan te kunnen verwerken. Daar staat, zo begrijp ik, een team voor je klaar om je op te vangen en ben en doe je dat niet alleen. Misschien is dat, over een tijdje, ook een idee voor jou?
Maar vooral, neem je tijd. Jij bepaalt. Als je er niet aan toe bent, ben je er niet aan toe. En dat is oké! Hoop dat je hierin lief kunt zijn voor jezelf. Je bent niet alleen. Liefs!
De aanhef van je bericht maakt direct duidelijk dat je in een lastige situatie zit. Wachtend op de therapie en ondertussen speelt je trauma heftig op. Een trauma wat heel herkenbaar is.
Wat kunnen wij betekenen voor je? Adviezen over therapieën krijg je genoeg en daar heb je niet zoveel aan. Dat brengt alleen verwarring met zich mee. Het is alleen te hopen dat de therapie , waarvoor je op de wachtlijst staat gespecialiseerd is in het verwerken van seksuele trauma’s.
Wat kunnen we wel voor je betekenen? De vraag is waar heb je behoefte aan? We kunnen altijd naar je verhaal en ervaringen van dit moment luisteren. Je kunt ons als ambassadeur / lotgenoot ook een prive mailtje sturen als je het moeilijk hebt en niet direct bij iemand terecht kunt. Ook, dat heeft mij geholpen, contact opnemen met een medewerker van Slachtofferhulp en overleggen of je op korte termijn kunt aansluiten bij een fysieke lotgenotengroep van Slachtofferhulp.
Goed dat je een berichtje heb gestuurd. Blijf dat doen zeker tot je met de therapie kunt starten.
Heel veel succes en tot horens?
Wat vreselijk wat jou is aangedaan!
Ik snap je wanhoop goed.
Zelf heb ik trauma therapie via Ionoi.
Excetera is zelfde methode.
Heel gedegen en grote betrokkenheid.
Veel moed gewenst.
Huil maar je verdriet moet er uit.
Warme groet?
Ik herken je verhaal, ik was 4 jaar toen ik werd verkracht en weet dit sinds 3,5 jaar. Ook bij mij kwamen langzaam de herinneringen boven en alle emoties van toen erbij. Het belangrijkst is denk ik dat je in het hier en nu blijft. Hoe moeilijk dat ook is. Ga idd zoals pieterke zegt, bewegen, wandelen, boksen tegen een boksbal of tegen een kussen en zeg tegen jezelf dat je hier veilig bent. Het was toen, niet nu!
Wat mij heeft geholpen om alle herinneringen een plekje te geven is EMDR. De herinneringen hebben nu een plek in een laadje gekregen en de emoties die daarbij zaten zijn een heel stuk verminderd Dit was voor mij een goede eerste stap in mijn herstel.
Maar ik merkte ook dat dit niet alles heelt. Mij helpt daarbij nog steeds om mijn innerlijke kind te troosten en helen. Via Haptotherapie ben ik in aanraking gekomen met het boek van Dana Deb; innerlijke zelfvervreemding overwinnen na trauma. Dit boek is nog niet zo heel lang op de markt. Zij heeft nieuwe inzichten over (vroegkinderlijk) trauma. Het heeft mij heel erg geholpen om te begrijpen waarom ik zoveel triggers en emoties bleef houden, wat mijn psychotherapeut niet begreep… Dit boek stond vol herkenning voor mij en ik gebruik de methoden in haar boek nog steeds en merk dat dit me heel veel heeft gebracht.
En daarnaast zit trauma in je lijf en volg ik nu lichaamstherapie. Ik vond het fijn om hier over te lezen. Wat is er met me aan de hand en hoe dat komt. De boeken van Peter Levine (de tijger ontwaakt) en ook het boek van Bessel vd Kolk hebben mij veel inzichten gegeven.
Geef de moed niet op, je kunt dit! Het is oud zeer en hier en nu ben je echt veilig. Heel veel sterkte, kracht en liefs gewenst!
Groetjes,
Em
Fijn om te lezen wat voor jou werkt. En wat vreselijk dat je in het verleden ook zoiets hebt meegemaakt. Ik boks ook, heb er zelden zin in maar het werkt wel. Even eruit en helemaal in die sport wat kwijt kunnen.
Precies al die boeken die staan ook in mijn kast en hebben me enorm geholpen begrip te krijgen voor mezelf en mijn situatie. Het boek over innerlijke vervreemding kende ik nog niet, het spreekt me aan, dus die heb ik meteen besteld. Dank voor de tip!
En een tip terug, wellicht spreekt dit boek jou (en de rest die dit leest) ook weer aan. Het boek “Verlamd van angst” van Agnes van Minnen. Vreselijke titel.. maar dat is het boek niet. Overlevingsreacties worden voor mijn gevoel vaak plat geslagen tot fight, freeze, flight. Daar herken ik me dan net niet in, zij legt uit dat het veel genuanceerder is en er een stuk of 9 voorgeprogrammeerde reacties bestaan, die elk tot bepaalde specifieke gevolgen/klachten kunnen leiden op latere leeftijd. En dan met daar weer bij passende tools en uitleg om dat te veranderen. Met dat boek begrijp ik zoveel beter hoe ik, in mijn situatie, ben omgegaan met het misbruik. Waarom ik het niet verteld heb, waarom ik niet ontsnapt ben, waarom ik terug ging (van die verboden klote vragen die mensen kunnen stellen en die je schaamte en verwarring brengen..). Ik begrijp ook beter hoe en waarom ik nu, volwassen, op bepaalde situaties niet anders kan reageren dan zoals toen. Maar het lukt me steeds beter dat al anders te doen, heel fijn.
Liefs!
Wat verschrikkelijk wat je als kind hebt meegemaakt. Zelf heb ik ook EMDR gehad. Hopelijk helpt het bij jou goed. Of EMDR ooit afdoende zal zijn, vraag ik mij af. Andere therapievormen ken ik zo ook niet op dit moment. Afleiding? En focussen op wat je een goed gevoel geeft en wat je leuk vindt?
Ik kan mij ook goed voorstellen dat je misschien wel een angst voor mannen hebt gekregen die op die dader lijken. Of valt dat mee?