Volhouden en proberen in het hier en nu te blijven; goede voornemens. Hier schrijven kan je daarbij helpen. Weet: delen is helen. Succes.

Bedankt voor al jullie berichten. Wat ontzettend naar toch dat het zo veel mensen is overkomen, maar dan ook fijn dat je dan steun aan elkaar kan hebben. Ik sta op de wachtlijst bij iemand die gespecialiseerd is in vroegkinderlijk trauma. Voor nu volhouden en proberen in het nu te blijven…bedankt voor die tip: het lijkt zo logisch maar soms moet je het weer even horen.

Klopt je bent niet alleen. Ik ook niet. Dat troost

Hoi Moniek, Dank voor het delen, wat moedig. En wat afschuwelijk dat je zo jong was toen dat gebeurde. Helaas herkenbaar, ik was 5 toen het misbruik begon. Van potloodventerig gedrag, vervelende aanrakingen naar verkrachtingen. Heb dat jaren “weggemaakt” maar onbewust altijd last van gehad, na de afgelopen jaren echt geworsteld te hebben, steeds meer vastlopen, sinds juni bezig om het te verwerken. Met emdr en cognitieve gedragstherapie. Ik ervaar ook dat het laag voor laag gaat ofzo, eerst de beelden van de mishandelingen. Dat verwerken en accepteren, dan het misbruik. Toen had ik ook een pauze nodig, die heb ik genomen. Daarna verder gegaan. Eerst alleen fysieke herbelevingen van het binnendringen, dat je “objectief” wel echt duidelijk wordt wat er echt gebeurd is. Maar “subjectief” nog niet. Inmiddels ook beelden, van die vreselijke momenten. Ik kijk er nu nog naar “van een afstand” ik zie wel dat ik het ben, met wie dat gedaan wordt, maar zo voelt het niet. Voelt als iemand anders, ik kom nog moeilijk in de emotie. Ik vond het ook eng, precies wat je zegt, kan ik dat wel aan? Ik kom bij het antwoord, de afgelopen weken steeds meer herbelevingen van het binnendringen. Soms opeens, heel kort, de emoties. Dan ben ik weer zo jong, zo bang, zo verdrietig. Dan huil ik zoals ik dat nog nooit heb gedaan. Met heel veel geluid, kwijlen alles. Echt heel heftig. Ik ga niet doen alsof het niet verschrikkelijk is om, zo af en toe, echt al te ervaren wat het écht met je heeft gedaan. Kan je het aan? Ja, ik denk het wel. Want je hebt het al overleefd. Het gaat al je energie kosten en je hebt er een echt veilige plek en je eigen ruimte voor nodig. Daarna ben ik een zombie, is er even helemaal niks maar ook rust. Want het lucht enorm op, die heftige huilbuien. Ze zijn helend en verlichten die last die je altijd gedragen hebt. Vind het moeilijk om dit te schrijven, merk toch dat ik me schaam voor hoe heftig het is dat te beleven. Maar denk dat het goed is en erbij hoort. En ik wil graag dat het anders wordt, die PTSS verliezen en (eindelijk) vrij zijn. Dus hoop dat het je helpt dit te lezen. Ik heb binnenkort mijn intake voor Traumacentrum Nederland, zij worden door vrijwel alle verzekeraars vergoed uit je basisverzekering. Wacht al een tijdje, maar misschien is dat ook goed, kan ik wennen aan het idee. Het is een intensief meerdaags programma, ik hoop daar (onder begeleiding) echt helemaal in de ervaringen en emoties te komen van die verkrachtingen en het dan te kunnen verwerken. Daar staat, zo begrijp ik, een team voor je klaar om je op te vangen en ben en doe je dat niet alleen. Misschien is dat, over een tijdje, ook een idee voor jou? Maar vooral, neem je tijd. Jij bepaalt. Als je er niet aan toe bent, ben je er niet aan toe. En dat is oké! Hoop dat je hierin lief kunt zijn voor jezelf. Je bent niet alleen. Liefs!

Sterkte lief

Hoi Moniek, De aanhef van je bericht maakt direct duidelijk dat je in een lastige situatie zit. Wachtend op de therapie en ondertussen speelt je trauma heftig op. Een trauma wat heel herkenbaar is. Wat kunnen wij betekenen voor je? Adviezen over therapieën krijg je genoeg en daar heb je niet zoveel aan. Dat brengt alleen verwarring met zich mee. Het is alleen te hopen dat de therapie , waarvoor je op de wachtlijst staat gespecialiseerd is in het verwerken van seksuele trauma’s. Wat kunnen we wel voor je betekenen? De vraag is waar heb je behoefte aan? We kunnen altijd naar je verhaal en ervaringen van dit moment luisteren. Je kunt ons als ambassadeur / lotgenoot ook een prive mailtje sturen als je het moeilijk hebt en niet direct bij iemand terecht kunt. Ook, dat heeft mij geholpen, contact opnemen met een medewerker van Slachtofferhulp en overleggen of je op korte termijn kunt aansluiten bij een fysieke lotgenotengroep van Slachtofferhulp. Goed dat je een berichtje heb gestuurd. Blijf dat doen zeker tot je met de therapie kunt starten. Heel veel succes en tot horens?

Hallo Wat vreselijk wat jou is aangedaan! Ik snap je wanhoop goed. Zelf heb ik trauma therapie via Ionoi. Excetera is zelfde methode. Heel gedegen en grote betrokkenheid. Veel moed gewenst. Huil maar je verdriet moet er uit. Warme groet?

Ik moest leren om niet te hertraumatiseren. Ik besef nu hoe vreselijk lang de weg is die we moeten gaan. Ik ga nu opschrijven wat ik wel fijn vond vanaf toen ik ter wereld kwam tot nu. In het nu en wat ik graag aan moois nog wil beleven. Een ontdekking dat het ook anders kan. Sterke heling. Dat voedt de ziel en geeft mij wat zelfvertrouwen, beetje liefde voor wie ik ben. Zeer kwetsbaar uiteraard. Mooi ventje ook. Die iets nodig had in zijn hechtingsproces, dat achteraf gezien niet veilig en niet met de nodige erkenning verliep

Ik herken het. Wat mij een beetje hielp is slaan op een kussen of naar buiten gaan op de fiets en schreeuwen of glas kapot gooien in een container of een baksteen kapot smijten tegen een oud verlaten gebouwhek. Maar het heeft zoveel tijd nodig. Trauma therapie en wel psychosomatic experiencing

Hoi Moniek, Wat verschrikkelijk wat je als kind hebt meegemaakt. Zelf heb ik ook EMDR gehad. Hopelijk helpt het bij jou goed. Of EMDR ooit afdoende zal zijn, vraag ik mij af. Andere therapievormen ken ik zo ook niet op dit moment. Afleiding? En focussen op wat je een goed gevoel geeft en wat je leuk vindt? Ik kan mij ook goed voorstellen dat je misschien wel een angst voor mannen hebt gekregen die op die dader lijken. Of valt dat mee?