Hou een dagboek bij

Ik maakte een aanranding mee, maar werd door de politie ontmoedigd om aangifte te doen. Ik kon geen goed signalement geven en er waren geen getuigen. De politie had te weinig aanknopingspunten om iets met de aangifte te kunnen doen. 

“Ik twijfelde al over het doen van aangifte en toen de politie aangaf dat de pakkans zeer klein was, hakte ik de knoop door en besloot het niet te doen. Ik heb wel een melding gedaan. Die melding alleen was voor mij al een manier om het af te sluiten. De zedenrechercheurs namen me heel serieus, ik ben goed te woord gestaan. Ze vroegen me of ik een dagboek bijhield, dat was niet het geval. Thuis heb ik meteen alles opgeschreven wat er was gebeurd. Mocht een aangifte toch ooit nog zin hebben, dan kan ik alles precies teruglezen. Als iemand in de omgeving iets soortgelijks meemaakt, doe ik alsnog aangifte. 

Openbare strafzittingen

Zelf twijfelde ik over het doen van aangifte, omdat je dan alles herleeft. Alle details moet je bespreken en je krijgt heel veel vragen. Dat is niet niks. Bovendien zijn de strafzittingen openbaar. Dat was voor mij een extra drempel. Een melding werkt anders. Je vertelt je verhaal en krijgt wel wat vragen, maar je wordt niet ondervraagd. Ik had mijn zus meegenomen. Dat raad ik iedereen aan, iemand meenemen. Het is een emotioneel moment en dan is het prettig een paar extra oren te hebben.

Onrechtvaardig

Wel had ik er moeite mee dat de dader hier gewoon mee wegkwam. Ik bleef achter met een groot gevoel van onrechtvaardigheid en daar moest ik iets mee. Ik ben vooral met mezelf in gesprek gegaan. Je moet je er toch bij neerleggen. Dat klinkt heel makkelijk, maar zo is het wel. De andere optie was toch de aangifte doorzetten met het risico om na dat hele traject alsnog van de officier van justitie te horen te krijgen dat ze er niets mee kunnen. Dan is het gevoel van onrechtvaardigheid nog veel groter denk ik. Misschien is het wel een soort zelfbescherming geweest, omdat ik wist dat er op een aangifte hoogstwaarschijnlijk een teleurstelling zou volgen. Nu had ikzelf de controle en kon ik beslissen het hierbij te laten.

Praten helpt

Je hebt niet in de hand wat je overkomt in het leven, maar je kunt wel bepalen hoe je er mee om gaat met wat je is overkomen. Ik had het geluk dat ik een goed sociaal netwerk heb. In het geval je dit niet hebt zoek dan hulp bij Slachtofferhulp Nederland. Praat erover met de mensen die je vertrouwt. Erover praten helpt. Blijf er niet alleen mee rondlopen.