Ik herken je angst. Ik ben zelf 11 jaar misbruikt door mijn stiefvader. Bij mij zat het gevaar dus niet in 'vreemde mannen', maar was het iemand die heel dichtbij mij stond. Later heb ik dat voor ogen gehouden om mijn angsten naar vreemden toe te relativeren. Ik heb mijn kinderen niet meegegeven dat 'vreemde mannen' gevaarlijk zijn, want daar zit het gevaar over het algemeen niet. Het is eerder die leuke buurman, oom, of de sympathieke sportleraar. Daarom heb ik mijn kinderen opgevoed met de boodschap dat hun lichaam van hen is en dat niemand daar zomaar aan mag komen. Verder heb ik benoemd dat ze het altijd tegen mij mogen zeggen wanneer iemand aan hen zou zitten. Ook heb ik ze meegegeven dat geheimpjes met volwassenen hebben niet normaal is, en dat ze het ook altijd tegen mij mogen zeggen wanneer een volwassen iemand van ze vraagt iets geheim te houden. Over het niet zomaar meegaan met iemand heb ik ze geleerd dat wanneer ze met iemand meegaan, of het nou oma, de buurman of een vreemde is, dat ze dat altijd tegen mij moeten zeggen omdat ik mij anders heel erg ongerust zou maken als ik niet zou weten waar ze zijn. Zo heb ik geprobeerd om ze niet bang te maken, maar het bij mezelf te houden. Want ook het meegaan met vreemden is in praktijk zelden aan de orde. Ook hier geldt weer dat juist meegaan met iemand die ze wel goed of een beetje kennen vaker gevaar kan betekenen. En je schrijft dat je bij vriendjes en vriendinnetjes 'scant' of de vader 'normaal' gedrag vertoond. Maar ook hier kan ik alleen maar uit eigen ervaring zeggen dat het bij mij juist zo was dat mijn stiefvader het soort man was waar iedereen mee wegliep. De leuke, positieve grappenmaker waar niemand van zou verwachten dat hij op dat moment twee van zijn kinderen misbruikte. Ik wil daar alleen mee zeggen dat het niet mogelijk is om daders te herkennen. Het enige dat in jouw macht ligt is je kinderen zonder ze heel angstig te maken mee te geven dat niemand zomaar aan hun lichaam mag komen. Dat dat in welke vorm dan ook nooit ok is, ook niet als het opa, de leraar of de leuke buurman is. Ik vertelde mijn kinderen dat de meeste mensen te vertrouwen zijn, maar niet iedereen. Het is altijd een wankel evenwicht in hoe je kinderen daarin opvoed, en je doet je best. Hou dat voor ogen.
Ik weet niet of het misbruik in jouw verleden door bekenden of door vreemden heeft plaatsgevonden, maar de realiteit laat zien dat het vaker bekenden zijn dan 'die vreemde viezerik'.
Mijn kinderen zijn inmiddels 26 en 31 en opgegroeid tot stabiele volwassen mensen. Ruim een jaar geleden heb ik ze verteld over mijn verleden. Ik heb het mijn partners altijd wel verteld, maar verder wist niemand het. Dat ik nu geen geheim meer heb is enorm bevrijdend. Ik zou dat iedereen gunnen, maar uit ervaring weet ik ook hoe moeilijk dat is.
Bij mij was mijn stiefvader nog altijd in mijn leven, mijn kinderen zagen hem als 'de leuke opa'. Het was voor hen heel pijnlijk om te moeten horen waar hun opa toe in staat was. Inmiddels hebben we het contact met hem verbroken. Het altijd leven met een groot geheim is heel zwaar en dat laat zich ook zien in lichamelijke klachten. Is er een reden dat jij jouw partner niet in vertrouwen neemt? Het zou zo fijn voor je zijn om iemand in je direct omgeving te hebben waar jij op kan leunen. Lieve groet, Linda

Hoi mevrouw

Ik kan u niet echt helpen met een goed antwoord. Toen ik uw verhaal las dacht ik wel ik wou dat m’n moeder me meer had verteld.

Ik ben juist andersom heel boos geworden op mijn moeder. Ik was woedend dat ik niks wist dat ik niet slimmer was.

Ik had niks verteld aan mijn moeder maar moest later wel vanwege dat ik een advocaat kreeg en ik dat moeilijk vond zelf te doen en was een zedenadvocaat dus toen wist mijn moeder wel dat er iets was gebeurd.

Nu praat mijn moeder wel over dingetjes en vindt ze het loslaten ook moeilijk maar daar praat ze wel over met me. Dat ze erover praat helpt mij enorm.

Ze stimuleert me wel om dingen te doen zoals bijvoorbeeld een feestje en dan krijg ik wel honderd keer te horen doe je voorzichtig 🫣 maar dan kan ze ook zeggen geniet en weet dat ik je meteen kom halen als er iets is of als je me nodig hebt.

Ik kan nog niet zoveel en soms bel ik haar maar het is een beetje het omgekeerde van wat u schrijft.

Ik vind het fijn als mn moeder met me praat en ook haar angst met me bespreekt waarom ze bang is zo durf ik nu beter tegen mn moeder te praten over mijn angst en waar ik bang voor ben en ik weet dat ik dingen moet blijven proberen omdat vermijden van moeilijke situaties niet helpen (zegt mn psycholoog ) niet alles is hetzelfde als toen.

Ik ben 16 mevrouw dus jong en misschien heeft u niks aan mn antwoord sorry dan alvast daarvoor mocht ik u met mn antwoord u in de war maken.

Ik hoop dat u snel uw therapie mag beginnen.

Hoi, herkenbaar.
Hier twee kinderen, zoon 11 en dochter van 9.
Ook ik heb de grootste moeite gehad om ze zoals ik het zelf noem, vrij te laten zoals "normale" ouders dat doen.
Uiteindelijk heb ik mij over deze grote angst weten te zetten.
Ik heb met regelmaat gesprekken met mijn kinderen over bv de ondergoedregel, oftewel overal waar je ondergoed hoort te zitten is privé en daar mag niemand je aanraken, tenzij mama zegt dat het goed is ( bij arts bv ).
Ook heb ik het vaak over je eigen persoonlijke ruimte, voelt het niet goed wanneer iemand te dichtbij komt, zeg dit tegen de persoon...wil deze niet luisteren begin desnoods te gillen.
Ook heb ik ze geleerd dat mocht iemand deze regels "breken" ze dit altijd tegen iemand kunnen zeggen die ze vertrouwen, of ik dat nu ben of een leerkracht.
Echt, ook ik heb nog vaak die angst dat er wat gebeurt, maar door de afgelopen jaren traumatherapie heb ik geleerd dat deze angst irrationeel is.
Dat wil niet zeggen dat die angst helemaal niet er mag zijn, maar dat het echt mijn eigen angst is.
De wereld is nu eenmaal verrot in mijn ogen.
Maar mijn kinderen mogen geen hinder ondervinden van mijn verleden.
Echt ik begrijp je volkomen!
Wellicht is de ondergoedregel iets om ze uit te leggen?
Sterkte