Ik wou dit even delen....

Je zei altijd dat je mij nog beter als dat ik mezelf ken,
Maar eigenlijk was ik onbewust een codepedent.
Gewend om weinig ruimte te nemen, ik kende het niet goed.
Daarmee kon je me inpalmen hield je me met cadeautjes zoet.
Ik leefde me in, had empathie, paste me aan, aan jou wensen
En je maakte daar misbruik van en ging daardoor over mijn grenzen.
Ik twijfelde aan mezelf ik dacht wat hij zegt is waar
Ik kende niet anders,ik dacht hij hield toch van me, maar dat was het gevaar.
Je verdraaide mijn woorden, daarmee deed je mij pijn en verdriet.
En deed je anders voor met tranen naar een ander, zodat een ander de waarheid maar niet ziet.

Mijn realiteit en gevoelens werden vaak niets mee gedaan,
Omdat je zei je hebt borderline, je leeft in een waan.
Je zei: je gaat met iedereen uit contact dat doe je altijd.
Maar door jou leugens, raakte ik mezelf en iedereen om me heen kwijt.
Ik zit nu in behandeling voor het ptts syndroom,
Nachten lig ik wakker door nachtmerries en niet door een mooie droom.
Je hebt me misbruikt en gebruikt voor je eigen gewin,
Je kon er niet tegen als ik aangaf: ik heb een keer geen zin.
Je trapte me naar beneden, keek niet naar mij, je deed me pijn,
Het moest zo hard gaan, want zo hoorde het volgens jou te zijn.
Door middel van woorden haalde je me omlaag, keek je niet naar mij
En verwachte van mij dat ik elke dag leuk keek, vrolijk en blij.
Vele woorden/opmerkingen die je hebt gezegd komen in mijn hoofd voorbij
Maar ik weet, dat jij niets geeft en je niet druk maakt om mij.

Nu we een tijd verder zijn, en ik nog erg bang voor je ben.
Kan ik zeggen dat ik me eigenwaarde weer een beetje terug ken.
Het meisje in mij maakt ruimte voor een vrouw,
Waar ik voor het eerst van me leven van hou.
Ik heb gelukkig en tevreden met me leven zoals het nu is,
Ook al heb ik weinig mensen, het is niet meer mezelf die ik mis!

Groetjes