De stilte voorbij
27 jaar geleden is het alweer gebeurd..
Inmiddels gaat het dagelijks continu door mijn gedachte. Over werkelijk alles gerelateerd aan het misbruik, denk ik na. Heel veel. Over de het moment zelf, over hoe zijn huis eruit zag, de verhoorkamers, over het leven met zo een groot geheim.. jeetje wat begint dat zwaar te wegen. Dus ik wil de stilte doorbreken..maar hoe? Het maakt me benauwd als ik eraan denk het te moeten zeggen. En vertel ik dan alles.. ook. En het niet willen hebben van een relatie, komt het daardoor of was dat misschien ook wel zo als ik dit niet had meegemaakt? Heeft mijn zusje het meegekregen? En weet mijn vader het? Want ik wilde absoluut niet dat iemand het wist. Of heeft mijn moeder het hem toch gezegd? Ik moet er eigenlijk niet aan denken om het erover te hebben met hun... maar ik weet dat ik niet meer verder kan zoals het gaat. Ik heb heel veel erover gelezen en lees dat iedereen die de stap heeft gemaakt aangeeft dat het zo goed voelt.. dus ik wil en ik ga het ook doen.. alleen nog even kijken hoe ik de woorden vind..
2 Reacties
Goed om te horen dat mijn bericht jou het laatste zetje heeft gegeven om te schrijven. Daarom heb ik het geschreven. Met een glimlach, vergeef me, las ik je bericht. Ik glimlach om dat het zo herkenbaar is hoe en wat je het schrijft. Je weet het zo verdraaid goed maar het voelt zo anders. Het is alsof je er niet aan wilt geloven en dat is zo kenmerkend voor mensen zoals jij en ik die dit leed zijn aangedaan. Het weg wuiven van de ernst van de zaak en daardoor van mening bent dat je het verwerkt hebt en je geen hulp nodig hebt. Leia, je hebt het stevig te pakken en dat weet je verdraaid goed. Zeker nu je zelf een dochtertje hebt. In mijn eerste gesprek met iemand van slachtofferhulp kon ik het niet langer blijven ontkennen of wegduwen. Zij daagde me uit door te gaan om de stilte te blijven verbreken. Mijn echtgenote was bij dat gesprek. Samen hebben en vooral met haar steun het onze zonen en hun partners vertelt. Vervolgens mijn zussen en broers en daarna ook de broer en zussen van mij echtgenote. Vaak gaf mijn echtgenote een voorzet, want wat is het moeilijk om het daar zelf over te beginnen. Niemand heeft mij “goede raad” gegeven. Ze hebben me wel heel veel steun geboden. Wel heb ik heb gevraagd om mij te blijven volgen en het gesprek daarover niet uit de weg te gaan. Of nog liever het initiatief te nemen het er over te hebben. Mijn jongste broer en mijn jongste zoon waren daar keien in. Met een zwaar hoofd zag ik ze binnen komen, want je weet, dat als je er overhebt, je daarna bekaf bent. MAAR ZIJ HEBBEN MIJ HET MEEST GESTEUND. Ik heb niet alles wat mij is overkomen met hen gedeeld, maar het dwong mij om dichterbij de kern van de zaak te komen. Voor de professionele hulp, die ik gezocht heb, is dit een goede basis gebleken. Je kunt er niet langs om het onder ogen te komen.
Wat ik je mee wil geven is; je realiseert je niet welke invloed deze misdaad op je leven heeft. Mijn zonen vroegen zich af wie hun vader was? Mijn echtgenote stelde: “ik ken geen eenzamere man dan mijn echtgenoot. Dat heeft invloed op je relatie. Het heeft mij sterk gemotiveerd om aan de slag te gaan. Ook jouw dochtertje heeft recht op een lieve mama die goed in haar vel zit en geen last meer heeft van deze sores.
Leia, schrijf als je denkt dat het je steun kan geven. Ik wens je ook een paar lieve mensen in je directe omgeving die steunen in deze eenzame tocht.
Philip