Ik moest altijd heel alert zijn en vechten in mijn thuissituatie. Altijd elke volwassenen niet vertrouwen en de ergste scenario bedenken.

Tot een best korte tijd geleden werkte ik vooral op stress en woede. Ik kreeg mijn energie van steeds mijzelf alert te houden en de wereld te zien als een plek waar je moet vechten. Nu met twee jaar therapie en andere veranderingen voel ik mij steeds beter en op mijn gemak.

Maar de laatste tijd merk ik op dat ik eigenlijk geen rust kan nemen. Ook al weet ik dat ik veilig ben, probeerd mijn ptss mij angstig te maken zodat mijn stress niveau hoog blijft (net zoals vroeger). 

Dit doet mijn ptss dan door vervelende gedachtes of beelden naar mijn hoofd te sturen over dingen waar ik naar kijk of denk. Het zijn niet persee herbelevingen, gewoon nare gedachtes die iemand angstig zou kunnen maken. Mijn therapeut zei dat dit een normaal symptoom is voor mensen die langdurige zijn misbruikt.

Maar ik voel me echt gek en smerig iemand. Dat ik zulke nare gedachtes mij binnen komen als ik niet gestresst of afgeleid bent. Het voelt alsof ik diep van binnen een walgelijk persoon ben die eigenlijk niks meer leuk of positiefs kan zien.

Ik lag in bed, erg slaperig en dacht aan mijn vrienden. Toen schoot er opeens een gedachte binnen van dat ze verkracht werden, mijn hartslag ging direct omhoog. Ik kreeg een paniekaanval, want ik dacht hoe kan ik zulke nare gedachtes nou hebben? Zou ik hier ooit van af kunnen komen? Ben ik ziek? Dat ging er door mijn hoofd.

Herkennen jullie dit ook? Sorry voor het lange bericht!