weken geleden heb ik voor het eerst openlijk gesproken over mijn verhaal tegen onbekende mensen. Heg heeft mij veel goed gedaan om jullie reacties te lezen. Gisteren ben ik opgenomen in een trauma centrum en ze hebben mij gevraagd of ik mijn verhaal nog een keer aan jullie wou doen maar dan met net wat meer detail's.... dus hier komt die;

Toen ik geboren werd bestond ons gezin uit mijn moeder, mijn vader, ik en mijn 2 broers. Mijn moeder is bipolar en had dus haar eigen problemen voordat ik überhaupt geboren was. Omdat mijn vader dat niet meer aankon had hij besloten om ons te verlaten en naar België te gaan. Zelf heb ik eigenlijk nooit echt een goeie relatie met hem gehad. Vooral mijn middelste broer die was altijd het lieveling. Ik was zijn minst favoriete. Dit kon je vooral zien bij bijvoorbeeld verjaardagen. Mijn broers gekregen de leukste en duurste kadootjes en wat kreeg ik.... een knuffel of een klok, hij moest zelfs aangespoord worden om iets te kopen. Vroeger kon me dit eigenlijk al niet interesseren maar het doet je toch wat. Mijn vader heeft mij altijd gezien als een lust object, mocht je je nu afvragen of dit mijn interpretatie is of niet.. nee dat is het niet, hij heeft het mij zelf vertelt. Toen ik 3 was heeft hij mij voor het eerst seksueel misbruikt. Dit gebeurde onder de douche maar helaas was dit ook niet de enigste keer. 

Mijn vader heeft mij misbruikt en mishandeld tot ik 12 was. Toen ik 6 was kwamen wij onder toezicht te staan van jeugdzorg en wat was ik daar blij mee. Ja een 6 jarig kind die dat zegt, dat gebeurt niet vaak. Ik hoopte dat het misbruik daardoor zou stoppen maar helaas. Ik had een geweldige gezinsvoogd die mij altijd door dik en dun gesteund heeft. Ik heb haar in totaal 12 jaar gehad. Toen wij over toezicht kwamen was er al bekend dat mijn vader mij misbruikt had onder de douche en helaas was dat alles. Hij had therapie gehad en was 'genezen' verklaard', alleen niemand wist dat hij ondertussen gewoon doorging. Jaren ging hij door een door. Toen ik 10 was durfte ik voor het eerst te zeggen dat ik het niet wou, wat gebeurde er toen... ik werd naar boven gesleept, in mijn buik getrapt en geslagen. Ik moest doen wat hij mij vertelde en nee was geen antwoord. Mijn hele buik was blauw en ik moest het het ziekenhuis voor foto's en ik had 2 gebroken ribben. Natuurlijk mocht ik niet vertellen wat er gebeurd was en moest ik zeggen dat ik van de trap viel en iedereen geloofde hem. Tot hij op mijn twaalfde een stap verder gegaan is tijdens een vakantie in de ardennen. Hij heeft slaappillen in mijn drinken gedaan en heeft mij die nacht verkracht. Ik sliep gewoon en heb niks gemerkt. Tot ik de dag daarna wakker werd en als pijn deed. Ik woonde toen net een half jaar bij mijn pleegouders. Mijn pleegmoeder vond bij het uitpakken van mijn spullen een gebruikte condoom dus toen ze me dat vertelde wist ik zeker wat er gebeurd was. Ik heb niks gezegd uit angst. Dat was ik het moment waarop ik vertelde dat ik hem niet meer wou zien. Nu ben ik 21 en heb ik een half jaar geleden aangifte tegen hem gedaan. Ik heb er alles aan gedaan om die man achter de tralies te krijgen maar helaas, zaak werd geseponeerd ivm te weinig bewijst last en omdat hij in 'therapie' was geweest. De politie vertelde letterlijk dat ze hem geloofde en dat ik het maar moest accepteren. Mijn vader is een manipulatieve man die er alles aan doet om zijn zin te krijgen. Terwijl de zaak nog aan de gang was, had hij mijn telefoon gehackt en allemaal doodsbedreigingen gestuurd en daarna natuurlijk weer verwijderd zodat ik niks kon. Net 2 weken voordat ik te horen kreeg van de politie dat hij niet vervolgd zou worden, is hij bij ons thuis geweest en heeft hij mij in elkaar geslagen. Ook dit vertelde ik aan de politie maar weer hetzelfde verhaal... geen bewijs. Hoe kan een man wegkomen met misbruik/mishandeling/verkrachting terwijl er genoeg mensen zijn die het verwacht hadden dat dat gebeurd was. Ik ging er zo aan onderdoor dat ik besloot een einde te maken aan mijn leven. Ik wou de pijn niet meer voelen van alles. Niet alleen de pijn van deze situatie maar ook de pijn die ik gekregen heb van andere situaties. Ik eindigde op de IC, bij binnenkomst was ik aan het hallucineren en kreeg ik daarna 2 hartaanvallen. Door alle medicatie heb ik nu hersenbeschadiging opgelopen maar ik ben blij dat ik er nog ben. 

Helaas wou ik dat mijn verhaal hier zou eindigen maar dat gebeurd niet. Tijdens de misbruik van mijn vader ben ik door de ex man van mijn tante en dag ontvoerd en heeft hij mij de hele dag door seksueel misbruikt zonder eten of drinken. Een paar weken geleden heb ik dat voor het eerst aan mijn vriend vertelt. Mijn vriend weet alles van mij en af en toe vraag ik mij echt af hoe hij het allemaal maar aankan. Ik hou van mijn vriend maar intimiteit is een absolute no go. Ik kan het niet hebben dat iemand van mij houd of ook maar om mij geeft, meestal sluit ik me dan helemaal af van die persoon. Ik heb littekens mentaal maar ook lichamelijk. Een jaar geleden ben ik ook verkracht door een onbekende man die mij wel kende, het was een gerichte aanval. De reden waarom ik dit weet is omdat ik nog steeds elke nacht in mijn nachtmerries hoor 'nu heb ik je dan eindelijk (en vertelde mijn naam erbij)'. Hij gebruikte op dat moment een mes. In het begin was ik nog aan het vechten maar toen dacht ik terug aan de overige dingen in mijn leven en kwam toch even dat momentje van 'ik ken niet anders dan dit'. Ik weet dat het mijn verdedigingsmeganisme was maar tot op de dag van vandaag voel ik me nog steeds schuldig om die gedachte en dat ik gewoon niet door ben gaan vechten. Hij heeft mij gesneden in mijn hals, op mijn rug en op mijn geslachtsdelen. Ik kan niet in de spiegel kijken zonder mijzelf te haten en de littekens te zien.

Deze mannen hebben zoveel van mij afgenomen; het plezier in het leven, het vertrouwen in mensen, mijn jeugd en wat ik denk ik zelf het ergste vind... mijn waardigheid. Ik wil er zijn voor andere mensen en ze met alles helpen maar wanneer iemand mij probeert te helpen zet ik 20 stappen naar achteren. Ik heb mijn diepte punt gehaald 3 weken geleden en ik durf gerust te zeggen dat ik een engel op mijn schouder had zitten. Mijn zelfmoord poging heeft mijn ogen geopend. Ik probeer met dingen voor mezelf te doen en mensen toe te laten in mijn leven maar ook open te zijn over hoe ik me echt voel en niet het mooie lachende gezicht die ik altijd liet zien. Ik probeer zelfs intimiteit aan te gaan. Vorige week een nieuwe tatoeage laten zetten zodat als ik in de spiegel kijk, ik de tattoage zie en kan bedenken wat ik allemaal bereikt heb in mijn leven. De tattoo is een bekende onder mensen met psychiatrische problemen. Hij bestaat uit een punt en een komma en is in leven geroepen om mensen met depressie, angststoornissen of verslaving een hart onder de riem te steken. Om een gevoelig en nog steeds gestigmatiseerd onderwerp als zelfmoord letterlijk in de verf te zetten.

"De puntkomma wordt gebruikt wanneer de auteur zijn zin kan afmaken, maar er toch voor kiest om deze nog verder te zetten", De tatoeage moet staan voor hoop en liefde voor zij die worstelen met zelfmoord- en automutilatiegedachten. Perfect voor mensen zoals ons die een extra steuntje kunnen gebruiken en ik ben erg blij dat ik hem bij mij draag.

De komende twee weken ga ik een zwaar proces in met veel therapie. Ik doe mijn best mijn hoofd boven water te houden maar ik probeer vertrouwen te hebben in mijzelf! Pfff dit was moeilijker dan verwacht maar wel nodig om ook een beetje de taboe te doorbreken. Als ik iemand ook maar ergens mee kan helpen laat het mij dan alsjeblieft weten, dan kunnen we elkaar helpen. Als er vragen zijn hoor ik het wel....