Hoi allen, ik herken hier wel wat in. Bij mij is alles al lang geleden gebeurd, maar een paar jaar terug heftig naar boven gekomen waardoor ik zowiezo al paar keer thuis heb gezeten van mijn werk. Dat ervaarde ik niet als aangenaam. Net voor Corona gebeurde hetzelfde. Mijn lichaam gaf weer aan dat het te veel werd en dan kwam Corona. Ik ben best sociaal en dat geeft me ook even een vluchtmogelijkheid van al het emotionele. Door de isolatie word ik feller met alles geconfronteerd en voelt het meer alleen ondanks ik niet over mijn verleden met anderen praat maar feit dat je niet zomaar ven naar buiten kon op een bepaald moment vond ik beangstigend. Grenzen dicht, avondklok, ••• Het heeft natuurlijk met vluchten te maken maar als je in verwerkingsproces zit moet je dat soms wel eens kunnen om erna weer verder te gaan. Ervaren jullie dat zo ook?

Zelf vind ik vooral de mondkapjes dragen fijn. Diegene die mij heeft aangerand woont in de zelfde stad als ik en iedere dag ben ik bang om hem tegen te komen. Door de mondkapjes voel ik me meer anoniem en durf ik eerder de stad in te gaan dan voordat het verplicht was in publieke ruimtes. Maar toen de lockdown er was had ik wel mentaal slechter in mijn vel voelde, dit was voordat het gebeurde. Ik kon daardoor niet meer naar school en ik hoop dat mijn school open blijft. Een beetje zekerheid en veiligheid in onzekere tijden.

Hey Anoniem83, goede vraag! Voor mij is het heel vervelend heel eerlijk gezegd. Ik ben slachtoffer van afpersing van online videobeelden. Ik ben een vrij naïef en sociaal persoon die altijd het goede in iedereen geloofd, wat een keer in het extreme is aangetast. Wanneer ik nu alleen thuis zit, voel ik me ook echt alleen en heb ik het gevoel dat de dader (een anoniem iemand, voor mij een schaduw op het net) ieder moment weer kan toeslaan via een appje, mailtje, of wat dan ook. Inmiddels is dat 5 jaar geleden en ik onderga nog altijd nachtmerries, e.d. Toen alles open was en ik mijn vrienden en collega's wekelijks zag, kon ik mijn hoofd daar vanaf zetten. Nu helaas een stuk minder! Ik moet echt tegen mijzelf praten dat alles goed is en het maar een onderbuikgevoel is die werkelijk nergens op gebaseerd is. Mijn gemoedstoestand is er niet beter op geworden... Daarnaast komt erbij dat ik afgelopen januari met een nieuwe uitdaging begon. Een droombaan bij een bedrijf waar ik echt graag wilde werken. Ik ging van fulltime naar parttime en ging daarnaast ZZP werk doen. Alles zag er zo rooskleurig uit tot corona kwam. Ik verloor mijn baan erdoor (het bedrijf zit in de culturele sector en moest iedereen zonder vast contract los laten) en was volledig afhankelijk van mijn eigen bedrijfje. Dit hakt er nog altijd enorm emotioneel in en werkt niet goed samen met het bovenstaande. Het geeft anderzijds ook een enorm sterk gevoel dat ik het wel allemaal nu in mijn eentje voor elkaar krijg continu, al is het iedere keer net. Ik hoop dat anderen zich echt minder geïsoleerd en alleen voelen, maar vooral dat wanneer ze zich zo voelen ze iemand hebben om mee te praten, dat is heel belangrijk. Ik heb een super lieve vriendin (2 jaar nu) waar ik altijd mijn hele hart kan luchten. Als je denkt dat je zelf niemand hebt, een persoon waarmee je kan praten staat echt vaak dichterbij dan je denkt. Heel veel sterkte tijdens deze periode! Praten helpt, er voor elkaar staan helpt, en, hoe moeilijk het soms ook is, doorgaan helpt. Groetjes, Rob