Ik voel mij nogal eenzaam met mijn verhaal. 

20 jaar geleden ben ik slachtoffer geworden van een groepsverkrachting. Nog steeds heb ik het zwaar .

Ik loop prikkelbaar, moe, ik kan niet zeggen dat ik ooit gelukkig loop, nochtans heb ik niks tekort. Al 2 jaar ga ik in therapie maar tot nu toe nog geen veranderingen, ik kan niet open zijn en alles vertellen.

3 jaar geleden leerde ik iemand kennen, maar het was nogal een ingewikkelde relatie . Vaak zeg ik hem weken niet of zelfs horen niet en dan plots stond hij aan mij deur met als zijn charmes won hij zich dan weer voor hem .  Na enkele maanden kon ik het niet meer trekken en besloot ik te stoppen met die relatie. Hij kwam weer na weken dat ik hem niet gezien had en liet hem binnen om hem te vertellen dat het hier stopte . Toen begon hij mij aan te raken en duwde ik hem weg maar hij duwde mij dan terug op de grond en forceerde zich om in mij te geraken wat lukte. Ik denk na enkele minuten stopte hij en zei om naar bed te gaan. Het onvergeeflijke naar mezelf toe is dat ik mee gegaan ben en niks heb gedaan . 

Ik moet zo een verhaal toch niet vertellen want heb erna nog met hem verder gegaan. Ik walg van mezelf als ik eraan denk en kan het echt niet verkroppen.