Hoi Sam22, Wat vervelend dat je met de twijfel hebt gelopen of het misbruik is of niet. Ik ben van mening dat als iets tegen jouw wil is gebeurd, het wel degelijk misbruik is. Of er nou penetratie bij komt kijken of niet. De manipulatie die erbij komt kijken maakt dat het lastig is om te zien dat je misbruikt bent. Door de manipulatie kan je denken dat je zelf hebt aangezet tot de daden van de dader. Door het zelf seksueel misbruik te noemen geef je het gebeurde een naam. Als ik voor mijzelf mag spreken, was ik een jaar of 20 voordat ik het woord seksueel misbruik durfde te gebruiken. Dit was 6 jaar nadat het voor de laatste keer gebeurd was. Het benoemen was zwaar, het maakt het beladen. Door er veel over te praten en te zien dat je niet de enige bent, ondanks dat ieder verhaal verschillend is, heeft het bij mij een plekje gekregen. Je bent in ieder geval verre van een aansteller. Juist knap dat je dit durft te bespreken; je ervaring maar zeker ook je twijfel daaromheen. Knap! Lieve groet, Carlijn

Ja ik kan me hier ook helemaal in vinden! Helaas dat het zo vaak voor komt.. Het was voor mij denk ik ook een beetje coping? Als ik het niet echt zag als seksueel misbruik dan kon ik het nog een beetje uit de weg gaan. En vanwege bepaalde redenen vond ik ook dat mijn situatie niet zo erg was als die van andere mensen. Uiteindelijk heeft het me erg geholpen om de vergelijking te maken met moord: Als je iemand 'per ongeluk' of ongepland vermoord is het nog steeds moord! Er is zeker wel een verschil tussen een geplande moord met kidnapping & marteling etc. en iemand die iemand aan rijd als diegene dronken auto aan het rijden is bijvoorbeeld. Ookal is dat bij het laatste een ongeluk en bij dat eerste komt er zeker meer pijn enzo kijken, beide is nog steeds sprake van moord. Die analogie pas ik ook toe aan mijn ervaring en dat heeft me erg geholpen om meer gelegitimeerd te voelen in mijn pijn als slachtoffer van seksueel misbruik.

Hoi Henn Het is inderdaad altijd erg genoeg anders blijft het je leven niet bepalen. Een vriendschap die stopt doet pijn, een liefde die beëindigd wordt doet pijn, ziek zijn is afzien, ... maar al die zaken zijn in tijd beperkt. Een trauma is iets voor het leven. Dit wil niet zeggen dat het niet kan Helen en beter worden, maar niet op korte termijn. Ten eerste blijven we er ook langer mee lopen voor we er iets mee doen. In de meeste situaties toch Ik begrijp je reactie ik kan het wel alleen en ik heb al veel boeken gelezen, maar ik vrees dat trauma in je eentje oplossen nooit kan. Vaak zijn er stukken weg, het is geen verhaal, het zet zich zowel lichamelijk als mentaal vast op je lichaam, ... maar je moet er klaar voor zijn om die stap te nemen. Ik ben ook gigantisch lang er tegen aan het vechten geweest. Tot je lichaam fysiek helemaal op de rem gaat. Dan is er geen andere keuze meer. Hopelijk laat je het zo ver niet komen, want geloof mij dat is pittig en ook om fysiek maar iets terug te kunnen. Er zijn keren genoeg geweest dat enkel mijn huis mijn terrein was omdat ik fysiek niet verder kon gaan. Ik vond hulp zoeken ook echt lastig en de eerste stap in mijn echte verwerkingsproces was lotgenoten. Ik ben nog steeds de vrijwilligers en mijn medelotgenoten uit de groep hier heel dankbaar voor. Door hen ben ik verder gegaan en dat was ook nodig. Dus wie weet is dergelijke voor jou ook de een eerste stap Veel succes Liefs Emma

Ja dit is en blijft lastig. Ik ben zelf misbruikt toen ik 16 jaar oud was en ben nu inmiddels 26.. ik denk dat ik pas sinds 2 jaar echt hard op kan zeggen ik ben misbruikt. Dit heeft dus voor mij echt jaren geduurd maar dat komt ook omdat ik er nooit hulp voor heb gezocht nog steeds niet. Soms denk ik wel dat beter zou zijn maar ben er niet zo van doe graag alles alleen haha. Ik heb veel boeken gelezen en dacht vaak terug aan die tijd en hoe ouder je word hoe meer je realiseert wat er echt gebeurd is. Ook al werkte ik toen mee ik heb wel duidelijk nee gezegd en gehuild en was minderjarig. De gene die me misbruikt hebben waren 20/30+. Soms kost het eenmaal tijd maar je moet nooit denken van misschien heeft iemand het zwaarder dan ik nee je moet aan jezelf denken het is erg genoeg dat iemand aan je heeft gezeten zonder dat je er toestemming voor gaf. Liefs Henn

Mwah dat weet ik zo niet. Ik heb daar geen gevoel bij. Eerder schaamte dat het zo is geweest. Ik hecht me harder aan anderen dan aan diegene aan wie ik gehecht zou moeten zijn

Ik denk dat het je diep van binnen niet koud laat, Zo bescherm jij nu jezelf

Minimaliseren en bagataliseren zijn typische eigenschappen lijkt me. Ik herinner me weinig van de gehele situatie. Slechts 2 beelden. In het ene werd ik betast door een oudere man die werkte bij het speelpleintje waar wij gingen spelen en geregeld kwamen. Desondanks herinner ik me maar 1 ding. Het andere zijn handelingen die ik moest doen bij mijn broer die amper paar jaar ouder was en we waren zelf echt nog een kind. Ook die beelden blijven beperkt maar ik kan die handelingen nu nog steeds niet want dan blokkeer ik. Ook de specifieke aanrakingen zijn Not done. Bij mijn weten is er nooit penetratie geweest want ik dat lukt me wel. Ik heb ook altijd het gedacht gehad dat het niet erg was. Het stelt minder voor dan verkracht zijn dacht ik. Maar ik was 7 jaar. Totaal geen kennis van het andere geslacht. Het zou gestopt zijn als ik 12 was. 5 jaar en ik weet amper iets. Ik heb jaren nooit iets willen weten over alles rond seksualiteit. Zelfs als tiener bleef ik een leek. Relaties waren jaren geen opties. Ik wou het niet al vond iemand me leuk. Het heeft veel beperkingen gehad en nu nog steeds. Ik blijf altijd hyperämisiere en zeker indien het drukker wordt. Doorheen alle jaren had ik telkens extreme last van mijn darmen als het tot een relatie kwam. Is het dan niet erg genoeg. Als je ondertussen meer als 30 jaar later nog pijn hebt en nog steeds hyperalert bent? Ik was een kind. De daders waren beide mensen uit de buurt dus ik had hen moeten kunnen vertrouwen. En er werd met het verhaal van de buitenstaander niets gedaan toen ik het mijn moeder in alle paniek vertelde. Het andere verhaal is altijd geheim gebleven. Neem ik het mijn broer kwalijk, ja Ben ik boos? Neen. Woede en boosheid blijft het trauma voeden en dat wil ik niet. Met EMDR is de lading van het beeld ook bijna nul geworden. Vergeef ik het hem? Dat weet ik niet want het laat me koud Is hij misschien ook slachtoffer van de andere dader. De kans is groot. Geeft dat een reden om hetzelfde te doen. Neen. Maar het maakt wel duidelijk hoe focked up het kan zijn. Groetjes Emma

De dingen niet echt onder ogen zien en je zelf niet kunnen vergeven en de ander niet omlaag willen halen. Schaamte !!!

Ik herken djt volledig