Als ik 1 iemand kan helpen met dat wat ik hieronder schrijf dan ben ik al zo blij…. 

Wow, wat een jaar! Voor heel veel mensen is 2020/2021 een hele moeilijke tijd (geweest), maar voor mij is het de beste tijd uit mijn leven geweest. Ik ben nu 34 jaar, seksueel misbruikt door mijn broer toen ik ongeveer 12 jaar oud was. Een aantal maanden geleden durfde ik mijn verhaal te delen hier. Nu ben ik heel trots dat ik kan vertellen dat het zoveel beter met mij gaat. Ik besef mij elke dag nu hoe dankbaar ik ben voor mijn eigen doorzettingsvermogen. Ik denk dat ik van mezelf leer houden. Ik kan naar mezelf kijken in de spiegel en een paar dagen geleden zei ik “ik hou van jou" tegen mezelf. WAUW! In 2019 verdronk ik figuurlijk bijna. Ik ben moeder van 2 jonge kids, getrouwd met een drukbezette man met een eigen bedrijf, ik werkte parttime. Ik ben een zorgzaam type die moeilijk grenzen aangeeft en vooral aan de ander denkt. Met pijnklachten ga ik gewoon door totdat ik neerval. Omdat ik halverwege 2019 het eigenlijk al niet meer trok heb ik samen met mijn man ervoor gekozen om mijn baan op te zeggen. Financieel was dit gelukkig mogelijk. Ik kon niet wachten. Ik snakte naar me-time. Gewoon eens even met mijzelf bezig zijn, ook al wist ik niet eens hoe dat moest. Mijn man wist toen nog niks van mijn moeilijke tienerjaren wat betreft het misbruik. Ik heb het altijd voor iedereen verzwegen, weggestopt…. Maar vanaf dat ik mijn eerste kind kreeg merkte ik dat het wegstoppen me niet meer zo makkelijk lukte. Ik werd kwetsbaarder, somberder, depressiever… Waarom kon ik nou niet van mijn kind genieten? Waarom ben ik ongelukkig? Ben ik wel een goede moeder? Ik heb ook een trauma opgelopen wat betreft mijn ouders… door wat mijn broer mij aangedaan heeft werd ik een boos meisje die haar verdriet wegstopte. Ik had weinig zelfvertrouwen en een slecht zelfbeeld. Ik werd gepest op school, me vader sloeg me als ik me mond open trok op momenten dat hij dat niet nodig vond en me moeder zag mij niet. Ze was altijd met haar eigen lichamelijke problemen bezig. Ik was heel eenzaam en voelde me nergens veilig. Op mijn 18e ging ik op mezelf wonen, eigenlijk werd ik door mijn ouders het huis uit gekeken. Achteraf gezien was ik dus aan alle kanten behoorlijk beschadigd. 5 jaar geleden, toen ik net bevallen was van ons 2e kind besloot ik om hulp te vragen bij een psycholoog. Ik wist nog niet precies waarvoor, maar ik was ongelukkig. Misschien kon de psycholoog bij mij achterhalen wat er nou precies aan de hand was. Ik ging er een beetje vanuit dat het kwam doordat ik weinig tot geen liefde kreeg van mijn ouders. Na een aantal weken besloot ik op aanraden van de psycholoog om tijdelijk het contact met hen te verbreken. 5 maanden duurde dit, toen besefte ik dat het niet veel oploste. De psycholoog gaf me opzich wel weer wat energie om weer door te pakken. Ik stopte na zo'n 10 sessies. Na enkele tijd werd ik weer onrustig, kreeg ik mijn eerste herbelevingen van het misbruik, voelde ik me vies, schuldig. Ik had een normale band met mijn broer, maar die werd voor mij steeds gecompliceerder. Die boosheid van vroeger kwam weer omhoog. Ik moest het allemaal verbergen d.m.v. smoesjes, er kwamen stemmingswisselingen. Ik kreeg steeds meer pijnklachten in me spieren. In 2019 had ik mega de behoefte om het met iemand te delen. Wie kon ik vertrouwen? Uiteindelijk heb ik het mijn zus verteld waar ik mee ging lunchen. Opeens was dat het moment. Toen luchtte het wel op, maar het werd ook ingewikkelder… en nu? Ik functioneerde thuis niet echt meer en moest het ook mijn man gaan vertellen. Dat was heftig. Maar waar hij mij eerder nooit begreep , wist hij nu wel waar ik doorheen ging en dat voelde fijn. Ik ging op aanraden van een ademhalingstherapeut waar ik onder behandeling was voor mijn hyperventilatie aanvallen een afspraak maken bij een haptotherapeut. Dit is het allerbeste advies ooit in mijn leven geweest. Ik heb heel veel aan deze vrouw te danken. Zo snel vielen er heel veel puzzelstukjes op z’n plek. Toen kwam het programma Geraldine en de vrouwen op tv. Net hiervoor had ik uitgesproken dat het me fijn leek om met iemand te praten die hetzelfde had meegemaakt. Ik zocht herkenning. Dit vond ik bij het tv programma. Ik keek elke aflevering 1 uur lang aandachtig naar de tv. Ik zag zoveel van hun in mezelf terug. Ik dacht… dus ik ben niet een verschrikkelijke vrouw zoals ik altijd over mezelf dacht. Ik heb trauma’s die mij beschadigd hebben, ik lijd aan PTSS. Dit was voor mij heel belangrijk om te weten. Vanuit hier kon ik weer verder. Ik ben naar de huisarts gegaan. Ik wilde graag weer hulp van een psycholoog die bekend was met EMDR. 4 maanden op de wachtlijst…. Pffff. Dit was wel echt een tegenvaller. Om deze maanden te overbruggen heb ik om een antidepressiva gevraagd. Ik was mentaal op, ik functioneerde alleen maar op de automatische piloot, was onrustig en had constant hyperventilaties en herbelevingen. De eerste 3 weken waren even afzien door de bijwerkingen, maar na 3 weken merkte ik dat ik wat rustiger werd. In januari 2021 werd ik opgeroepen voor een intake. Nu 3 maanden verder heb ik zoveel bereikt. 2 EMDR behandelingen gehad, ik heb een leerzaam webinar gevolgd voor slachtoffers van SM. Daarna heb ik in 1 uur een brief van 4 kantjes getypt om mijn broer te confronteren. Wel 20x heb ik de brief doorgelezen, steeds dacht ik dit is het, dit ga ik aan hem laten weten, deze vragen heb ik. 3 dagen later heb ik de brief in een video ingesproken en naar hem verstuurd. 2 dagen later heb ik met hem afgesproken zodat hij zijn verhaal kon doen en mijn vragen kon beantwoorden. Hij bekende schuld, heeft spijt en wil er alles aan doen om mij te helpen bij dat wat hij mij aangericht heeft. Klinkt mooi, maar hij heeft ook dingen gezegd die me verdrietig maakte. Hij was ook zo nuchter en ik had niet het idee dat hij besefte wat hij mij aangedaan heeft. Maar ook niet wat hij mij afgepakt heeft. Opgelucht, maar ook verward reed ik weer naar huis. De eerste 3 dagen was ik sterk en blij met de stap die ik gezet had. Maar na 3 a 4 dagen kwam er veel verdriet boven. Waarom is hij zo nuchter? Vond hij nou echt dat ik me aanstel? Ik werd weer boos… Maar nu weet ik, ik moet erover praten… Dit deed ik ook, met meerdere personen die ik het de afgelopen maanden verteld heb. Dat hielp enorm! 1 week geleden heb ik het mijn ouders verteld en mijn andere 2 zussen… Dit sloeg in als een bom voor hen, maar wat een verlichting voor mij. Mijn geheim is geen geheim meer. Het is niet meer van mij. Wat een bevrijding. Mijn ouders reageerde heel goed naar mij toe en voor hun werd ook duidelijk waarom ik vroeger zo’n boze puber was. De band met mijn broer… geen idee hoe de toekomst eruitziet. Geen idee of ik hem ooit kan vergeven, tijd zal het leren. De band met mijn ouders… is heel kwetsbaar. Hopelijk zal het beter worden nu er begrip is van hun kant. Maar ik ben nu vooral bezig met mezelf! Weer rust brengen in mijn leven, het een plekje geven en zelfvertrouwen opbouwen. De triggers zullen wellicht blijven, maar ik heb er vertrouwen in dat ik er steeds beter mee om zal gaan. Wat mij enorm helpt is elke dag sporten. 30 – 45 min voor mezelf. Elke dag doe ik dit met heel veel voldoening. De ene keer pilates oefeningen, kracht of cardio. Hierdoor word ik fysiek en mentaal veel sterker en heb ik veel minder pijn in me spieren. Voor het eerst in mijn leven zie ik licht aan het einde van de tunnel en een gelukkig toekomst met mijn fantastische gezin. Mocht je nog aan het begin van deze reis zitten of als je er midden in zit… ook jij zal uiteindelijk het licht zien, als je er maar voor blijft vechten! Ik weet als geen ander hoe zwaar deze reis was/is, jezelf terugvinden, beseffen dat je niet leeft, maar aan het overleven bent. Je kwetsbaar opstellen, ook als het zo verdomd veel pijn doet. Geloof me, het is het allemaal waard! Jij bent het waard! Heel veel sterkte en succes!