Hoi Mirte Wat erg om te lezen wat je dochter op zo’n jonge leeftijd al heeft meegemaakt. Zelf was ik 7. Ik ben in paniek naar huis gekomen. Heb het gezegd en er is nooit iets meegedaan. Dus echt je bent een super mama die er wil voor gaan en terecht. Het zou mij nu meer dan 25 jaar later veel lichamelijke pijn en andere hebben bespaard dus stop idd niet met therapie zolang je kind geen rust vind. Er zijn naar het schijnt wel veel alternatieve therapieën die mogelijks meer op kinderen zijn gericht zoals dans, tekenen maar blijkbaar ook paarden therapie waar de paarden vooral aantonen wat de pijn en gevoelens zijn. Zelf heb ik veel baat bij lichaamstherapie. Zo kan je ook het boek rond TRE een keer lezen of somatische experiencing lezen. Leren je kind te trillen zodat de spanning Uit haar lichaam kan. Wel knap dat ze het heeft kunnen aangeven want velen verzwijgen het. Lichaamstherapie onder de vorm van faciatherapie kan mogelijks ook helpen. Zo kan ze rust ervaren. Het is echt heel belangrijk dat je er mee verdergaat. Ik weet dat ik heel moeilijk grenzen daardoor kan aangeven en op die momenten nog steeds dissocieer. Je bent echt goed,bezig. Geef het niet op 1 belangrijke tip. Zoek echt iemand die ervaring heeft met trauma. En bij voorkeur ook met kinderen. Veel succes Liefs Emma

Ja, hou van jezelf. Je doet het nu goed. Dat telt. Later kun je wel terugkijken als dat dan nog nodig is

hoi mirtje, heel lastig inderdaad. je wilt als ouder tenslotte het beste voor je kind en je dochter heeft een leeftijd waar het niet altijd weet wat goed is. een match met je dochter is heel belangrijk. wat al aangehaald werd is speltherapie. meer passend bij de leeftijd dan een emdr. daarnaast zijn er voldoende therapeuten die gespecialiseerd zijn in jeugd traumas en sommigen ook nog eens rondom misbruik. het is heel dubbel natuurlijk. je dochter zal heel gemengde gevoelens hebben met de situatie en je wilt niet dat deze blijven. te weinig aandacht en het kan blijven zitten. teveel aandacht en je raakt je kind erin kwijt. de machteloosheid voor je zal enorm zijn. ik zou dus zeggen zoek iemand die specialisatie heeft op dit gebied. daarnaast weet ik niet of jij hulp krijgt of heb gehad maar zoek deze anders ook op. het doet tenslotte veel met je als ouder. laat je dochter er zelf iets over los of ze het erover wil hebben en eventueel met wie ook? mijn oudste zoontje heeft een situatie gehad (geen misbruik) maar kon toen wel heel bewust ervoor kiezen dat hij het er met mij over wilde hebben. kinderen kunnen je soms verrassen hierin. hopelijk kun je er wat mee. p.s. ik lees een verontschuldigende toon bijna in wat je schrijft. misschien goed om die met iemand te bespreken. door hier te komen en je bericht te plaatsen laat je ook zien dat je een moeder bent die het beste met haar dochter voor heeft. dus straf jezelf niet te hard. het was waarschijnlijk niet dat je dit van haar opa verwacht had. geef om jezelf zoals ik lees dat je om je dochter geeft.

Dit geeft mij veel verdriet en ook positiviteit om hoe jullie in liefde hiermee omgaan

Hey Mirtje, Ik ben zelf geen ouder die dit heeft meegemaakt, en toen het bij mij voor het eerst gebeurde was ik al een tiener maar ik ken een aantal anderen die het op hele jonge leeftijd hebben meegemaakt, en ik heb er veel met hen over gesproken. Zelf (en dat is enkel mijn mening, ik ben geen professional) denk ik dat het er op dit moment in haar leven vooral belangrijk is dat ze weet dat ze erover mag praten als ze dat wil, maar dat het niet per se hoeft. Ze weet dat destijds haar grenzen niet gerespecteerd als het over dit onderwerp gaat en ze mag zien dat dat nu anders is. Dat ze nu zelf mag kiezen wanneer ze erover wil praten. Haar eigen moment mag uitzoeken. Dat ze het er thuis over heeft is trouwens al een hele grote stap!! Ontzettend veel mensen durven het later pas te vertellen. Dus het is al dapper van haar dat ze er thuis over praat en al mooi van jou dat je blijkbaar een band met haar hebt waarin ze zoiets met jou durft te delen. Misschien helpt het als ze wel een psycholoog kan blijven zien voor een tijdje zonder dat het per se over dat onderwerp hoeft te gaan? Zodat ze diegene eerst echt kan leren kennen via lichtere gesprekken en zich later kan openen wanneer ze er klaar voor is. Je schrijft er niet bij wat de precieze rede is van de psycholoog is om te stoppen met de behandeling (behalve dat je dochter er niet over wil spreken). Maar het lijkt me aannemelijk dat er een diepere rede zit onder dat voorstel? Wat wil je dochter zelf het liefste? Vind ze het fijn om naar de psycholoog te gaan of juist niet? Wat past er bij haar? Sommige kinderen vinden het bijvoorbeeld fijn om ergens over te praten terwijl andere kinderen het fijner vinden om een tekening te maken ofzo van hoe ze zich voelen, of het uit te beelden. Een therapie vinden die goed past is ook een proces net als met alles denk ik. Soms duurt het even voordat je iets gevonden hebt dat past en werkt. Maar als dat eenmaal gelukt is is het al het werk meestal helemaal waard, want dan heb je iets gevonden dat echt werkt en daar heeft ze voor de rest van haar leven nog wat aan. Heel veel succes en sterkte gewenst!!! Lieve groetjes, N

Dag Mirtje, Allereerst spijt het me om te horen dat zowel jouw dochtertje als jij zoveel hebben mee moeten maken afgelopen jaar. Ik deel even mijn ervaring en gedachtes misschien dat je er iets aan hebt: Ik was zelf 10 jaar toen ik seksueel misbruikt werd en ik heb spel/creatieve therapie gehad. Ik wilde (of eigenlijk kon) er ook absoluut niet over praten, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik minder bang werd voor mannen etc. Ik ken je dochtertje natuurlijk niet, maar ik heb laatst gelezen dat danstherapie ook heel goed schijnt te zijn. Voor volwassenen is het al lastig om erover te praten, laat staan voor een kind. Ik was natuurlijk iets ouder, maar wat mij geholpen zou hebben is dat er dingen in overleg waren gedaan, want als kind verlies je controle door het misbruik en het is belangrijk om weer een beetje gevoel van controle te krijgen. Dus misschien zou je eens aan je dochter kunnen uitleggen dat er dingen zijn die haar kunnen helpen met haar boosheid/verdriet etc. en vragen wat zij fijner of leuker zou vinden met spelletjes (speltherapie), of tekenen/kleien/,knutselen, muziek, dans (creatieve therapie) Daarnaast wil ik je meegeven dat ik het heel mooi vind om te lezen dat je het beste wil voor je dochter, je bent een super goede en liefdevolle moeder! Weet dat als je een keuze maakt je dit altijd zult doen met de kennis, kunde en liefde van dit moment en dat je niet meer kan doen dan dat! Mocht je nog vragen hebben, stuur me gerust een berichtje! Sterkte en beterschap toegewenst!