Oordeel uit, aandacht aan

Hallo,

Ik wil eventjes wat kwijt over mijn laatste 8 jaar. Ik was destijds getrouwd en had een dochtertje van 2 en de tweede op komst. Helaas ben ik door o.a. Veel stress om me heen thuis en op mijn werk in een Burn-out terecht gekomen. Hier heeft zich een stoornis ontwikkeld (bipolaire variant met waandenken). Door mijn gedrag destijds, zonder geweld, vertrok mijn hele directe omgeving. Inclusief mijn ex-vrouw met kind. Zonder afscheid te kunnen nemen van m’n dochter. Mijn ziektebeeld is destijds helemaal misbruikt door mijn ex-vrouw om onze kinderen voor zichzelf te houden. Vader, ik dus, werd geheel buiten gesloten. Mede mogelijk gemaakt door haar advocaat, rechtbank en raad van kinderbescherming. Ik moest me laten behandelen eer ik weer omgang zou mogen aanvragen. Goed dat inzicht was er dus niet door de stoornis. Door kwade (bedreigende) e-mails en overtreden contactverbod kwam ik uit een 3 jarig dakloos bestaan eindelijk in een hulptraject terecht. Helaas eerst via een staatshotel. Uitgezeten en door naar de klinieken. Geen probleem want ik werd geholpen. Nu 3,5 jaar later ben ik godzijdank hersteld en zijn er geen stoornissen meer aanwezig. Alles verkeerd in remissie en stabiel zonder medicatie. Nu ruim 2 jaar schat ik zo ongeveer in. In deze tijd heb ik kunnen sparen om zo een advocaat te kunnen bekostigen wat voorheen nooit mogelijk was. Dat is dus de voorgeschiedenis. 
 

nu is wel een feit dat ik zwart-op-wit kan aantonen dat gedurende al deze jaren mijn ex-vrouw dus zich steeds bemoeide met mijn leven aangaande de behandeling(en). Continue contact zoeken met de kliniek waar ik verbleef om zorgen te uiten en voor behandelaar te spelen. Zij meent dus dat ik voor het te zien krijgen van mijn kinderen levenslang aan medicatie moet zitten en niet stabiel genoeg zou zijn omdat ik nog zogenaamd in een “stabiele” omgeving verkeer. Terwijl ik verlof heb opgebouwd inmiddels van 12 uur per dag. Op punt sta door te stromen naar de volgende fase in mijn traject. Begeleid wonen ivm de dakloosheid van voorheen. Veiligheid inbouwen dat je niet op straat komt te staan zeg maar. Het OM heeft ze ook schriftelijk gevraagd om haar op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen, inclusief de kliniek. De kliniek ging daar gelukkig niet in mee ivm privacy medische dossier. Daarnaast vond m’n psychiater het absurd. Het mooiste van alles dat ze zelf slachtofferhulp ingeschreven heeft en die noemen haar een “hele sterke vrouw”. Gelezen in de zittingsdocumenten. Je zieke ex-man in nood “afmaken” oogt kennelijk zo tegenwoordig. Ik praat mijn e-mails niet goed laat dat duidelijk zijn. Het zijn meer de acties na mijn herstel. Al die tijd (nu 4 a 5 jaar heb ik haar en de kinderen) met rust gelaten. 
 

Nu is a.s. Donderdag (8 september) de voorlopige voorzieningen zitting aangaande de omgang aan orde. Later wordt gezamenlijk gezag en de wettelijke verplichte informatieplicht (documenteren) behandeld maar daar kan een jaar overheen gaan.

Ik heb er een goed gevoel bij, maar de acties van mijn ex-vrouw zitten mij erg dwars. Ik heb geen wrok of haat, want ik sta daar gelukkig boven. Toch zie ik het als iemand die mij stress wil bezorgen om emoties uit te lokken of een terugval te bewerkstelligen. Kan het niet goed plaatsen wat ik hier mee aan moet.

Heeft iemand dezelfde ervaringen of eventueel tips of ideeën/suggesties wat hier mee aan te moeten? Ik hoor het graag. Het gaat je immers niet in de koude kleren zitten.

p.s. Volgens de vertrouwenspersoon van de kinderbescherming mag een ziektebeeld geen belemmering zijn bij een omgangsregeling. Hoor ik ook pas na 8 jaar.. 😬

Woensdagochtend sliep ik zoals gewoonlijk uit en lag daarna nog serie te kijken in bed. Opeens hoor ik meerdere keren de deurbel gaan. Ik hoor iemand buiten de naam van mn huisgenoot roepen. Daarna ging weer de bel. Ik neem de intercom op en vraag wie er voor de deur staat; het is de vriend van mn huisgenoot. Ik laat hem binnen en wees hem dat haar slaapkamer boven is; hij weet de weg. Ik bleef beneden en wilde net gaan douchen tot ik haar vriend hoor hoesten en (bijna) overgeven. Ik vroeg of alles okay was en zijn antwoord was: ze leeft niet meer. Gelijk de politie gebeld en binnen 5 minuten stonden ze voor de deur. Het is nog geen week geleden en zie haar nog steeds voor me in bed; overleden door een overdosis…..

15jr geleden, het leek mijn maatje voor het leven. Tot ongeveer 2jr geleden hadden we aan n half woord genoeg. Toen begon de ellende. Nex werkt bijna 6 dagen in de week en zit veel in de kost. Er is mij altijd gezegd dat ik op de 2e plaats kwam (werk vh meisje). Maar ik kwam niet meer op de 2e maar eerder 3e of 4e plaats. Ik ging vragen stellen en eisen stellen maar meneer luisterde niet. Ik was hem alleen ah pleasen en cijferde mezelf compleet weg. Vorig jr is mijn vader overleden en er werd mij gezegd "het rouwen is genoeg het leven gaat door". Zo die kwam binnen. Verdere details zal ik jullie besparen. 3 weken geleden die handdoek gegooit. Nu begint de ellende pas echt...koophuis, spullen verdelen, dreigen, kleineren en keiharde woorden "ik hou niet meer van je", "ik heb n vrouw leren kennen die ik niet wil kennen", "je bent over mijn grensen gegaan", "ik ga verder met me leven  ga jij nu ook maar verder met jouw zielige leventje". Keihard komt het aan, gevoelloos. Ik weet me geen raad, ik twijfel maar diep in mijn hart weet ik dat ik het juiste doe....kan het niet alleen. Iedereen ziet zijn mooie joviale kant en roept waar twee kijven, twee schuld. Wie herkent mijn verhaal en heeft advies. 

Hallo, ik ben onlangs uit een relatie gestapt waarin mijn partner mij narcistisch heeft misbruikt.Op een gegeven moment kon ik niet meer werken omdat ik voelde dat er iets mis was, vervolgens begon mijn lichaam stress op te slaan in m’n borst. Op het laatste kon ik alleen maar huilen en kwam ik zelfs niet meer uit m’n woorden. Ik durfde letterlijk niks meer, niks meer te vragen, en stond 24/7 aan. Ben uit het huis weggevlucht en ten einde raad bij m’n ouders beland. Zij hadden geen idee wat er wat er aan de hand was.

Na 2 weken ben ik bij de crisisdienst van het GGZ beland en wilde zelfs niet meer leven. Inmiddels wacht ik met kalmeringsmiddelen op een behandeling bij een psycholoog. Elke ochtend word ik verward wakker en begrijp dan niet wat er is gebeurt. Ik weet niet wat ik moet doen, voel me erg depressief en heb veel last van suïcidale gedachten. Hiervoor had ik een goede baan, was sportief en genoot van het leven. Dit lijkt me in korte tijd allemaal te zijn afgenomen.

Kom graag in contact met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Hoe kom ik hieruit, ben zo radeloos.

Hallo, ik heb twee maanden geleden ontdekt dat ik ben opgevoed door een narcistische moeder. Toen ik ben ik verder op zoek gegaan over informatie. Wat ik graag wil delen is de opluchting dat ik niks kan oplossen in de relatie behalve dat ik uit de situatie kan stappen om het veilig voor mezelf te maken. Ik heb sinds twee maanden geen epileptische aanval meer gehad. Wat ik allang vermoedde is dat aan de epilepsie een trauma ten grondslag lag en ik heb het nu gevonden. Ik  ben wel alleen komen te staan door de voorgeschiedenis en mis verbinding.....en vooral verbinding met mensen die mij begrijpen.....ik zoek mensen die ook emotioneel misbruik en mishandeling hebben meegemaakt om te delen en uit te wisselen. Ik zou graag een live-lotgenotengroep emotioneel & psychisch misbruik willen in de stad Groningen om te delen. Is dat mogelijk vanuit slachtofferhulp Groningen?

Ik lig nu op een luchtbed in mijn garage. Mijn vrouw ligt gewoon in haar eigen bed. Hopelijk zal de scheiding niet al te lang gaan duren want ik begin leeg te raken...

Mijn verhaal is groot en lang. Er is veel gebeurd in 40 jaar en pas nu ben ik mezelf goed aan het aanpakken. Ik heb fouten gemaakt in mijn relatie. Ik heb haar niet voldoende steun gegeven. Ik heb mijn ouders teveel invloed laten hebben in het begin. Ik zocht naar erkenning. 

Dan begint corona. Mijn vrouw is een anti. Een heftige. Ik moet met haar mening mee, maar wil het niet. Ik werk fulltime en hoor alle meningen. Zie alle gedragingen. Het is niet zoals zij zegt dat het is. Zij werkt niet. Zorgt voor onze dochter en wordt beïnvloed door sociale media. Dan begint ze zich tegen me te verzetten. Ik word haar narcis, haar onderdrukker, haar tiran. Ik ben borderliner en doe aan gaslighting. Allemaal haar benamingen voor mij.

Ik brand door, krijg paniekaanvallen en ga op zoek naar hulp. Eerst in een depressiegroep, daarna professionele hulp. Ik heb morbide gedachtes. Alles leg ik neer bij mijn psycholoog en ik kom erachter dat het niet allemaal aan mij ligt. Dat zij een aandeel heeft. Ze wil niet mee in therapie. Ik ben de narcist. Hoe meer therapie ik volg, hoe groter mijn inzichten. Ik krijg vluchtgedrag, want ze wil niet meewerken en onze relatie ontwikkelen. Ik ben haar narcist.

Ik probeer staande te blijven en kom iemand tegen die me helpt. Ik word verliefd. Zo'n diepe emotionele en geestelijke band kende ik nog niet. Nu ben ik de boeman. Ik twijfel aan mezelf. Ik wilde als vrienden uit elkaar, maar ze maakt het onmogelijk. Ik ga kostbare tijd met mijn dochter kwijt raken. Ik kan haar niet beschermen. Ik wil haar haar moeder niet afnemen. Continu strijd in m'n hoofd. Strijd in mijn hart. Strijd met mijn vrouw. Ik ben haar narcis, maar zij is de enige die het ziet. Nu is ze mensen aan het afstoten en medestanders aan het verzamelen. Mensen die mij nog nooit gezien hebben. Ik ben haar narcist. 

Mijn dochter is mijn achilleshiel. We hebben een fantastische band. Ik raak haar kwijt en ik kan niks doen dan de advocaat volgen. Netjes blijven. Laten zien dat je het beste voor hebt. Die narcist ben je toch al in haar ogen.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de ene kant ach stel je niet zo aan, er gebeuren veel ergere dingen op de wereld. Maar aan de andere kant draag ik ook elke dag een pijn met me mee, door iets wat je emotionele mishandeling zou kunnen noemen maar waar eigenlijk altijd heel weinig over wordt gesproken..

Mijn vriend heeft een alcoholprobleem, voorheen ook blowen daar is hij nu 2 maanden mee gestopt. Maar dit maakt hem heel onvoorspelbaar. Hij kan van het minste geringste helemaal uit zijn slof schieten. Hij zal geen geweld gebruiken maar zegt wel dagelijks hoe waardeloos, nutteloos ik ben. Dat ik geen sociaal leven heb, dat ik er niet uitzie, nergens goed voor ben alles is mijn schuld. Je kent het wel. De volgende dag heeft hij of spijt en doet hij alsof er niks aan de hand is of hii negeert me.alsof ik niet besta in mijn eigen huis.

Eerst was het probleem alleen als hij teveel dronk, maar als hij nu probeert niet te drinken wordt hij ook immens sagerijnig wegens het afkicken en is de ellende net zo erg. De ene dag is alles mooi  en de andere dag is ineens alles kut en is hij diepongelukkig..wil hij uit elkaar en het huis verkopen, onze dieren weg doen. Niks is goed. Dit soort roept hij ook zo ff tussendoor in mijn pauze waarna ik vervolgens weer een meeting in moet (werken allebei thuis). Oftewel ik zie geen uitweg.. ik ben nu ook op een leeftijd dat ik ook echt moet gaan nadenken over kinderen en die wil ik niet in deze situatie brengen en leren dat het normaal is dat men zo behandeld wordt.

Mijn partner heeft al vaker hulp gezocht maar na 1 of 2x is het teveel moeite en kapt hij er weer mee.. Inmiddels merk ik dat ik gewoon heel onzeker ben geworden, continu moe ben, slecht slaap..mijn werk gaat prima maar haal weinig plezier uit dingen.. en ik wil.mij gewoon niet meer zo voelen...

Iemand hier die een soortgelijke situatie heeft?

Vorige week sprak ik mijn coach. Hij kent van mijn verhaal over datingfraude. Naar aanleiding van een gesprek met zijn moeder die zei dat datingfraude waarschijnlijk veel ingewikkelder lag dan de media het doet voorkomen vroeg hij, min of meer recht op de vrouw af, "als je die verhalen hoort wat denk je dan, wat doet het je?"
Ik gaf aan dat ik de documentaire van de Tinder Swindler nog niet had gezien maar dat ik van de week wel al kookte van woede toen een DJ van Radio 2 zei ' ik vond dat ene meisje wel een beetje naïef'.

Dit weekend heb ik de veel besproken documentaire gekeken. Zo een ander verhaal als het mijne maar ook zoveel overeenkomsten. Ik vond het heftig om te kijken en veel herinneringen uit mijn eigen verhaal kwamen weer boven.

Deze man bestaat echt, deze man heeft zijn rijkdom laten zien, alle mensen om hem heen bestaan. Deze man liet merken dat hij om de andere persoon gaf. Of dat nu echt was of niet...
Een totaal andere dimensie van datingfraude.

Hoezo naïef? Hoezo dom? Hoezo oordelen... Ja het was misschien niet handig om een creditcard op jou naam te laten gebruiken of geld te lenen aan een goede vriend. Maar naïef.

Nee mevrouw de DJ niet naïef, niet dom. Gewoon erin geluisd door een crimineel.

Mijn lieve vriend, die samen met mij de documentaire keek, zag aan me dat het me raakte. Hij kent mijn verhaal en vindt mij enorm moedig dat ik mijn ervaring gebruik om anderen te steunen. En dat ik daarnaast zoveel mogelijk bekendheid wil geven aan datingfraude.
En daar houd ik me aan vast. Aan mensen die mij steunen in mijn strijd en mij niet veroordelen voor wat mij is overkomen.

Wat ik opnieuw wil delen is dit onderdeel, dat mijn probleemtijd aanzienlijk had kunnen verkorten. Ik neem het niemand achteraf kwalijk, maar wie het leest kan er misschien over na denken.

Het gaat om de beelden, die ons vanaf de opvoeding zijn meegegeven. Mannen zijn sterk, vrouwen zijn het zwakke geslacht . Wie dit altijd in zijn hoofd heeft en denkt dat dit zo is, komt soms voor rare situaties te staan.

Er zijn namelijk genoeg voorbeelden dat dit vooroordeel tot problemen heeft geleid. Heel bekend is het filmpje op Youtube, waar een (schijnbaar) mishandelde vrouw direct geholpen werd, maar wanneer dit andersom gebeurde, de man als sukkel en loser werd uitgelachen. 

En dit gebeurde dus ook bij mij. De vrouw als dader van huiselijk geweld? Ga toch weg, die duw je toch opzij en anders had je maar moeten vertrekken. Kijk nou, ze is hooguit 1.60 en weegt 55 kilo. Je bent toch een man? Politie en hulpverleners die de dader gingen helpen, omdat ze over zelfmoord en psychische nood sprak. Ik mocht de bus naar het ziekenhuis nemen met mijn gebroken ribben en hersenschudding, want situaties werden snel omgedraaid: dader werd slachtoffer.

Wanneer ik deze situatie schetste bij voorlichtingsbijeenkomsten (onder andere op de PolitieAcademie) was daar ook het ongeloof, totdat ik zonder emoties uitlegde hoe dit, stap voor stap, gebeurde. Van de 112 melding (het gesprek) tot de rapporten die waren opgemaakt en de evaluatie bij de officier van Justitie. 

Maar ook dat je als man niet de keuze hebt wordt zelden begrepen. Opzij duwen (want: dan ben jij de dader), weg te gaan (want ze wist je te vinden) of actie te ondernemen (want dit had directe gevolgen als ze erachter kwam). Dat bedreiging dagelijkse praktijk was, van schelden tot en met het op je knieën wachten op een afgelegen plek. Want de familie kwam je afmaken en die had dit eerder met anderen ook gedaan. 

Het zijn vaak deze voorbeelden en de uitleg (en heel belangrijk: concrete bewijzen) die het vooroordeel een beetje wegnemen. Maar ook rechtstreekse confrontaties met situaties uit de praktijk, zoals een oudere agent die in de groep deelde dat hij na een verkeerde inschatting, zich schuldig voelde aan de dood van een man. 

Victim blaming is iets dat in meerdere vormen, maar op alle gebieden van misdaden tegen mensen van toepassing is.

Ik heb al eerder gereageerd, dat de bewijsvoering bij het slachtoffer neergelegd wordt en onderzoeken alleen succesvol zijn wanneer er onomstotelijk bewijs ligt. En dan het liefst van meerdere personen, want dan volgt er pas actie.

Waarom dit zo is, zal niet zo snel veranderen. Maar het is wel iets om over na te denken en om over te praten met anderen. Misschien dat er dan ook iets gaat veranderen.

Het is inmiddels alweer even geleden dat ik slachtoffer ben geworden van datingfraude.

Helaas word ik er financieel nog dagelijks mee geconfronteerd. Gelukkig heb ik veel begripvolle mensen om mij heen die mij niet veroordelen. Ik heb destijds van alles gecheckt en een vriendin heeft meegekeken op berichten. Ik was niet zomaar een dom slachtoffer.

Helaas gebeurd het maar al te vaak dat mensen dat beeld hebben van slachtoffers van datingfraude.

Ik kan dan ook heel boos worden als er zo wordt gereageerd op verhalen van slachtoffers. Alsof wij nog niet genoeg hebben meegemaakt. Naast geld, bleven wij achter met een enorme deuk in ons zelfvertrouwen die niet zo snel te herstellen is. En niet en niet te vergeten vaak ook nog een gebroken hart.

Zoals regelmatige bezoekers van dit forum weten werk ik met enige regelmaat mee aan interviews en campagnes om nog meer bekendheid te geven aan datingfraude. Want ondanks dat de olievlek van datingfraude bekendheid groter en groter wordt vallen er nog steeds slachtoffers.

Wat ik nog steeds niet doe, wat ik eigenlijk gewoon niet durf is met een foto of met mijn volle naam vermeldt worden.

Waarom niet? 

Door de reacties van al die onwetende betweterige mensen die nog steeds denken dat, als je slachtoffer wordt van datingfraude, dom bent. Want die reacties zijn niet mals.

Deze mensen hebben geen idee hoe geraffineerd het tegenwoordig gaat. Het is niet zomaar een eenling die via een datingsite of andere social media geld probeert los te krijgen. Het gaat om grote criminele organisaties.

De rekening waar ik destijds geld naar over heb gemaakt was er 1 van de 30. Ja je leest het goed 30. Dat zijn geen kleine jongens meer. Ze hebben alles van het bedrijf onder wiens naam ze werken.

Ik ben gezegend met fijne vrienden om mij heen. Veel slachtoffers hebben dat niet. Die vinden hun steun op deze community.

En ik ben blij dat ik hier mijn bijdrage kan leveren om deze slachtoffers door de moeilijkste tijd heen te helpen.

Sylvia

Slachtoffer I ambassadeur