Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

hervonden herinneringen

Hallo...

 

Mijn leven vanaf mei deze jaar is erg veranderd...

...was nooit echt goed met mij, ik had altijd veel emotionele problemen. Mijn verleden is vol van geweld, slechte keuzes, alcohol drinken, druks gebruiken, verkeerde mannen, pogingen om zelfmoord te plegen, veel verschillende therapieën en veel diagnoses...Ik kon nooit met andere mensen verbinden en ik probeerde altijd alles voor andere doen, ik was nooit op het eerste plek- ook niet voor mijnzelf. Mijn ouders hebben nooit aan mijn behoeften voldaan, moeder was vaak aan het werken of aan het huishoudelijke taken doen, mijn vader verwacht dat ik perfect zou gedragen en het best op school doet. Was nooit ruimte voor mijn emoties en voor wie ik ben.

Mijn ouders waren niet gelukkig- mijn vader is dominante, egoïstische en agressieve man, hij wil alles bepalen en over alles controle hebben- mijn moeder had nooit iets te zeggen, ze laat hem zonder respect haar behandelen, ook mij. Toen ik rond 7/8 was hadden ze enorme crisis, mijn moeder had affaire. Ik herinnert me niet veel van deze periode, ik weet dat dit verschrikkelijk was, ik was constant aan het huilen, mijn ouders slapen niet meer samen, mijn vader dronk steeds vaker. 

Mijn vader vindt altijd leuk als andere vrouwen hadden veel aandacht voor hem, hij flirtte met ze, zelfs in het bijzijn van mijn moeder. Toen ik 13 was, deed hij dit ook met mij. Hij had vaak opmerkingen over mijn zich ontwikkelende borsten, probeer zich aan te raken, hij zei dat ik mee moest niet schamen en hem laten zien wat ik onder mijn t-shirt heb. Hij noemde mij zelf "tittie". 

Ik heb al 3 jaren geen contact met mijn ouders.

 Ik ben nu al 38 en na een jaar pauze moest ik opnieuw beginnen met therapie omdat ik me steeds slechter ging voelen. Deze keer bleek dat ik een complexe PTSS heb. We spraken af ​​met de therapeut dat we zouden starten met EMDR. De eerste herinnering waar we aan werkten, ging over mijn vader en zijn seksuele intimidatie. Twee weken na de sessie verschenen er nieuwe herinneringen waarin orale seks plaatsvindt tussen mij - ongeveer 7/8 jaar oud en mijn vader….Ook aan deze herinneringen werd in de sessie gewerkt, het was de slechtste ervaring van mijn leven... Het voelde alsof het nu gebeurde, ik kon niet ademen, ik was bang en aan het einde van de sessie dissocieerde ik ...

Mijn leven vanaf mei deze jaar is erg veranderd...nadat deze nieuwe herinneringen verschenen..

Ik geloof niet dat deze herinneringen waar zijn, maar ik voel me verschrikkelijk… Ik kan de juiste woorden niet vinden om te beschrijven hoe verschrikkelijk mijn leven op dit moment is. Ik weet niet wat waar is en wat niet, mijn hoofd zegt me dat zoiets niet is gebeurd ... maar mijn lichaam en emoties laten iets heel anders zien.

Mijn therapeut zegt dat het een proces is, het is een ontkenning, dat ik het in orde zal brengen... maar ik geloof het niet... ik leef in een andere wereld, ik weet vaak niet wat er om me heen gebeurt, ik ben gestopt met werken... ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik kan zo niet verder leven en niet weten of het echt is gebeurd!

Ik zou graag in contact komen met mensen die soortgelijke ervaringen hebben gehad die herinneringen hebben gevonden die ze eerder niet kenden...

Dat is mijn verhaal, misschien helemaal anders, misschien ben ik in verkeerde plek, maar ik heb nooit geweten waar mijn plaats was…

 

Zoe

Bezig met laden...

7 Reacties *

07 september 2021
Ik wil jullie bedanken voor jullie reacties, dat had ik niet verwacht...Ik dacht dat ik zou horen dat ik gek was en wat ik je vertel is onmogelijk..je reacties maakten me aan het huilen ... ik weet niet of het is omdat ik geluk heb dat iemand me begrijpt of omdat ik bang ben dat het waar is. Bedankt, het betekent veel voor mij, echt veel. "Ditbenik"- Bedankt voor het schrijven hier en het vertellen van je verhaal, te horen dat ik niet de enige ben, is zo nuttig. Ik weet dat het pad dat we nu volgen extreem moeilijk is, Ik hoop dat de we elkaar kunnen steunen.. dat zou ik heel graag willen. Ëdwin"- Dankzij jouw antwoord en verhaal heb ik me een tijdje niet eenzaam en "raar" gevoeld. Bedankt
07 september 2021

Als antwoord op door 496edf5b66bb4d…

Het was natuurlijk niet de bedoeling je aan het huilen te maken (hoewel het er zeker mag zijn!!), maar hoop dat het vooral is omdat je je niet alleen voelt in je ervaring. De ervaring zelf was al heel eenzaam en dat we nu een beetje steun bij elkaar mogen vinden! Dat hoop ik ook. Ik heb geen idee of we elkaar hier ook privé berichten kunnen sturen om te steunen?! De angst dat het waar is herken ik ook zeker. Het liefst zou je de 'bladzijde' uit je herinnering willen scheuren. Mij is dat 20 jaar gelukt, dacht ik, maar uiteindelijk komt het er een keer uit en gelukkig heb je er ook al hulp bij! Je hoeft het niet alleen te doen, hoewel het wel echt hard werken is en het dan wel eenzaam kan voelen. Als ik iets voor je kan doen, laat het gerust weten! Ik moet morgen naar het ziekenhuis en een nachtje blijven, maar hopelijk kan ik snel daarna weer een keer online komen. Houd moet en hou vol <3
06 september 2021
Hoi Joti, wat lief! Dankjewel. We doen het heel graag. Dat geldt voor alle ambassadeurs hier. Omdat we weten dat elk steuntje in de rug zo belangrijk is. Dat elk stapje vooruit een megastap is voor elk slachtoffer. En omdat het fijn is iets te kunnen betekenen en terug te doen. Jaren geleden vond ik hier erkenning en herkenning en dat heeft mij ontzettend geholpen. Want het is écht zo: je staat er niet alleen voor! Groetjes, Edwin
06 september 2021
Hallo Zoë, wat goed dat je de community hier gevonden hebt. Hier kun je veilig je verhaal doen. Ik vind het allereerst heel verschrikkelijk dat je met deze ervaringen hebt moeten dealen. Geen enkel kind zou zich onveilig mogen voelen, vooral niet bij je ouders, die voor veiligheid en geborgenheid moeten zorgen. Ik ben blij dat je de juiste hulp gevonden hebt. Goed dat je met de therapie aan de slag gaat. Je vraag over hervonden herinneringen is een vraag die voor veel slachtoffers heel herkenbaar is. Je leest het hierboven in de reacties al. Ook voor mij gold dat ik jaren (zeg maar gerust 30 jaar) geen actieve herinneringen had aan het misbruik in mijn jeugd. Dat was heel ver weggestopt. Nooit afwezig, maar ook niet direct aanspreekbaar. Je systeem bergt het soms veilig op, omdat het veel te groot en traumatisch is. Dat was in mijn geval ook zo. Pas in de therapie (PTSS en EMDR-therapie, dus herkbenbaar voor je) bleek dat de kamer met herinneringen langzaam aan open ging. Open mocht gaan en open kon gaan. Eerder lukte dat niet. Ik kan niet beoordelen of de herinnering die je beschrijft een feitelijke is, of niet. Ik snap je twijfel heel goed. Hoe kan ik dat nou niet meer weten. Omdat je nog heel jong was en omdat er mogelijk iets heel traumatisch gebeurd is. Dat maakt je onzeker en in verwarring. Dat snap ik zo goed. Je bent in goede handen lees ik bij je behandelaar. Vertrouw op je therapeut en op het proces, hoe pijnlijk ook. Ik wens je ontzettend veel kracht en sterkte en hoop dat je samen met je behandelaar deze gebeurtenissen een plek kunt geven. Groetjes.
06 september 2021

Als antwoord op door c8366708a41e4e…

Dag Edwin, Alhoewel je op het verhaal van Zoë reageert, wil ik je bedanken voor de duidelijke uitleg. Respect voor iedereen die dit aandurft? Groeten, Joti
06 september 2021
Lieve Zoë, Ik wil je heel veel sterkte toewensen!! Zelf heb ik die ervaring niet, dit soort ervaringen houdt mij tegen om traumatherapie te volgen. Ik voel nl dat er in mijn jeugd ook meer met mij gebeurd is dan dat ik mij herinner. Ik ben in mijn tienerjaren misbruikt door mijn broer, maar heb het vermoeden dat er in mijn kinderjaren meer is gebeurd. Liefs?, Joti
06 september 2021
Hoi Zoë, Ik heb nog niet eerder hier iets geplaatst of ergens op gereageerd, maar jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar dat ik toch wil reageren ook al vind ik dat ook echt heel erg spannend... Bij mij is een half jaar geleden een herinnering naar boven gekomen die ik 20 jaar heb verdrukt in mijn hoofd. Er vallen veel stukjes op zijn plek over hoe ik op bepaalde situaties reageer, maar tegelijk is het heel heftig. Bepaalde stukken van het beeld verdring ik nog steeds en ik kan ook tijdens de EMDR niet altijd bij het beeld komen omdat het te heftig is. Vaak denk ik ook dat ik het verzin omdat ik hoop dat daarmee de pijn die ik (opnieuw) voel hopelijk minder wordt, maar helaas werkt dat niet zo. Heb nu al een half jaar 2x per week EMDR en het is zo verschrikkelijk zwaar. Dus voel je alsjeblieft niet minder of vreemd, want het is zeker een proces en een heel moeilijk proces. Hopelijk heb je mensen om je heen om je daarbij te steunen. Zelf heb ik die niet/nauwelijks en ik gun het jou heel erg dat je die wel hebt. Iedere keer opnieuw voel ik ze, proef ik ze, ben ik misselijk, kan geen adem halen, alles wat jij ook beschrijft. Zou zo graag willen dat je je beter zou voelen, maar hopelijk geeft mijn herkenning je al een beetje steun. Goed dat je deze plek gevonden hebt, hier mag je er zeker zijn!! Deel je ervaringen, gevoelens, angsten, onzekerheden, het is allemaal goed en het mag er allemaal zijn!